|
بگذار پای غنچه به لبخند وا شود شاید دری به سمت خداوند وا شود
ای کاش بخت این همه پیوند وا شود
از دست و بال چلچله ها بند وا شود
تا اخم بقچه های پر از قند وا شود
ای کاش رو به من بگذارند وا شود
وقتش رسیده برف دماوند وا شود |
| شاعر :عبدالحسین انصاری |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
- ۱۴ خرداد ۰۲، ۰۹:۳۷ - عسلشهر اول خیلی با مفهوم باب این روزای جامعمون...
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۴:۰۲ - امیندرود بر همگان شعر اول از استاد و شاعر معاصر سیمین بهبهانی هست
- ۱ آذر ۰۱، ۱۴:۵۷ - جاوید احمدیدرود بر ژولیده ی بزرگ!
- ۱۷ آبان ۰۱، ۱۱:۵۵ - سپیدهعالی بود واقعا که تا درد رو با ...
- ۲ آبان ۰۱، ۱۹:۵۲ - پژمان بهمنیسلام و درود به شما، بسیار زیبا و ...
- ۱۸ شهریور ۰۱، ۱۳:۰۳ - هدیهچه قدر زیبا و ظریف و هنرمندانه👌🏻🔮💫
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
با زبانی سوخته در وحشت کابوس ها قصه از خورشید می بافیم ما فانوس ها
در شکاف دخمه ی این شهر دقیانوس ها
آسمان خواب است در بیداری ناقوس ها
می دمند آوارگانی، بی جهت بر کوس ها
پرده بردارید از پای این طاووس ها
دردهای ما شمایید آی جالینوس ها!
تنگ و این کابوس ها؟ دریا و اختاپوس ها؟ |
| شاعر : فاضل نظری |
|
ز سرگذشت چمن دل به درد می آید ببند پنجره را باد سرد می آید
همه زمین و زمان زار و زرد می آید
و گر بر آینه باران گرد می آید
که راه با قدم رهنورد می آید
همیشه درد به سروقت مرد می آید
دلم ز ناله ی بلبل به درد می آید |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
خواندم دروغ از چشمهای راستگویت وقتی که برگشتی نیاوردم به رویت
آه از تو حتی باوفاتر بود بویت
یک یادگار ساده قدر تار مویت
کاری که حالا کرده با من آرزویت
حتی اگر یک روز برگردد به سویت
ای چهره ى غمگین من! کو آبرویت |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
دیوانگی کردیم عاشق ها همینند! دیوانه ها عاشق ترین های زمینند!
ای جان،مراقب باش بعضی ها نبینند
چشمان نامحرم ترین ها در کمینند
این غنچه ی خوشرنگ وخوشبورا بچینند
ایمان به کفر آوردم ازبس نازنینند
دستان تو با هر چه زیبایی عجینند
این واژه ها فصل الخطاب آخرینند |
| شاعر : مجتبی سپید |
|
دارم تظاهر می کنم که: بردبارم هرچند تاب روزگارم را ندارم
من هم یکی از جرم های روزگارم
…گاهی خودم را از شمایان می شمارم
با ابر شعرم بغض هاتان را ببارم
سر روی حس شانه هاتان می گذارم
تنهایی جمع شما را می نگارم
شاید به وهم باورم امید وارم
می فهمدم ، وقتی ببیند آبشارم |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
قدر‌نشناسِ عزیزم، نیمه‌ی من نیستی قلبمی اما سزاوار تپیدن نیستی!
مرده خیلی زنده کردی، پاک‌دامن نیستی
عهده‌دارِ آن نگاهِ لرزه‌افکن نیستی
بعدِ من اندازه‌ی یک عشق روشن نیستی
از گزندِ بادهای هرزه ایمن نیستی
هر چه گوید عاشقم، می‌گویی: «اصلاً نیستی»
اندکی برگشتم و دیدم که با من نیستی! |
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
آنجا که تویی غم نبود ، رنج و بلا هم مستی نبود دل نبود ، شور و نوا هم
اینجا که منم ، حسرت از اندازه فزون‌ست خود دانی و ، من دانم و ، این خلق خدا هم
آنجا که تویی ، یک دل دیوانه نبینی تا گرید و گریاند از آن گریه ، تو را هم
اینجا که منم ، عشق به سرحد کمال‌ست صبر است و سلوکست و سکوتست و رضا هم
آنجا که تویی باغی اگر هست ندارد مرغی چو من ، آشفته و افسانه‌سرا هم
اینجا که منم جای تو خالی‌ست به هر جمع غم سوخت دل جمله یاران و مرا هم
آنجا که تویی جمله سر شور و نشاطند شه‌زاده و شه ، باده به دستند و گدا هم
اینجا که منم بس که دورویی و دورنگی‌ست گریند به بدبختی خود ، اهل ریا هم |
| شاعر : رحیم معینی کرمانشاهی |
|
ز بس بی تاب آن زلف پریشانم، نمی دانم حبابم، موج سرگردان طوفانم؟ نمی دانم
حقیقت بود یا دور و تسلسل حلقه ی زلفت؟ هزار و یک شب این افسانه می خوانم، نمی دانم
سراسر صرف شد عمرم همه محو نگاه تو ولی از نحوه ی چشمت چه می دانم؟ نمی دانم
چو اشکی سرزده یک لحظه از چشم تو افتادم چرا در خانه ی خود عین مهمانم؟ نمی دانم
ستاره می شمارم سال های انتظارم را : هزار و سیصد و چندین و چندانم؟ نمی دانم
نمی دانم بگو عشق تو از جانم چه می خواهد؟ چه می خواهد بگو عشق تو از جانم؟ نمی دانم
نمی دانم به غیر از این نمی دانم، چه می دانم؟ نمی دانم، نمی دانم ، نمی دانم ، نمی دانم!!
|
| شاعر : قیصر امین پور |
|
هم جا برای اینکه بمانم نبود و نیست هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست
پشت سرم شب سفر آبی نریخته اند یعنی که هیچ کس نگرانم نبود و نیست
رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه ای است که هیچ وقت قدر دهانم نبود و نیست
گفتند آفتاب تو در پشت ابرهاست ابری درآسمان جهانم نبود و نیست
انگار هیچ وقت به دنیا نبوده ام درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست
در دفتر همیشه نوِ خاطرات ِ من چیزی برای اینکه بخوانم نبود و نیست
قصدم نوشتن غزل است و نوشته هام حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست
|
| شاعر : صادق فغانی |
|
ناز با لحن زیر و بم داری باز گفتی که دوستم داری
از سر سادگی ندانستم سر جور و سر ستم داری
تو هم آری دل مرا بشکن مگر از دیگران چه کم داری؟
تو بیا و سر از تنم بردار بیش از این حق به گردنم داری
من سراسیمه می‌شوم، تو بخند تا تو داری مرا چه غم داری؟
راستی چیز حیرت‌انگیزی است این دل آدمی... تو هم داری؟! |
| شاعر : محمد مهدی سیار |
|
پرسیدی و شرحی به جز حال خرابم نیست بیدارم و خاموش غیر از این جوابم نیست
زهری به غایت تلخ در رگ جای خون دارم در خویش می پیچم گریز از پیچ و تابم نیست
فانوس سرگردان این شهرم ولی افسوس جانم برآمد از دهان و آفتابم نیست
تا شب هراسانم غرورم هست و شورم نه تا صبح بیدارم خیالم هست و خوابم نیست
در پای خود می ریزم و خاموش می سوزم پروای این اندوه بیرون از حسابم نیست
آنقدر نومیدم که وقت تشنگی حتی ذوق توهم بین دریا و سرابم نیست
پنداشتی دریای آرامم ولی از ترس روحم ترک برداشت و دیدی حبابم نیست
|
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
چه رفته است که امشب سحر نمی آید؟ شب فراق به پایان مگر نمی آید؟
جمال یوسف گل چشم باغ روشن کرد ولی ز گمشده من خبر نمی آید
شدم به یاد تو خاموش، آنچنان که دگر فغان هم از دل سنگم به در نمی آید
تو را بجز به تو نسبت نمی توانم کرد که در تصور از این خوبتر نمی آید
طریق عقل بود ترک عاشقی دانم ولی ز دست من این کار برنمی آید
بسر رسید مرا دور زندگانی و باز بلای محنت هجران بسر نمی آید
منال بلبل مسکین به دام غم زین بیش که ناله در دل گُل کارگر نمی آید
ز باده فصل گُلم توبه میدهد زاهد ولی ز دست من این کار برنمی آید
دو روز نوبت صحبت عزیز دار رهی که هر که رفت از این ره دگر نمی آید
|
| شاعر : رهی معیری |
|
روزی که ارغوان به تو نفروخت گلفروش پیراهنی به رنگ گل ارغوان بپوش
از یاد بردن غم عالم میسر است اکنون که با شراب نشد شوکران بنوش
گیرم که مثل موری از این سنگ بگذری کوهیست پشت سنگ،ازین بیشتر مکوش
چون نی نفس کشیدن ما ناله کردن است در شور نیز ناله ما می رسد به گوش
آتش بزن به سینه آتش گرفته ام آتش گرفته را مگر آتش کند خموش
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
از کنار من افسرده تنها تو مرو دیگران گر همه رفتند خدا را تو مرو
اشک اگر می چکد از دیده تو در دیده بمان موج اگر می رود ای گوهر دریا تو مرو
ای نسیم از بر این شمع مکش دامن ناز قصه ها مانده من سوخته را با تو مرو
ای قرار دل طوفانی بی ساحل من بهر آرامش این خاطر شیدا تو مرو
سایه ی بخت منی از سر من پای مکش به تو شاد است دل خسته خدا را تو مرو
ای بهشت نگهت مایه ی الهام سرشک از کنار من افسرده ی تنها تو مرو |
| شاعر : محمدرضا شفیعی کدکنی |
|
من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست
در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهر سر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست
هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم از احتمال آتیه ی بهتری که نیست
بو برده است لشکر من، بس که گفته ام از فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست
من! باورم شده ست که در من، فرشته ها پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست
من! باورم شده ست ، که در من رسیده است موسای من، به خدمت جادوگری که نیست
باید ، برای اینهمه ناباوری که هست روشن شود، دلایل این باوری که نیست
هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است دربان گذاشتم به هوای دری که نیست
فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!! |
| شاعر : حسین جنتی |
|
ما را کبوترانه وفادار کرده است آزاد کرده است و گرفتار کرده است
بامت بلند باد که دلتنگیت مرا از هر چه هست غیر تو بیزار کرده است
خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است
تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه کار کرده است
چون سرو سرفرازم و نزد تو سر به زیر قربان آن گلی که مرا خوار کرده است
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
تو هم شبیه خودم ، در دلت تَرَک داری وچون شبیه منی ، ارزشِ محک داری!
شنیده ام که درختان کوچه می گویند که با بهار و خزان ، حس مشترک داری
نیاز نیست که چیزی به صورتت بزنی! به لطف حضرت حق ، تا ابد بزک داری
به عشق چشم تو آرام و رام می خوابم دو چشم قهوه ای تلخ و با نمک داری
همیشه گلّه به دنبال توست ، شک دارم! درون حنجره ی خویش نی لبک داری؟
تمام مسئله حل است ، پس چرا دیگر به من، به سبزیِ چشمم، به عشق شک داری؟ |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
اما تو بگو «دوستی» ما به چه قیمت؟ امروز به این قیمت، فردا به چه قیمت؟
ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت
یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت
از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت
مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
مهربان آمدی ای عشق! به مهمانی من پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من
خوش برآورده سر از باغِ تماشای وجود سرو ناز تو به سر فصل زمستانی من
هیچ کس غیرِ تو ای خرمی دیده نخواند حرف ناخوانده دل از خط پیشانی من
میکنم گریه منِ سوخته تا خنده زند گل روی تو در آیینه بارانی من
بیقرار آمدی و رفت قرارم از دست بنشین تا بنشیند دل طوفانی من
آفتابی شدی و یکسره آبم کردی شد حریر نگهت جامه عریانی من
بشکن ای بغض و فرو ریز که در خانه دل می زند شعله به جان آتش پنهانی من
هر چه گفتند و بگویند به پایان نرسد قصه زلف تو و شرح پریشانی من |
| شاعر : نصرالله مردانی |
|
کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم
خانه متروکم از اشباح سرگردان پر است آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم
چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام دردل خود مومنم ،در چشم مردم کافرم
گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم چند صد سال است راه از باطنم تا ظاهرم
خلق می گویند:ابری تیره درپیراهنی ست شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم
مرگ درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک هرچه باشد ناگریزم هرچه باشد حاضرم |
| شاعر : فاضل نظری |
|
بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ باز تکرار به بار آمده، می بینی که؟
سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت عقل با عشق کنار آمده، می بینی که؟
آن که عمری به کمین بود، به دام افتاده چشم آهو به شکار آمده، می بینی که؟
حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد گل سرخی به مزار آمده، می بینی که؟
غنچه ای مژده ی پژمردن خود را آورد بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ |
| شاعر : فاضل نظری |
|
با اینکه خلق بر سر دل مینهند پا شرمندگی نمی‌کشد این فرش نخ‌نما
بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما
کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی‌شکسته را چه نیازی به ناخدا
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
فرق میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همه سنگریزه‌ها
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
با آنکه بی‌دلیل رها میکنی مرا آنقدر عاشقم که نمی‌پرسمت چرا؟
در پیچ و تاب عشق، به معنای هجر نیست رودی ز رود دیگر اگر میشود جدا
خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا
خوش باد روح آنکه به ما کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا میدهد خدا
حق با تو بود هر چه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا
ای عشق! ای حقیقت باور نکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
چه استراحت خوبی است در جوار خودم خودم برای خودم با خودم کنار خودم
همین دقیقه که این شعر را تمام کنم از این شلوغ ِ شما می روم به غار خودم
به سمت هیچ تنم را اشاعه خواهم داد به گوش او برسانید رهسپار خودم
چه لذتی است که یک صبح سرد پاییزی کنار پنجره باشم در انتظار خودم
گلی نزد به سرم زندگی اجازه دهید خودم گلی بگُذارم سر مزار خودم
اگرچه این همه سخت است نازنین بپذیر دلم به کار تو باشد سرم بکار خودم |
| شاعر : احسان افشاری |
|
خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند
عریان ترم ز شیشه و مطلوب سنگسار این شهر، بی نقاب قبولم نمی کند
ای روح بی قرار چه با طالعت گذشت عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند
این چندمین شب است که بیدار مانده ام آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند
بیتاب از تو گفتنم و آوخ که قرنهاست آن لحظه های ناب قبولم نمی کند
گفتم که با خیال تو دلی خوش کنم ولی با این عطش سراب قبولم نمی کند
بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده ام حق دارد آفتاب قبولم نمی کند....
|
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
خفته در چشم تو نازیست که من می دانم نگهت دفتر رازیست که من می دانم
قصه یی را که به من طره کوتاه تو گفت رشته عمر درازیست که من می دانم
بی نیازانه به ما می گذرد دوست ، ولی سینه اش بحر نیازیست که من می دانم
گرچه در پای تو خاموش فتادست ای شمع سایه را سوز و گدازیست که من می دانم
یک حقیقت به جهان هست که عشقش خوانند آنهم ای دوست مجازیست که من می دانم |
| شاعر : غلامرضا طریقی |
|
مثل عشقی که به داد دل تنها نرسد ترسم این است که این رود به دریا نرسد
این که آویخته از دامنه ی کوه به دشت می خرامد همه جا غلت زنان تا...، نرسد
ترسم این است که با خاک بیامیزد و سنگ از زمین کام بگیرد... به من اما، نرسد
پشت هر سنگ، درنگی ، پس هر خار، خسی حتم دارم که به همصحبتی ما نرسد
ماه مایوس شد و موج به دریا برگشت بی سبب نیست که حتی به تماشا نرسد
من به هرصخره ازین فاصله می کوبم ، سر ترسم این است که این رود به دریا نرسد |
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
مپرس حال مرا روزگار یارم نیست جهنمی شده ام هیچ کس کنارم نیست
نهال بودم و در حسرت بهار ولی درخت می شوم و شوق برگ و بارم نیست
به این نتیجه رسیدم که سجده کردن من به جز مبارزه با آفریدگارم نیست
مرا ز عشق مگویید، عشق گمشده ای است که هرچه هست ندارم که هرچه دارم نیست
شبی به لطف بیا بر مزار من، شاید بروید آن گل سرخی که بر مزارم نیست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
گرچه چون موج مرا شوق زخود رستن بود موج موج دل من تشنه ی پیوستن بود
یک دم آرام ندیدم دل خود را همه عمر بسکه هر لحظه به صد حادثه آبستن بود
خواستم از تو به غیر از تو نخواهم اما خواستن ها همه موقوف توانستن بود
کاش از روز ازل هیچ نمیدانستم که هبوط ابدم در پی دانستن بود
چشم تا باز کنم فرصت دیدار گذشت همه ی طول سفر یک چمدان بستن بود
|
| شاعر : قیصر امین پور |
|
بهار آمد پریشان باغ من افسرده بود اما به جو باز آمد آب رفته ماهی مرده بود اما
زمستان رفت،برفش آب شد،خورشید بازآمد کبوتر بچه ها را سوز سرما برده بود اما...
بشوید خاک قاب پنجره باران پاییزی به پشت شیشه در تنگی گلم پ‍‍ژمرده بود اما
هزاران نوشدارو میرسید از بهر سهرابم به سهرابم هزاران ضرب چاقو خورده بود اما
خلاصه گشت ماه و مهر تا آن سال آخر شد بهار آمد دوباره! باغ من افسرده بود اما… |
| شاعر : اخوان |
|
کدام عید و کدامین بهار ؟ با چه امید ؟ که با نبود تو نومیدم از رسیدن عید
تو نرگس و گل سرخ و بنفشه ای ورنه اگر تو باغ نباشی گلی نخواهم چید
به زینت سر گیسوی تو نباشد اگر شکوفه ای ز سر شاخه ای نخواهم چید
نفس مبادم اگر در شلال گیسوی تو کم از نسیم بود در خلال گیسوی بید
به آتش تو زمان نیز پاک شد ورنه بهار اگر تو نبودی پلشت بود و پلید
نه هر مخاطب و هر حرف و هر حدیث خوشست که جز تو با دگرم نیست ذوق گفت و شنید
ز رمز و راز شکفتن اشارتی نگفت کسی که از دهنت طعم بوسه ای نچشید
چه کس کشید ز تو دست و سر نکوفت به سنگ چه کس لبت نگزید و به غبن لب نگزید ؟
چگونه دست رسد با زمان به فرصت وصل مرا به مهلت اندک تو را به عهد بعید ؟ |
| شاعر : حسین منزوی |
غزل زیبای دیگری از زنده یاد افشین یداللهی
|
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل میزند در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد آن دیگری همیشه به پیوست می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای وقتی میان طایفه ای پست می رود
هرچند مضحک است و پر از خنده های تلخ بر ما هرآنچه لایقمان هست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست تیریست بی نشانه که از شصت می رود
بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند اما مسیر جاده به بن بست می رود
|
| شاعر : افشین یداللهی |
شعری بسیار زیبا از زنده یاد افشین یداللهی
|
یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت
پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد اما مرا به عمق درونم کشید و رفت
یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت
من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت
تا از خیال گنگ رهایی رها شوم بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت
شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت
تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت
دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت |
| شاعر : افشین یداللهی |
|
بر زمین افتاد شمشیرت ولی چون جنگ بود بر تو می‌شد زخم‌ها زد، بر من اما ننگ بود
با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تو را؟ اختلاف حرف دل با عقل صدفرسنگ بود
گر چه دستت را گرفتم باز هم قانع نشد تا نبخشیدم تو را، دل همچنان دلتنگ بود
چون در آغوشت گرفتم خنجرت معلوم کرد بر زمین افتادن شمشیر، خود نیرنگ بود
من پشیمان نیستم، اما نمی‌دانم هنوز دل چرا در بازی نیرنگ‌ها یکرنگ بود
در دلم آیینه‌ای دارم که میگوید به آه در جهان سنگدل‌ها کاش می‌شد سنگ بود
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
شراب تلخ بیاور که وقت شیدایی‌ست که آنچه در سر من نیست بیم رسوایی‌ست
چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست
اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ست
شباهت تو و من هر چه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست
کنون اگر چه کویرم، هنوز در سر من صدای پَر زدن مرغ‌های دریایی‌ست
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
حاصلی از هنر عشق تو جز حرمان نیست آه از این درد که جز مرگ منش درمان نیست
این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم که بلاهای وصال تو کم از هجران نیست
آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر انتظار مددی از کرم باران نیست
به وفای تو طمع بستم و عمر از کف رفت آن خطا را به حقیقت کم از این تاوان نیست
این چه تیغ است که در هر رگ من زخمی ازوست گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست
رنج دیرینه ی انسان به مداوا نرسید علّت آن است که بیمار و طبیب انسان نیست
صبر بر داغ دل سوخته باید چون شمع لایق صحبت بزم تو شدن آسان نیست
تب و تاب غم عشقت دل دریا طلبد هر تنک حوصله را طاقت این طوفان نیست
” سایه ” صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
لبت نه گوید و پیداست میگوید دلت آری که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری
دلت می آید آیا از زبانی این همه شیرین تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟
نمی رنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیّاری
چه میپرسی ضمیر شعر هایم کیست "آن" من مبادا لحظه ای حتی مرا اینگونه پنداری
تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش مگذاری
چه زیبا میشود دنیا برای من! اگر روزی تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری
چه فرقی میکند فریاد یا پژواک، جان من چه من خود را بیازارم ،چه تو خود را بیازاری
"صدایی از صدای عشق خوش تر نیست"حافظ گفت اگرچه برصدایش زخم ها زد تیغ تاتاری |
| شاعر : محمدعلی بهمنی |