تماشاگه

درباره وبلاگ
تماشاگه

تماشاگه، گلچین زیباترین شعرها و متون ادبی ایران و جهان ، فقط زیباترین ها!!! از شنیدن نظرات شما خوشحال میشویم

آخرین نظرات
نویسندگان

۷ مطلب در مهر ۱۳۹۶ ثبت شده است

می تواند که تو را سخت زمینگیر کند

درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند 


آسمان بر سرم آوار شد آن لحظه که گفت

قسمت این است بنا نیست که تغییر کند


گفت امید به وصل من و تو نیست که نیست 

قصد کردست که یک روزه مرا پیر کند 


گفت دکتر: من و تو مشکلمان کم خونیست

خون دل میخورم ای کاش که تاثیر کند


در دو چشم تو نشستم به تماشای خودم

که مگر حال مرا چشم تو تصویر کند


خواب دیدم که شبی راهی قبرستانم

نکند خواب مرا داغ تو تعبیر کند


مشت بر آینه کوبیدم و گفتم شاید

بشود مثل تو را آینه تکثیر کند

شاعر : سید تقی سیدی

باید شبی به قبله ی حاجات رو کنم 

تا از خدای خویش تو را آرزو کنم


کارم رسیده است به جایی که روز و شب

در عالم مجاز تو را جستجو کنم


کندوی تازه ی منی و تا بنوشمت

باید به نیش اینهمه زنبور خو کنم


آنان که پیش ازین به مصاف تو رفته اند

گفتند در طواف تو با خون وضو کنم


چون کوزه گر سبو کند از کاسه ی سرم

بگذار پیش از آن سر خود در سبو کنم


چندان عجیب نیست که از رشک بشکند

آن دم که با تو آینه را روبرو کنم


دنیا به دل شکستگی ام حکم داده است

باید برای او ورقی تازه رو کنم

شاعر : علیرضا بدیع

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!


تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟

تو را کدام خدا؟

تو از کدام جهان؟

تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟

تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟

تو از کدام سبو؟


من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!

چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه

مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

که ذره های وجودم تو را که می بینند،

به رقص می آیند،

سرود میخوانند!


چه آرزوی محالی است زیستن با تو

مرا همین بگذارند یک سخن با تو:

به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!

ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟


ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه

که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!


تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه

تو دوردست امیدی و پای من خسته ست

همه وجود تو مهر است و جان من محروم

چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

شاعر :  فریدون مشیری 

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن

من آمدم به امیدت تو هم خدایی کن


به بوی دلکش زلفت که این گره بگشای

دل گرفته ی ما بین و دلگشایی کن


دلی چو آینه دارم نهاده بر سر دست

ببین به گوشه ی چشمی و خودنمایی کن


ز روزگار میاموز بی وفایی را

خدای را که دگر ترک بی وفایی کن


بلای کینه ی دشمن کشیده ام ای دوست

تو نیز با دل من طاقت آزمایی کن


شکایت شب هجران که می تواند گفت

حکایت دل ما با نی کسایی کن


بگو به حضرت استاد ما به یاد توایم

تو نیز یادی از آن عهد آشنایی کن


نوای مجلس عشاق نغمه ی دل ماست

بیا و با غزل سایه همنوایی کن

شاعر :هوشنگ ابتهاج 

شب های ملال آور پاییز است

هنگام غزل های غم انگیز است


گویی همه غم های جهان امشب

در زاری این بارش یکریز است


ای مرغ سحر ناله به دل بشکن

هنگامه ی آواز شباویز است


دورست ازین باغ خزان خورده

آن باد فرح بخش که گلبیز است


ساقی سبک آن رطل گران پیش آر

کاین عمر گران مایه سبک خیز است


خاکستر خاموش مبین ما را

باز آ که هنوز آتش ما تیز است


این دست که در گردن ما کردند

هش دار که با دشنه ی خونریز است


برخیز و بزن بر دف رسوایی

فسقی که در این پرده ی پرهیز است


سهل است که با سایه نیامیزند

ماییم و همین غم که خوش آمیز است

شاعر : هوشنگ ابتهاج 

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست

با سکوت پاکِ غمناکش

سازِ او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی‌ست

ور جز،اینش جامه ای باید

بافته بس شعله ی زرتار پودش باد


گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد

باغبان و رهگذران نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست


گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد،

ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟


داستان از میوه های سربه گردونسای اینک خفته در تابوت

پست خاک می گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونیست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن

پادشاه فصلها ، پائیز

شاعر : مهدی اخوان ثالث 

پاییز آمدست که خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگر"من دوست دارمت"


بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت


باران بشو ، ببار به کاغذ ،سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت


پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی اگر خاک شوم تا بکارمت


اصرار می کنی که مرا زود تر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت


پاییز من  ،  عزیز غم انگیز برگریز

یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

شاعر : سید مهدی موسوی