تماشاگه

من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست

دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست

در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهر

سر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست

هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم

از احتمال آتیه ی بهتری که نیست

بو برده است لشکر من، بس که گفته ام

از فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست

من! باورم شده ست که در من، فرشته ها

پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست

من! باورم شده ست ، که در من رسیده است

موسای من، به خدمت جادوگری که نیست

باید ، برای اینهمه ناباوری که هست

روشن شود، دلایل این باوری که نیست

هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است

دربان گذاشتم به هوای دری که نیست

فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است

تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!!