تماشاگه

سایه شدم‌، و صدا کردم‌: 
کو مرز پریدن ها، دیدن ها؟ کو اوج «نه من» ، دره «او» ؟ 

و ندا آمد: لب بسته بپو
مرغی رفت‌، تنها بود، پر شد جام شگفت‌
و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهایی تنها باد! 
دستم در کوه سحر «او»می چید، «او» می چید. 
و ندا آمد: و هجومی از خورشید
از صخره شدم بالا. در هر گام‌، دنیایی تنهاتر، زیباتر
و ندا آمد: بالاتر، بالاتر! 
آوازی از ره دور: جنگل ها می خوانند؟ 
و ندا آمد: خلوت ها می آیند. 
و شیاری ز هراس‌
و ندا آمد: یادی بود، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد! 
« او» آمد، پرده ز هم وا باید، درها هم‌
و ندا آمد: پرها هم‌

شرق اندوه