|
گاه در گُل می پسندد،گاه در گِل میکشد هرچه آدم می کشد، از خامی دل می کشد
گاه مثل پیرمردان ساکت است و باوقار گاه مثل نوعروسان،بیخبرکِل می کشد
کجرویهای "فُضیل"این نکته را معلوم کرد عشق حتی بار کج را-هم-به منزل میکشد
موجهای بیقرار و گوشماهیها که هیچ عشق ، گهگاهی نهنگی را به ساحل می کشد!
دوست مست وچشم من مست است ومیدانم دریغ دست از آهو، پلنگِ مست،مشکل می کشد! |
| شاعر : حسین جنتی |
|
قاصدک‌های پریشان را که با خود باد برد با خودم گفتم مرا هم می‌توان از یاد برد
ای که می‌پرسی چرا نامی ز ما باقی نماند سیل وقتی خانه‌ای را برد از بنیاد برد
عشق می‌بازم که غیر از باختن در عشق نیست در نبردی اینچنین هرکس به خاک افتاد برد
شور شیرین تو را نازم که بعد از قرن‌ها هر که لاف عشق زد، نامی هم از فرهاد برد
جای رنجش نیست از دنیا که این تاراجگر هر چه برد از آنچه روزی خود به دستم داد برد
در قمار دوستی جز رازداری شرط نیست هر که در میخانه از مستی نزد فریاد برد
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
شب سردی است و من افسرده
مثل این است که شب نمناک است |
| شاعر :سهراب سپهری |
|
شراب تلخ بیاور که وقت شیدایی‌ست که آنچه در سر من نیست بیم رسوایی‌ست
چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست
اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ست
شباهت تو و من هر چه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست
کنون اگر چه کویرم، هنوز در سر من صدای پَر زدن مرغ‌های دریایی‌ست
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
خواب و بیدار با کابوسی که از جنس هذیان و تب می چرخیدم که بی در زدنی از راه آمدی هر چند پیش از صدایت بویت را شنیده بودم در آستانه ی ناگهانت از هوش رفتم
باری، آوازی بودی که عشق نسلها پیش از این ترنمت کرده بود بی آنکه دهان گشوده باشد و رازی بودی که سرنوشت در گرماگرم بیداری نخستین به پچپچه در گوشم بازت گفته بود پیش از آنکه جان کوچک به تنم بازگشته باشد
تنها تو میتوانستی تپانچه و توفان و نسیم و نوازش سوغات سفرت بوده باشد
کشفت نمی کردم ، بازت می شناختم نمی آموختمت به یادت نمیآوردم |
| شاعر : حسین منزوی |
|
سکه‌ی این مهر از خورشید هم زرین‌تر است خونِ ما از خون دیگر عاشقان رنگین‌تر است!
رود راهی شد به دریا، کوه با اندوه گفت: می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است
ما چنان آیینه‌ها بودیم، رو در رو ولی امشب این آیینه از آن آینه غمگین‌تر است
گر جوابم را نمی‌گویی، جوابم کن به قهر گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است
سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم مکن بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین تر است
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
با زبان گریه از دنیا شکایت می‌کنم از لب خندان مردم نیز، حیرت می‌کنم
از گِلی دیگر مرا شاید پدید آورده‌اند در کنار دیگران احساس غربت می‌کنم
بی سبب عمر گرانم را نبخشیدم به عشق من به هر کس دشمنم باشد محبت می‌کنم
سرگذشتم بس که غمگین است حتیٰ سنگ‌ها اشک می‌ریزند تا از خویش صحبت می‌کنم
بهترین نعمت سکوت است و منِ بی همزبان با زبان واکردنم کفران نعمت می‌کنم!
|
| شاعر: سجادسامانی |
|
یادت نرود با دلم از کینه چه گفتی! زیر لب از آن کینه دیرینه چه گفتی؟
این دست وفا بود، نه دست طلب از دوست! اما تو، به این دست پر از پینه چه گفتی؟
دل، اهل مکدر شدن از حرف کسی نیست ای آه جگرسوز! به آیینه چه گفتی؟
از بوسه گلگون تو خون می‌چکد ای تیر! جان و جگرم سوخت به این سینه چه گفتی؟
از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
پیش از این دلخوش به این بودم که میخواهی مرا آه ! می خواهی ولی ... تنها هر از گاهی مرا
تو همان عاقل بمان و من همان عاشق ، بس است عشق از ظن تو این اندیشه ی واهی مرا
شاعری یک حسن دارد ... آن هم اینکه از جهان یک قلم کافی است با یک کاغذ کاهی مرا
کاش من هم یک برادر داشتم مثل شغاد کاش می بلعید ناغافل شبی چاهی مرا
آنچه دنیا داده را بگذار تقسیمش کنیم : شادی مقصد تو را ... اندوه ِ گمراهی مرا
خسته و دلگیرم اما ... باز می گویی برو بیش از این ها خسته و دلگیر می خواهی مرا |
| شاعر : علی اکبر آغاسیان |
|
چقدر ساده به هم ریختی روان مرا بریده غصّه ی دل کندنت امان مرا
قبول کن که مخاطب پسند خواهد شد به هر زبان بنویسند داستان مرا
گذشتی از من و شب های خالی از غزلم گرفته حسرت دستان تو جهان مرا
سریع پیر شدم آنچنانکه آینه نیز شکسته در دل خود صورت جوان مرا
به فکر معجزه ای تازه بودم و ناگاه خدا گرفت به دست تو امتحان مرا
نه تو خلیل خدایی نه من چو اسماعیل بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا
تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد بیا و تلخ تر از این مکن دهان مرا
چه روزگار غریبی است بعد رفتن تو بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا
تو نیم دیگر من نیستی ؛ تمام منی تمام کن غم و اندوه سالیان مرا |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
تا از تو هم آزرده شوم سرزنشم کن آه این منم ای آینه! کم سرزنشم کن
آن روز که من دل به سر زلف تو بستم دل سرزنشم کرد، تو هم سرزنشم کن
ای حسرت عمری که به هر حال هدر شد در بیش و کم شادی و غم سرزنشم کن
یک عمر نفس پشت نفس با تو دویدم این‌بار قدم روی قدم سرزنشم کن
من سایه‌ی پنهان شده در پشت غبارم آه این منم ای آینه کم سرزنشم کن
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی مرا دریاب، ای خورشید در چشم تو زندانی!
خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را به جادوی بهار خنده هایت می‌شکوفانی
بهار از رشک گل های شکر خند تو خواهد مرد که تنها بر لب نوش تو می‌زیبد، گل افشانی
شراب چشم های تو مرا خواهد گرفت از من اگر پیمانه‌ای از آن به چشمانم بنوشانی
یقین دارم که در وصف شکر خندت فرو ماند سخن ها بر لب «سعدی»، قلم ها در کف «مانی»
نظر بازی نزیبد از تو با هر کس که می‌بینی امیدِ من! چرا قدر نگاهت را نمی‌دانی؟ |
| شاعر : حسین منزوی |
|
توان گفتن آن راز جاودانی نیست تصوری هم از آن باغ ِ ارغوانی نیست!
پر از هراس و امیدم ، که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست
ز دست عشق به‌جز خیر، برنمی‌آید وگرنه پاسخ دشنام مهربانی نیست
درختها به من آموختند فاصله‌ای میان عشق زمینی و آسمانی نیست
به روی آینه پرغبار من بنویس بدون عشق جهان جای زندگانی نیست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
زندگی تراژدی است برای آن‌کسی‌که احساس می‌کند و کمدی است برای آنکه می‌اندیشد. ژان دلابرویر ........................ تو ثروتمند نیستی مگر آنکه چیزی داشته باشی که با پول نتوان خرید. کارت بروکس ........................ ویلیام شکسپیر ........................ احساس وظیفه در کار نیکو و در روابط آزاردهنده است. انسان ها تشنه محبت اند نه مراقبت برتراند راسل .......................
کنفوسیوس ....................... ترس از عشق، ترس از زندگی است و آنان که از عشق دوری می کنند مردگانی بیش نیستند برتراند راسل ........................ هیچ کس نمی تواند ما را بهتر از خودمان فریب دهد . گوته ...................... زندگی خوب، زندگی شاد است، البته منظور من این نیست که اگر شما خوب باشید حتما شاد خواهید بود. منظور من این است که اگر شما شاد باشید خوب زندگی خواهید کرد برتراند راسل ........................ قله‌های مرتفع دره‌های عمیق دارند و انسانهای بزرگ اشتباهات بزرگی مرتکب می‌شوند. ........................ پیروزی آن نیست که هرگز زمین نخوری، آنست که بعد از هر زمین خوردنی برخیزی مهاتما گاندی |
|
به شب سلام که بی تو رفیق راه من است سیاه چادرش امشب ، پناهگاه من است
به شب که آینه ی غربت مکدر من به شب که نیمه ی تنهایی سیاه من است
همین نه من در شب را به یاوری زده ام که وقت حادثه شب نیز در پناه من است
نه بیم سنگ فنایش به دل نه تیر بلا پرنده ای که قُرق را شکسته آه من است
رسید هر کس و برقی به خرمنم زد و رفت هر آنچه مانده ز خاکسترم گواه من است
در این کشاکش توفانی بهار و خزان گلی که می شکند ، عشق بی گناه من است
چرا نمی دری این پرده را شب ای شب من ! که در محاق تو دیریست تا که ماه من است |
| شاعر : حسین منزوی |
|
آن هنگام که می‌خندی، دنیا با تو می‌خندد آن هنگام که اشک می‌ریزی امّا، تنها هستی شادی را باید در دنیای پیرِ غمگین جستجو کنی آواز که می‌خوانی، کوه‌ها همراهی‌ات می‌کنند پژواکِ آوای شاد فراگیر میشود
آنها شادی تمام و کمالِ تو را می‌خواهند،
ضیافت که بر پا کنی، عمارت از جمعیت لبریز میشود سخاوت و بخشش کمکی است برای ادامه زندگی
|
| شاعر : الا ویلر ویلکاکس |
|
از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟ هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟
تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا» کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم
دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم
دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم
ما خویش ندانستیم ، بیداری مان از خواب گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !
من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم |
| شاعر : حسین منزوی |
|
همه می‌خواهند بشریت را عوض کنند، دریغا که هیچ کس در این اندیشه نیست که خود را عوض کند. لئو تولستوی **************** گاو هم که باشی در صورتیکه در موقعیت مناسب قرار بگیری، کسانی هستند که تو را بپرستند! برتراند_راسل **************** وقتی می میرید نمی فهمید که مرده اید تحملش فقط برای دیگران سخت است بی شعور بودن هم مشابه همین وضعیت است! فیلیپ_گلوک |
|
مثل گنجشکی که طوفان لانه‌اش را برده است خاطرم از مرگ تلخ جوجه ها آزرده است
هر زمان یادت می افتم مثل قبرستانم و سینه ام سنگ مزار خاطرات مرده است
ناسزا گاهی پیامِ عشق دارد با خودش این سکوت بی رضایت نه؛ به من برخورده است
غیر از آن آیینه هایی که تقعر داشتند تا به حالا هیچ کس کوچک مرا نشمرده است
تیر غیب از آسمان یک روز پایین می کشد آن کسانی را که ناحق عشق بالا برده است
آن گلی را که خلایق بارها بو کرده اند تازه هم باشد برای من گلی پژمرده است |
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
مرد مصلوب دیگر بار، به خود آمد درد موجاموج از جریحه ی دست و پایش، به درونش می دوید در حفره ی یخ زده ی قلبش در تصادمی عظیم منفجر می شد و آذرخشِ چشمک زن گدازه ی ملتهبش ژرفاهای دور از دسترس درک او از لامتناهی ِحیاتش را روشن می کرد. دیگر بار نالید: پدر! ای مهر بی دریغ چنان که خود بدین رسالتم برگزیدی، چنین تنهایم به خود وا نهاده ای؟ مرا طاقت این درد نیست آزادم کن! آزادم کن! آزادم کن ای پدر! |
|
تو می روی و دیده ی من مانده به راهت ای ماه سفرکرده خدا پشت و پناهت
ای روشنی دیده سفر کردی و دارم از اشک روان آینه ای بر سر راهت
بازآی که بخشودم اگر چند فزون بود در بارگه سلطنت عشق ، گناهت
آیینه ی بخت سیه من شد و دیدم آینده ی خود در نگه چشم سیاهت
آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم بال و پر پرواز به خورشید نگاهت
بر خرمن این سوخته ی دشت محبّت ای برق! کجا شد نگه گاه به گاهت؟ |
| شاعر : محمدرضا شفیعی کدکنی |
|
راز این داغ نه در سجده ی طولانی ماست بوسه ی اوست که چون مهر به پیشانی ماست
شادمانیم که در سنگدلی چون دیوار باز هم پنجره‌ای در دل سیمانی ماست
موج با تجربه ی صخره به دریا برگشت کمترین فایده ی عشق پشیمانی ماست
خانه‌ای بر سر خود ریخته‌ایم اما عشق همچنان منتظر لحظه ی ویرانی ماست
باد، پیغام رسان من و او خواهد ماند گرچه خود بی‌خبر از بوسه ی پنهانی ماست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
پریشان کن سر زلف سیاهت شانه اَش بامن سیه زنجیر گیسو باز کن دیوانه اش با من
که می گوید که می نتوان زدن بی جام و پیمانه شراب از لعل گلگونت بده پیمانه اش با من
مگر نشنیده ای گنجینه در ویرانه دارد جای عیان کن گنج حسنت ای پری ویرانه اش با من
زسوزعشق لیلی درجهان مجنون شد افسانه تو مجنونم بکن در عشق خود افسانه اش بامن
بگفتم صیدکردی مرغ دل نیکو نگهدارش سر زلفش نشانم داد و گفتا لانه اش با من
زترک می اگر رنجید از من پیر میخانه نمودم توبه زین پس رونق میخانه اش با من
پی صید دل ان بلبل دستان سرا حامد به گلزار از غزل دامی بگستردانه اش با من |
| شاعر : حمید تقوی |
|
درون آینه ی روبرو چه می بینی؟ تو ترجمان جهانی بگو چه می بینی؟
تویی برابر تو -چشم در برابر چشم در آن دو چشم پر از گفت و گو چه می بینی؟
تو هم شراب خودی هم شراب خواره ی خود سوای خون دلت در سبو چه می بینی؟
به چشم واسطه در خویشتن که گم شده ای میان همهمه و های و هو چه می بینی؟
به دار سوخته ، این نیم سوز عشق و امید که سوخت در شرر آرزو ، چه می بینی؟
در آن گلوله ی آتش گرفته ای که دل است و باد می بَرَدَش سو به سو چه می بینی |
| شاعر : حسین منزوی |
|
سایه شدم، و صدا کردم:
شرق اندوه |
| سهراب سپهری ( شرق اندوه ) |
|
چنان طنین صدای تو برده از هوشم که از صدای خود آزرده می شود گوشم
من از هراس شبیخون روزگار خبیث لباس جنگ به هنگام خواب می پوشم
چون آفتاب به هر ذره ای نظر دارم به روی هیچ کسی بسته نیست آغوشم
تو در دل منی و دیگران نمی دانند تو آتشی و من آتشفشان خاموشم
غبار آینه ی چشم های مست توام تو چشم بسته ای و کرده ای فراموشم |
| شاعر : سجاد سامانی |
|
آرزویم فقط این است زمان برگردد تیرهایی که رهاشد به کمان برگردد
سالها منتظر سوت قطارم که کسی ... باسلام و گل سرخ و چمدان برگردد
من نوشتم که تورا دوست ندارم ایکاش نامه‌ام گم بشود، نامه رسان برگردد
روی تنهایی دنیا اگر افتاده به من باید امروز ورقهای جهان برگردد
پیرمردی به غزل‌های من ایمان آورد به سفررفت و قسم خورد جوان برگردد
|
| شاعر : مهسا تیموری |
|
پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان باز هم گوش سپردم به صدای غمشان
هر غزل گرچه خود از دردی و داغی میسوخت دیدنی داشت ولی سوختن با همشان
گفتی: از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد بغضشان شیونشان ضجه‌ی زیر و بمشان
نه شنیدی و مباد آنکه ببینی روزی ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان
زخم‌ها خیره‌تر از چشم تو را می‌جستند تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان
این غزل‌ها همه جانپاره دنیای منند لیک با این همه از بهر تو می‌خواهمشان
گر ندارند زبانی که تو را شاد کنند بی‌صدا باد دگر زمزمه‌ی مبهمشان
شکر نفرین به تو در ذهن غزل هایم بود که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو در دره ی سرد و خلوت نشسته
در میان بس آشفته مانده وز همه گفته ناگفته مانده
ای دل من ، دل من ، دل من با همه خوبی و قدر و دعوی
آخر ای بینوا دل ! چه دیدی مرغ هرزه درایی ، که بر هر
می توانستی ای دل ، رهیدن آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس
|
|
نیمی از جان مرا بردی ، محبت داشتی نیم باقیمانده هم هر وقت فرصت داشتی
بر زمین افتادم و دیدم به سویم می دوی دست یاری چیست؟ سودای غنیمت داشتی
خانه ای از جنس دلتنگی بنا کردم ولی چون پرستوها به ترک خانه عادت داشتی
ای که ابرویت به خونریزی کمر بسته است کاش اندکی در مهربانی نیز همّت داشتی
من که خاکستر شدم اما تو هنگام وداع کاش قدری بر لبانت آه حسرت داشتی
|
| شاعر : سجاد سامانی |
|
در گیر ظلمتم که پی یک نشانه است.. هرجا چراغ دیده گمان کرده خانه است
دائم افول می کنم از خویش، این منم رودی ک برخلاف مسیرش روانه است
اشک روان و موی پریشان و بار غم چیزی که قحطی آمده بعداز تو شانه است
آگاهی از درون تو یک آرزوی دور چون کشف غارهای بدون دهانه است
جریان عشق در تو شبیه غزل ثقیل در من ولی به سادگی یک ترانه است
در قلب بی حرارت تو جای عشق نیست چکش زدن به آهن سرد احمقانه است!!! |
| شاعر : جواد منفرد |
|
خانه دل تنگ غروبی خفه بود |
| شاعر :هوشنگ ابتهاج |
|
باشد، تو نیز بر جگرم خنجری بزن با من دم از هوای کسِ دیگری بزن
پرواز با رقیب اگر فرصتی گذاشت روزی به آشیانه ی من هم سری بزن
ای دل به جنگ جمع رقیبان شتاب کن سرباز نیمه جان! به صف لشگری بزن
درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن
شاید که جام بشکنم و توبه ای کنم ای مرگ! پیش از آنکه بیایی دری بزن... |
| شاعر : سجاد سامانی |
|
صدا کن مرا در ابعاد این عصر خاموش کسی نیست، مرا گرم کن در این کوچه‌هایی که تاریک هستند و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش "استوا" گرم، |
| سهراب سپهری(از کتاب حجم سبز) |
|
نمی توانم از این بغض بی اراده بگویم که با سواره چه حرفی منِ پیاده بگویم؟
به آن که در دلش آبی تکان نخورده، چگونه از آتشی که نگاهت به جا نهاده بگویم؟
چه سود اگر که هوای تو را نداشته باشد؟ سرم کم از بدنم باد اگر زیاده بگویم
نه طاقتی که از آن چشم تیره، دست بدارم نه فرصتی که از این حال دست داده بگویم
پناه می برم از شرّ شهر بی تو به غربت به گوشه ای که غمم را به گوش جاده بگویم
چه سخت منزوی ام کرده است عشق تو، بشنو: "دلم گرفته برایت، سلیس و ساده بگویم" |
| شاعر : سجاد رشیدی پور |
|
بهار با تو بودن ها چه شد؟ پاییز دلتنگی است کجایی صبح من؟ شام ملال انگیز دلتنگی است
کجایی ماهی آرام در آغوش اقیانوس؟ به من برگرد! این دریای غم لبریز دلتنگی است
اگر چیزی به دست آورده ام از عشق، می بخشم غزل هایی که خود سرمایه ی ناچیز دلتنگی است
در آن دنیا برای دیدنت شاید مجالی شد همانا مرگ، پایان سرورآمیز دلتنگی است
نسیمی شاخه هایم را شکست و با خودم خواندم: بهار با تو بودن ها چه شد؟ پاییز دلتنگی است
|
| شاعر : سجاد سامانی |
|
حاصلی از هنر عشق تو جز حرمان نیست آه از این درد که جز مرگ منش درمان نیست
این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم که بلاهای وصال تو کم از هجران نیست
آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر انتظار مددی از کرم باران نیست
به وفای تو طمع بستم و عمر از کف رفت آن خطا را به حقیقت کم از این تاوان نیست
این چه تیغ است که در هر رگ من زخمی ازوست گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست
رنج دیرینه ی انسان به مداوا نرسید علّت آن است که بیمار و طبیب انسان نیست
صبر بر داغ دل سوخته باید چون شمع لایق صحبت بزم تو شدن آسان نیست
تب و تاب غم عشقت دل دریا طلبد هر تنک حوصله را طاقت این طوفان نیست
” سایه ” صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
نمی گویم به این دیوانه بازیهایم عادت کن فقط مثل گذشته با دل تنگم رفاقت کن
گرفته جنگل تنهایی ام را درد در آغوش بیا آتش بزن، قلبِ مرا از درد راحت کن
تویی که مثل برمودا دلم را جذب خود کردی به عشق دخترانِ چشم رنگی هم حسادت کن
بیا و مرد باش و کمتر از آنی که می بینم مرا با گرگهای هرزه گرد بیشه قسمت کن
دلم یخ بسته، اسکیموی شرقی، با دمِ گرمت کمی از این دلِ یخ بسته ی قطبی حمایت کن
نیوتن گفت آری، هر عمل، عکس العمل دارد تو هم "قانونِ دوّم شخص عاشق" را رعایت کن |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
اگر چه دست و دلی سخت ناتوان دارم تورا نمی دهم از دست، تا توان دارم
سری به مستی نیلوفران صحرایی «دلی به روشنی باغ ارغوان دارم»
اگرچه مرده ای، ای عشق! نعش نامت را هنوز هم که هنوز است بر زبان دارم
چراغ یاد تو را در کجا بیاویزم کز این کبود نفس گیر در امان دارم؟
میان سینه من آتشیست چون فانوس اگرچه خواستم این شعله را نهان دارم |
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
به تب و لرز تلخِ تنهایی، به سکوتی که نیست عادت کن درد وقتی رسید و فرمان داد، مثل سرباز خوب اطاعت کن
سعی کن وقتِ بی کسی هایت، گاه لبخند کوچکی بزنی فکر فردای پیری ات هم باش، گریه هم می کنی قناعت کن
زندگی می رود به سمت جلو، تو ولی می روی به سمتِ عقب شده ای عضو تیم یکنفره، پس خودت از خودت حمایت کن
بینِ تن های خالی از دلِ خوش، هی خودت را بگیر در بغلت دزدکی با خودت برو بیرون، و به تنهایی ات خیانت کن
گرچه خو کرده ای به تنهایی، گرچه این اختیار را داری گاه و بیگاه لذت غم را با رفیقانِ خویش قسمت کن
شعر، تنها دلیلِ تنهایی ست؛ هر زمان خسته شد دلت، برگرد ماشه را سمتِ دفترت بچکان، شعر را تا همیشه راحت کن |
| شاعر : امید صباغ نو |
