|
دهانت را می بویند
روزگار غریبی ست،نازنین!
روزگار غریبی ست،نازنین!
روزگار غریبی ست،نازنین! |
| احمد شاملو |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
- ۱۴ خرداد ۰۲، ۰۹:۳۷ - عسلشهر اول خیلی با مفهوم باب این روزای جامعمون...
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۴:۰۲ - امیندرود بر همگان شعر اول از استاد و شاعر معاصر سیمین بهبهانی هست
- ۱ آذر ۰۱، ۱۴:۵۷ - جاوید احمدیدرود بر ژولیده ی بزرگ!
- ۱۷ آبان ۰۱، ۱۱:۵۵ - سپیدهعالی بود واقعا که تا درد رو با ...
- ۲ آبان ۰۱، ۱۹:۵۲ - پژمان بهمنیسلام و درود به شما، بسیار زیبا و ...
- ۱۸ شهریور ۰۱، ۱۳:۰۳ - هدیهچه قدر زیبا و ظریف و هنرمندانه👌🏻🔮💫
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
گمانم عاشقی هم مثل من خون جگر خورده تو سنگی را رها کردی که بر این بال و پر خورده
خودت گفتی جدایی حق ندارد بین ما باشد کجایی تا ببینی که جدایی هم شکر خورده
نمی دانم کجا باید بیفتم از نفس دیگر درختی را تجسّم کن که از هر سو تبر خورده
غم انگیزم، دلم چون کودکی ناشی ست در بازی که از لبخندهای تلخ استهزاء ، سر خورده
شبیه پوشه ای در دست مردی گیج و مبهوتم به خاک افتاده ام ، در راه او بر صد نفر خورده
هوایم بی تو همچون حال ورزشکار دلخونی ست که در دیدار پایانی به اسرائیل بر خورده |
| شاعر : سید سعید صاحب علم |
|
به سینه می زندم سر، دلی که کرده هوایت دلی که کرده هوای کرشمه‌های صدایت
نه یوسفم، نه سیاوش، به نفس کشتن و پرهیز که آورد دلم ای دوست! تاب وسوسه‌هایت
ترا ز جرگه‌ی انبوه خاطرات قدیمی برون کشیده‌ام و دل نهاده‌ام به صفایت
تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست نمی‌کنم اگر ای دوست، سهل و زود ، رهایت
گره به کار من افتاده است از غم غربت کجاست چابکی دستهای عقده‌گشایت؟
به کبر شعر مَبینم که تکیه داده به افلاک به خاکساری دل بین که سر نهاده به پایت
"دلم گرفته برایت" زبان ساده‌ی عشق است سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت
|
| شاعر : حسین منزوی |
|
دست به دست مدعی شانه به شانه میروی آه که با رقیب من جانب خانه میروی
بی خبر از کنار من ای نفس سپیده دم گرم تر از شراره آه شبانه میروی
من به زبان اشک خود می دهمت سلام و تو بر سر آتش دلم همچو زبانه میروی
در نگه نیاز من موج امیدها تویی وه که چه مست و بیخبر سوی کرانه میروی
گردش جام چشم تو هیچ به کام ما نشد تا به مراد مدعی همچو زمانه میروی
حال که داستان من بھر تو شد فسانه ای باز بگو به خواب خوش با چه فسانه میروی؟ |
| شاعر : شفیعی کدکنی |
|
دانی مسیح کیست؟ انکار ناپذیر
عیسای لحظه های مسیحایی من است
صبری نهفته در نگهش شعله می کشد
صدها غزل به یاد صلیبش سروده ام
وقتی که مرگ در بر او جان تازه یافت
باید چگونه نام نجیبت صدا کنم
یادم نمی رود که به یادت نبوده ام
احساس می کنم که کنار تو بوده ام
آرامش تو بر همه نسل های پاک عیسای من مسیح |
| شاعر : مریم ملکی |
|
تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی.. اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی!
آه از نفس پاک تو و صبح نشابور از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی..
پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار فیروزه و الماس به آفاق بپاشی!
ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار! هشدار! که آرامش ما را نخراشی..
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم اندوه بزرگی ست چه باشی.. چه نباشی.. |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ، سرها در گریبان است کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را نگه جز پیش پا را دید ، نتواند که ره تاریک و لغزان است
وگر دست ِ محبت سوی کس یازی به اکراه آورد دست از بغل بیرون ؛ که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک چو دیوار ایستد در پیش چشمانت نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر ِ پیرهن چرکین ! هوا بس ناجوانمردانه سرد است آی
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است من امشب آمدستم وام بگزارم فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی ِ بعد از سحرگه نیست و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان ، زمین دلمرده ، سقفِ آسمان کوتاه زمستان است . |
| شاعر : اخوان |
|
فروغ بخش شب انتظار، آمدنی ست نگار، آمدنی غمگسار، آمدنی ست
به خاک کوچه دیدار آب می پاشند بخوان ترانه شادی که یار آمدنی ست
ببین چگونه قناری ز شوق می لرزد! مترس از شب یلدا! بهار آمدنی ست
صدای شیهه رخش ظهور می آید خبر دهید به یاران: سوار آمدنی ست
بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند یگانه فاتح این کوهسار، آمدنی ست |
| شاعر : مرتضی امیری اسفندقه |
|
گذشتم از تو که ای گل چو عمر من گذرانی چه گویمت که به باغ بهشت گم شده مانی
به دور چشم تو هر چند داد دل نستاندم برو که کام دل از دور آسمان بستانی
گذاشتم به جگر داغ عشق و از تو گذشتم به کام من که نماندی به کام خویش بمانی
بهار عمر مرا گر خزان رسید تو خوش باش که چون همیشه بهار ایمن از گزند خزانی
تو را چه غم که کسی پایمال عشق تو گردد که بر عزای عزیزان سمند شوق برانی
چگونه خوار گذاری مرا که جان عزیزی چگونه پیر پسندی مرا که بخت جوانی
کنون غبار غمم برفشان ز چهره که فردا چه سود اشک ندامت که بر سرم بفشانی
چه سال ها که به پای تو شاخ گل بنشستم که بشکفی و گلی پیش روی من بنشانی
تو غنچه بودی و من عندلیب باغ تو بودم کنون به خواری ام ای گلبن شکفته چه رانی
به پاس عشق ز بد عهدی ات گذشتم و دانم هنوز ذوق گذشت و صفای عشق ندانی
چه خارها که ز حسرت شکست در دل ریشم چو دیدمت که چو گل سر به سینه ی دگرانی
خوشا به پای تو سر سودنم چو شاهد مهتاب ولی تو سایه برانی ز خود که سرو رانی |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
درخت خشک باری هم ندارد نه تنها گل که خاری هم ندارد
بیا ای ابر بر باغی بگرییم که امید بهاری هم ندارد |
| شاعر : اخوان |
|
جهانم را پر از ایهام بگذار کمی لبخند بر لب هام بگذار
مرا ول کن به حال خود بمیرم خدایا خسته ام! تنهام بگذار |
| شاعر : فاطمه شرقی |
|
برونم را درونی مرحمت کن تب خورشید گونی مرحمت کن
دلم از دست عشق و عقل خون شد خداوندا جنونی مرحمت کن |
| شاعر : مصطفی محدثی خراسانی |
|
چه شبهایی که تنها سر نکردم اجاق ماه، خاکستر نکردم
جسد با موج ها آمد به ساحل خودم بودم ولی باور نکردم |
| شاعر : شهراد میدری |
|
مباش در پی کتمان... که این گناه تو نیست که عشق میرسد از راه و دل بخواه تو نیست
به فکر مسند محکم تری از این ها باش که عقل مصلحت اندیش تکیه گاه تو نیست
مباد گوش به اندرز عقل بسپاری فنا طبیعت عشق است و اشتباه تو نیست
سیاه بخت تر از موی سر به زیر تو باد! هر آنکه کشته ی ابروی سر به راه تو نیست
سیاه لشگر مویت شکست خورده مباد! نشان همدلی انگار در سپاه تو نیست
کشیده اند دل شهر را به بند و هنوز خیال صلح در این خیل رو سیاه تو نیست
هزار صحبت ناگفته در نگاه من است ولی دریغ که این شوق در نگاه تو نیست |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
آیا من استراحت جاویدان خود را شروع خواهم کرد و از بندگی ستاره های نحس بیرون خواهم آمد ؟
چشمان آخرین نگاهتان را بکنید دستان آخرین آغوش را تجربه کنید
و لب ها دریچه های تنفس با یک بوسه بسته شوید یک معامله بدون تاریخ برای مرگ جاذب |
| شاعر : شکسپیر |
|
لبخندهای ساده ات هر بار می میرند یک دسته قو در آسمان انگار می میرند
در من هزاران حرف ناگفته است دور ازتو اما به محض لحظه دیدار می میرند
مرگ اشتراک بین آدمهاست با یک فرق افراد عاشق پیشه چندین بار می میرند
آنها که سقف آرزویی مرتفع دارند پشت بلندی های آن دیوار می میرند در مردم دنیای من هنجاریعنی عشق نفرین به آنهایی که نا هنجارمی میرند |
| شاعر : نیما فرقه |
|
مهربان و دهشتناک سیمای عشق شبی ظاهر شد بعدِ بلندای یک روز بلند گویا کمانگیری بود با کمانش و یا نوازنده ای با چنگش دیگر نمی دانم هیچ دیگر نمی دانم تنها می دانم بر من زخم زده بر قلبم شاید با تیری ، شاید به ترانه ای و تا ابد می سوزد این زخم عشق چه می سوزد |
| شاعر : ژاک پره ور |
|
آن را که جفا جوست نمی باید خواست سنگین دل و بد خوست نمی باید خواست
مارا ز تو غیر از توتمنایی نیست از دوست به جز دوست نمی باید خواست |
|
ای جلوهٔ برق آشیان سوز تو را ای روشنی شمع شب‌افروز تو را
زآن روز که دیدمت شبی خوابم نیست ای کاش ندیده بودم آن روز تو را |
|
یا عافیت از چشم فسونسازم ده یا آن که زبان شکوه پردازم ده
یا درد و غمی که داده‌ای بازش گیر یا جان و دلی که برده‌ای بازم ده |
|
جانم به فغان چو مرغ شب می آید وز داغ تو با ناله به لب می آید
آه دل ما از آن غبار آلود است کاین قافله ازدیار شب می آید |
|
بخت نافرجام اگر با عاشقان یاری کند یار عاشق سوز ما ترک دلازاری کند
بر گذرگاهش فرو افتادم از بی طاقتی اشک لرزان کی تواند خویشتن داری کند؟
چاره ساز اهل دل باشد می اندیشه سوز کو قدح؟ تا فارغم از رنج هوشیاری کند
دام صیاد از چمن دلخواه تر باشد مرا من نه آن مرغم که فریاد از گرفتاری کند
عشق روز افزون من از بی وفایی های اوست می گریزم گر به من روزی وفاداری کند
گوهر گنجینهٔ عشقیم از روشندلی بین خوبان کیست تا ما را خریداری کند؟
از دیار خواجه شیراز میآید رهی تا ثنای خواجه عبدالله انصاری کند
می رسد با دیده گوهرفشان همچون سحاب تا بر این خاک عبیرآگین گوهرباری کند |
| شاعر : رهی معیری |
|
نسیم عشق ز کوی هوس نمی‌آید چرا که بوی گل از خار و خس نمی‌آید
ز نارسایی فریاد آتشین فریاد که سوخت سینه و فریادرس نمی‌آید
به رهگذار طلب آبروی خویش مریز که همچو اشک روان باز پس نمی‌آید
ز آشنایی مردم رمیده‌ایم رهی که بوی مردمی از هیچ کس نمی‌آید |
| شاعر : رهی معیری |
|
اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام
چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام چون اشک در قفای تو با سر دویده‌ام
من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام
از جام عافیت می نابی نخورده‌ام وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز آزاده من که از همه عالم بریده‌ام
گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی عیبم مکن که آهوی مردم‌ندیده‌ام |
| شاعر : رهی معیری |
|
گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست دل بکن! آینه این قدر تماشایی نیست
حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا دو برابر شدن غصه تنهایی نیست؟!
بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را قایقت را بشکن! روح تو دریایی نیست
آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست
آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست
خواستم با غم عشقش بنویسم شعری گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
چشم وا کردم و دیدم خبر از رویا نیست هیچ کس این همه اندازه ی من تنها نیست
بی تو این خانه چه سلول بزرگی شده است که دگر روشنی از پنجره اش پیدا نیست
مرگ؛آن قسمت دوری که به ما نزدیک است عشق؛ این فرصت نزدیک که دور از ما نیست
چشم در چشم من انداخته ای می دانی چهره ای مثل تو در آینه ها زیبا نیست
هیچ دیوانه ای آن قدر که من هستم نیست چون که اینگونه شبیه تو کسی شیدا نیست
مردم سر به هوا را چه به روشن بینی!؟ ماه را روی زمین دیده ام آن بالا نیست... |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
نسیم وصل به افسردگان چه خواهد کرد؟ بهار تازه به برگ خزان چه خواهد کرد؟
به من که سوختم از داغ مهربانی خویش فراق و وصل تو نامهربان چه خواهد کرد؟
سرای خانه بدوشی حصار عافیت است صبا به طایر بی آشیان چه خواهد کرد؟
ز فیض ابر چه حاصل گیاه سوخته را؟، شراب با من افسرده جان چه خواهد کرد؟
مکن تلاش که نتوان گرفت دامن عمر غبار بادیه با کاروان چه خواهد کرد؟
به باغ خلد نیاسود جان علوی ما به حیرتم که در این خاکدان چه خواهد کرد؟
صفای باده روشن ز جوش سینه اوست تو چاره ساز خودی آسمان چه خواهد کرد؟
به من که از دو جهان فارغم به دولت عشق رهی ملامت اهل جهان چه خواهد کرد؟ |
| شاعر: رهی معیری |
|
چه فکر میکنی؟ در این خراب ریخته به بن رسیده ، راه بسته ایست زندگی زمین و آسمان ز هم گسیخت و آفتاب چه ابرتیره ای گرفته سینه تو را تو از هزاره های دور آمدی در این درشت نای دیو لاخ بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود که استوار ماند در هجوم هر گزند آن سپیده آن شکوفه زار انفجار نور سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست سزد اگر هزار باز بیفتی از نشیب راه و باز چه فکر میکنی زمان بیکرانه را تو با شمار گام عمر ما مسنج امید هیچ معجزی ز مرده نیست |
| شاعر :هوشنگ ابتهاج |
|
مرا تا پای مسلخ برد و با لبخند آبم داد نگاهم کرد...گفتم: عشق! با نفرت جوابم داد
پرستو ها که رفتند از کنارم تازه فهمیدم سفر رسم است! اما باز تنهایی عذابم داد
مداری ساختم دور سرش یکریز چرخیدم زنی از دور با گرداندن چشمش شتابم داد
مرا بی تاب در رفتار آهوهای دشت انداخت مرا در باغهای جاودان گرداند و تابم داد
تمام مست های کوچه گرد شوش میدانند که او خواباند در جوی لجن اما شرابم داد
من آن پیغمبری بودم که قومم نا امیدم کرد سواد چشمهای آیه گردانش کتــــــــابم داد
پرستوها...پرستو ها...پرستو ها سفر کردند صدا کردم فقط پژواک در کوهی جوابم داد... |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
مجویید در من زشادی نشانه من و تا ابد این غم جاودانه
من آن قصه تلخ درد افرینم که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم افسانه جویی نگوید مرا قصه گوی زمانه
من آن مرغ غمگین تنها نشینم که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مرا از کنارم شکستند بال مرا بی بهانه
من آن تک درختم که دژخیم پاییز چنان کوفته بر تنم تازیانه
که خفتست در من فروغ جوانی که مردست در من امید جوانه
نه دست بهاری نوازد تنم را نه مرغی به شاخم کند آشیانه
من آن بیکران کویرم که در من نیفشانده جز دست اندوه دانه
چه میپرسی از قصه غصه هایم؟ که از من تورا خود همین بس فسانه
که من دشت خشکم که در من غنودست کران تا کران حسرتی بی کرانه |
| شاعر : حسین منزوی |
|
روی این دیوار غم، چون دود رفته بر زبر دائما بنشسته مرغی، پهن کرده بال و پر گه سرش می جنبد، از بس فکر غم دارد به سر
پنجه هایش سوخته زیرخاکستر فرو خنده ها آموخته لیک، غم بنیاد او
هر کجا شاخی ست برجا مانده بی برگ و نوا دارد این مرغ گذر، بر رهگذار آن صدا درهوای تیره ی وقت سحرسنگین بجا
او، نوای هرغمش برده از این دنیا بدر از دلی غمگین دراین ویرانه می گیرد خبر گه نمی جنباند از رنجی که دارد بال و پر
هیچکس اورا نمی بیند، نمی داند که چیست ! بر سر دیوار این ویرانه جا فریاد کیست و بجز او هم در این ره مرغ دیگر راست زیست
می کشد این هیکل غم، ازغمی هر لحظه ، آه می کند در تیرگی های نگاه من نگاه او مرا در این هوای تیره می جوید به راه
آه سوزان می کشم هر دم در این ویرانه من گوشه بگرفته منم، دربند خود، بی دانه من شمع چه ؟ پروانه چه ؟ هرشمع، هرپروانه من
من به پیچاپیچ این لوس و سمج دیوارها بر سرخطی سیه چون شب نهاده دست و پا دست و پائی می زنم چون نیمه جانان بی صدا
پس براین دیوارغم، هر جاش بفشرده بهم می کشم تصوی های زیر و بالاهای غم می کشُد هردم غمم ، من نیز غم را می کشُم
تا کسی ما را نبیند تیرگی های شبی را که به دل ها می نشیند می کنم ازرنگ خود وا
زانتظار صبح با هم حرف هائی می زنیم با غباری زرد گونه پیله بر تن می تنیم من به دست ، او با نکُ خود، چیز هائی می کنیم |
| شاعر : نیمایوشیج |
|
آواز عاشقانه ما در گلو شکست حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی کند تنها بهانه دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد ای وای، های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم، خواب بود خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست
"بادا" مباد گشت و "مبادا" به باد رفت "آیا" ز یاد رفت و "چرا" در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم بغضم امان نداد و خدا....در گلو شکست |
| شاعر : قیصر امین پور |
|
چشـمت به چشم ما و دلت پیش دیگریست جای گلایه نیـست کـه ایـن رسم دلبریست
هـر کس گذشت از نظـرت در دلـت نشست تــنـــها گنــاه آیــنــه هـا زود بـــاوریـسـت
مهرت به خلق بیشتر از جور بر من است ســهـــم بـــرابـــر همـــگان نـــابرابریست
دشنــام یا دعــای تو در حــق من یکیست ای آفـتـــاب هـر چـه کنــی ذره پـروریست
ساحـــل جـــواب ســرزنــش مـــوج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبک سریست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
مرغ آمین، درد آلودی ست، کآواره بمانده رفته، تا آنسوی این بیداد خانه بازگشته رغبتش دیگر ز رنجوری، نه سوی آب و دانه نوبت روز گشایش را در پی چاره بمانده
می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما ) جُور دیده مردمان را با صدای هردم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد می دهد پیوندشان درهم می کند از یأس خُسران بار آنان کم می نهد نزدیک با هم ، آرزوهای نهان را
|
|
پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو هر شب من و دیدار، در این پنجره با تو
از خستگی روز همین خواب پر از راز کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو
دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم من یکسره آتش، همه ذرات هوا تو
پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا تو
آزادگی و شیفتگی مرز ندارد حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو
یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟ دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو
وقتی همه جا از غزل من سخنی هست یعنی همه جا تو، همه جا تو، همه جاتو
پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟ تا شرح دهم، از همه ی خلق چرا تو؟ |
| شاعر : محمدعلی بهمنی |
|
غنچه با دل گرفته گفت : زندگی لب ز خنده بستن است... گوشه ای درون خود نشستن است!
گل به خنده گفت: زندگی شکفتن است... با زبان سبز راز گفتن است!
گفتگوی غنچه و گل از درون باغچه باز هم به گوش می رسد !
تو چه فکر می کنی... کدام یک درست گفته اند...؟ من فکر می کنم گل به راز زندگی اشاره کرده است ! هر چه باشد او گل است ، گل یکی دو پیرهن بیشتر ز غنچه پاره کرده است... |
| شاعر : قیصر امین پور |
|
پیش بیا! پیش بیا! پیش‌تر ! تا که بگویم غم دل بیشتر
دوسترت دارم از هرچه دوست ای تو به من از خود من خویش‌تر
دوست‌تر از آن که بگویم چه‌قدر بیشتر از بیشتر از بیشتر
داغ تو را از همه داراترم درد تو را از همه درویش‌تر
هیچ نریزد به‌جز از نام تو بر رگ من گر بزنی نیشتر
فوت وفن عشق به شعرم ببخش تا نشود قافیه اندیش‌تر |
| شاعر : قیصر امین پور |
|
لب دریا، نسیم و آب و آهنگ، شکسته ناله های موج بر سنگ مگر دریا دلی داند که ما را، چه توفانها ست در این سینه تنگ !
تب و تابی ست در موسیقی آب کجا پنهان شده ست این روح بیتاب فرازش، شوق هستی، شور پرواز، فرودش غم؛ سکوتش مرگ ومرداب!
سپردم سینه را بر سینه کوه غریق بهت جنگل های انبوه غروب بیشه زارانم در افکند به جنگل های بی پایان اندوه !
لب دریا، گل خورشید پرپر ! به هر موجی، پری خونین شناور ! به کام خویش پیچاندند و بردند، مرا گرداب های سرد باور !
بخوان، ای مرغ مست بیشه دور، که ریزد از صدایت شادی و نور، قفس تنگ است و دل تنگ است ورنه هزاران نغمه دارم چون تو پر شور !
لب دریا، غریو موج و کولاک، فرو پیچده شب در باد نمناک، نگاه ماه، در آن ابر تاریک؛ نگاه ماهی افتاده بر خاک !
پریشان است امشب خاطر آب، چه راهی می زند آن روح بی تاب! سبکباران ساحل ها چه دانند، شب تاریک و بیم موج و گرداب!
لب دریا، شب از هنگامه لبریز، خروش موج ها: پرهیز ... پرهیز ، در آن توفان که صد فریاد گم شد؛ چه بر می آید از وای شباویز ؟!
چراغی دور، در ساحل شکفته من و دریا، دو همراز نخفته! همه شب، گفت دریا قصه با ماه دریغا حرف من، حرف نگفته! |
| شاعر : فریدون مشیری |
|
از مهر چه گفتم من و از کینه چه گفتی؟ آوخ که به این عاشق دیرینه چه گفتی!
خون می چکد از بوسه گرمت .. چه بگویم؟ ای نشتر جانسوز به این سینه چه گفتی؟!
چون شمع سراپا شرر گریه ام ای خار با این تن پر آبله و پینه چه گفتی؟
ای کاش که از رستم پیروز نپرسند از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟
ازخویش مکدر شدوچشم از همگان بست ای آه جگرسوز!... به آیینه چه گفتی! |
| شاعر : فاضل نظری |
|
بهار آمد پریشان باغ من افسرده بود اما به جو باز آمد آب رفته ماهی مرده بود اما
زمستان رفت،برفش آب شد،خورشید بازآمد کبوتر بچه ها را سوز سرما برده بود اما...
بشوید خاک قاب پنجره باران پاییزی به پشت شیشه در تنگی گلم پ‍‍ژمرده بود اما
هزاران نوشدارو میرسید از بهر سهرابم به سهرابم هزاران ضرب چاقو خورده بود اما
خلاصه گشت ماه و مهر تا آن سال آخر شد بهار آمد دوباره! باغ من افسرده بود اما… |
| شاعر : اخوان |
|
آیینه چون شکست قابی سیاه و خالی از او به جای ماند با یاد دل که آینه ای بود در خود گریستم بی آینه چگونه درین قاب زیستم |
|
شاعر : فریدون مشیری |
|
از کــنــارم رد شــدی بــی اعــتــنــا، نــشـنـاخـتـی چـشـم در چـشـمـم شـدی امـا مـرا نـشـنـاخـتـی
در تـــمـــام خـــالــه بــازی هــای عــهــد کــودکــی هـمـسـرت بـودم هـمـیـشـه بـی وفـا نـشـناختی؟
لـی لـه بـاز کـوچـه ی مـجـنـون صـفـت هـا فـکـر کن جـنـب مـسـجـد، خـانـه ی آجـرنـمـا، نـشـنـاخـتی؟
دخــتـر هـمـسـایـه! یـاد جـرزنـی هـایـت بـه خـیـر ایــن مــنــم تـک تـاز گـرگـم بـرهـوا، نـشـنـاخـتـی؟
اسـم مـن آقـاسـت امـا سـال هـا پـیـش ایـن نـبود مــاه بــانــو یــادت آمـد؟ مـشـتـبـا! نـشـنـاخـتـی؟
کیست این مرد نگهبانت که چشمش بر من است آه! آری تـــازه فــهــمــیــدم چــرا نــشــنــاخــتــی |
| شاعر : مجتبی سپید |
|
این منم ؛ خون جگر از بدِ دوران خورده مرد رندی که رکب های فراوان خورده
غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم ؟ فرض کن کوهِ شنی طعنه ی طوفان خورده
عشق را با چه بسازد ، به کدامین ترفند شاعری که همه ی عمر غمِ نان خورده ؟
چه به روز غزل آمد که همه منزوی اند قرعه بر معرکه ی معرکه گیران خورده
دشتمان گرگ اگر داشت ، نمی نالیدم نیمی از گله ی ما را سگ چوپان خورده
جرم من،فاشِ مگوهاست وَ حکمم سنگین چه کند شاهدِ سوگند به قرآن خورده ؟
شعر هم عقل ندارد که در این شهرِ شعور گذرش بر من دیوانه ی دوران خورده ....... |
| شاعر: مجتبی سپید |
|
نشسته در حیاط و ظرف چینـی روی زانــویش اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش
قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده صدای نازک برخورد چینـی با النگویش
مضاعف می کند زیبایی اش را گوشوار آنسان کـــه در باغــی درختــی مهــربان را آلبالویش
کســوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من به روی چهره پاشیده است از ابریشم مویش؟
اگــر پیــچ امین الدوله بودم می توانستم کمی از ساقه هایم را ببندم دور بازویش
تـو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی یکی با خنده تلخش یکی با برق چاقویش
قضاوت می کند تاریـــخ بیـــن خان ده با من که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش
رعیت زاده بودم دخترش را خان نداد و من هزاران زخم در دل داشتم این زخم هم رویش |
| شاعر : حامد عسکری |
|
چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی چـه بـغـض ها که در گلو رسوب شد نیامدی
خـلـیـل آتشین سخن، تبر به دوش بت شکن خـدای مـا دوبـاره سـنـگ و چوب شد نیامدی
برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم ،نه ولـی بـرای عـده ای چـه خـوب شـد نـیامدی
تـمـام طـول هـفـتـه را بـه انـتـظـار جـمعه ام دوبـاره صـبـح ، ظهر ، نه ! غروب شد نیامدی |
| شاعر : مهدی جهاندار |
|
لبت نه گوید و پیداست میگوید دلت آری که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری
دلت می آید آیا از زبانی این همه شیرین تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟
نمی رنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیّاری
چه میپرسی ضمیر شعر هایم کیست "آن" من مبادا لحظه ای حتی مرا اینگونه پنداری
تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش مگذاری
چه زیبا میشود دنیا برای من! اگر روزی تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری
چه فرقی میکند فریاد یا پژواک، جان من چه من خود را بیازارم ،چه تو خود را بیازاری
"صدایی از صدای عشق خوش تر نیست"حافظ گفت اگرچه برصدایش زخم ها زد تیغ تاتاری |
| شاعر : محمدعلی بهمنی |