تماشاگه

به تازه کردن اندوه من می‌آیند، آه...

مسافران که هر از گاه می رسند از راه

نمانده است تو را هیچ یاد یار و دیار

نمانده است مرا هیچ غیر آه و نگاه

نشسته است به راهت هزار چشمِ سپید

تو دل به راه‌ ندادی هزار سال سیاه

من آه می‌کشم و باز بیشتر شده است

مه زمین و دم آسمان و هاله ماه

حساب روز و شب و سال و ماه دستم نیست

تو خود به یاد بیاور قرار خود را گاه

گمان مبر که دگر بی‌ تو زنده خواهم ماند

به عزت و شرف لا اله الا الله...