|
بهار با تو بودن ها چه شد؟ پاییز دلتنگی است کجایی صبح من؟ شام ملال انگیز دلتنگی است
کجایی ماهی آرام در آغوش اقیانوس؟ به من برگرد! این دریای غم لبریز دلتنگی است
اگر چیزی به دست آورده ام از عشق، می بخشم غزل هایی که خود سرمایه ی ناچیز دلتنگی است
در آن دنیا برای دیدنت شاید مجالی شد همانا مرگ، پایان سرورآمیز دلتنگی است
نسیمی شاخه هایم را شکست و با خودم خواندم: بهار با تو بودن ها چه شد؟ پاییز دلتنگی است
|
| شاعر : سجاد سامانی |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
- ۱۴ خرداد ۰۲، ۰۹:۳۷ - عسلشهر اول خیلی با مفهوم باب این روزای جامعمون...
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۴:۰۲ - امیندرود بر همگان شعر اول از استاد و شاعر معاصر سیمین بهبهانی هست
- ۱ آذر ۰۱، ۱۴:۵۷ - جاوید احمدیدرود بر ژولیده ی بزرگ!
- ۱۷ آبان ۰۱، ۱۱:۵۵ - سپیدهعالی بود واقعا که تا درد رو با ...
- ۲ آبان ۰۱، ۱۹:۵۲ - پژمان بهمنیسلام و درود به شما، بسیار زیبا و ...
- ۱۸ شهریور ۰۱، ۱۳:۰۳ - هدیهچه قدر زیبا و ظریف و هنرمندانه👌🏻🔮💫
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
به تب و لرز تلخِ تنهایی، به سکوتی که نیست عادت کن درد وقتی رسید و فرمان داد، مثل سرباز خوب اطاعت کن
سعی کن وقتِ بی کسی هایت، گاه لبخند کوچکی بزنی فکر فردای پیری ات هم باش، گریه هم می کنی قناعت کن
زندگی می رود به سمت جلو، تو ولی می روی به سمتِ عقب شده ای عضو تیم یکنفره، پس خودت از خودت حمایت کن
بینِ تن های خالی از دلِ خوش، هی خودت را بگیر در بغلت دزدکی با خودت برو بیرون، و به تنهایی ات خیانت کن
گرچه خو کرده ای به تنهایی، گرچه این اختیار را داری گاه و بیگاه لذت غم را با رفیقانِ خویش قسمت کن
شعر، تنها دلیلِ تنهایی ست؛ هر زمان خسته شد دلت، برگرد ماشه را سمتِ دفترت بچکان، شعر را تا همیشه راحت کن |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
دهانت را می بویند
روزگار غریبی ست،نازنین!
روزگار غریبی ست،نازنین!
روزگار غریبی ست،نازنین! |
| احمد شاملو |
|
بخت نافرجام اگر با عاشقان یاری کند یار عاشق سوز ما ترک دلازاری کند
بر گذرگاهش فرو افتادم از بی طاقتی اشک لرزان کی تواند خویشتن داری کند؟
چاره ساز اهل دل باشد می اندیشه سوز کو قدح؟ تا فارغم از رنج هوشیاری کند
دام صیاد از چمن دلخواه تر باشد مرا من نه آن مرغم که فریاد از گرفتاری کند
عشق روز افزون من از بی وفایی های اوست می گریزم گر به من روزی وفاداری کند
گوهر گنجینهٔ عشقیم از روشندلی بین خوبان کیست تا ما را خریداری کند؟
از دیار خواجه شیراز میآید رهی تا ثنای خواجه عبدالله انصاری کند
می رسد با دیده گوهرفشان همچون سحاب تا بر این خاک عبیرآگین گوهرباری کند |
| شاعر : رهی معیری |
|
اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام
چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام چون اشک در قفای تو با سر دویده‌ام
من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام
از جام عافیت می نابی نخورده‌ام وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز آزاده من که از همه عالم بریده‌ام
گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی عیبم مکن که آهوی مردم‌ندیده‌ام |
| شاعر : رهی معیری |
|
گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست دل بکن! آینه این قدر تماشایی نیست
حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا دو برابر شدن غصه تنهایی نیست؟!
بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را قایقت را بشکن! روح تو دریایی نیست
آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست
آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست
خواستم با غم عشقش بنویسم شعری گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
آواز عاشقانه ما در گلو شکست حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی کند تنها بهانه دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد ای وای، های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم، خواب بود خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست
"بادا" مباد گشت و "مبادا" به باد رفت "آیا" ز یاد رفت و "چرا" در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم بغضم امان نداد و خدا....در گلو شکست |
| شاعر : قیصر امین پور |
|
لب دریا، نسیم و آب و آهنگ، شکسته ناله های موج بر سنگ مگر دریا دلی داند که ما را، چه توفانها ست در این سینه تنگ !
تب و تابی ست در موسیقی آب کجا پنهان شده ست این روح بیتاب فرازش، شوق هستی، شور پرواز، فرودش غم؛ سکوتش مرگ ومرداب!
سپردم سینه را بر سینه کوه غریق بهت جنگل های انبوه غروب بیشه زارانم در افکند به جنگل های بی پایان اندوه !
لب دریا، گل خورشید پرپر ! به هر موجی، پری خونین شناور ! به کام خویش پیچاندند و بردند، مرا گرداب های سرد باور !
بخوان، ای مرغ مست بیشه دور، که ریزد از صدایت شادی و نور، قفس تنگ است و دل تنگ است ورنه هزاران نغمه دارم چون تو پر شور !
لب دریا، غریو موج و کولاک، فرو پیچده شب در باد نمناک، نگاه ماه، در آن ابر تاریک؛ نگاه ماهی افتاده بر خاک !
پریشان است امشب خاطر آب، چه راهی می زند آن روح بی تاب! سبکباران ساحل ها چه دانند، شب تاریک و بیم موج و گرداب!
لب دریا، شب از هنگامه لبریز، خروش موج ها: پرهیز ... پرهیز ، در آن توفان که صد فریاد گم شد؛ چه بر می آید از وای شباویز ؟!
چراغی دور، در ساحل شکفته من و دریا، دو همراز نخفته! همه شب، گفت دریا قصه با ماه دریغا حرف من، حرف نگفته! |
| شاعر : فریدون مشیری |
|
بهار آمد پریشان باغ من افسرده بود اما به جو باز آمد آب رفته ماهی مرده بود اما
زمستان رفت،برفش آب شد،خورشید بازآمد کبوتر بچه ها را سوز سرما برده بود اما...
بشوید خاک قاب پنجره باران پاییزی به پشت شیشه در تنگی گلم پ‍‍ژمرده بود اما
هزاران نوشدارو میرسید از بهر سهرابم به سهرابم هزاران ضرب چاقو خورده بود اما
خلاصه گشت ماه و مهر تا آن سال آخر شد بهار آمد دوباره! باغ من افسرده بود اما… |
| شاعر : اخوان |
|
چه حاجت است به این شیوه دلبری از من؟ تـو را کـه از هـمـه ی جـنـبـه ها سری از من
درخـت خـشـکـم و هـم صـحـبـت کـبـوتـرهـا تـو هـم کـه خـسـتگیت رفت، می پری از من
اجـاق سـردم و بـهـتـر هـمـان کـه مثل همه مــرا بــه خــود بــگــذاری و بــگــذری از مــن
مــن و تــو زخـمـی یـک اتـفـاق مـشـتـرکـیـم کــه بـرده دل پـسـری از تـو، دخـتـری از مـن
گـذشـت فـرصـت دیـدار و فـصـل کـوچ رسید دم غـــروب، جـــدا شـــد کــبــوتــری از مــن
نــســاخــت بــا دل آیــیــنــه ام دل سـنـگـت تـویـی کـه سـاخـتـی انـسـان دیـگـری از من
چــه مــانـده از تـو و مـن؟ هـیـزم تـری از تـو اجــاق ســوخــتـه ی خـاک بـر سـری از مـن
چــه مـانـده بـاقـی از آن روز؟ دخـتـری از تـو چـه مـانـده باقی از آن عشق؟ دفتری از من |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
گــاهــی چــنــان بــدم کـه مـبـادا بـبـیـنـیـم حـــتـــی اگــر بــه دیــده رویــا بــبــیــنــیــم
مـن صـورتـم بـه صورت شعرم شبیه نیست بــر ایــن گــمـان مـبـاش کـه زیـبـا بـبـیـنـیـم
شاعر شنیدنی ست ولی میل میل ِ توست آمــاده‌ای کــه بــشــنــوی‌ام یــا بــبــیــنـیـم
ایــن واژه‌هــا صــراحــت تــنـهـایـی مـن انـد بــا ایــن هــمـه مـخـواه کـه تـنـهـا بـبـیـنـیـم
مـبـهـوت مـی‌شـوی اگـر از روزن ات شـبی بــی خـویـش در سـمـاع غـزل‌هـا بـبـیـنـیـم
یــک قــطــره‌ام و گـاه چـنـان مـوج مـی‌زنـم در خــود کــه نــاگــزیــری دریــا بــبــیــنــیـم
شب‌های شعر خوانی من بی فروغ نیست امـــا تـــو بـــا چـــراغ بــیــا تــا بــبــیــنــیــم |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
ما کیستیم دین و دل از دست داده ای از چشم آسمان و زمین اوفتاده ای
بی جذبه چون حکایت از یاد رفته ای بی جلوه چون جوانی برباد داده ای
بر گردن وجود چو دست شکسته ای از دیده ی زمانه چو اشک فِتاده ای
مردانه با تبسم شیرین و اشک تلخ بر پا چو شمع تا دم مرگ ایستاده ای
با قدرت اراده ی گردون چه می کند افسرده ای شکسته دلی بی اراده ای
با خط کودکانه ی تقدیر تیره شد روحی که بود ساده تر از لوح ساده ای
در دست ما نماند ز سرمایه ی حیات غیر از زبان بسته و روی گشاده ای
از شعر من نشاط چه جویی کزین سخن نه بوی مهر خیزد و نه رنگ باده ای
آگه نه ای ز رنجم و آگه نمی شود سیر از گرسنه ای و سوار از پیاده ای |
| شاعر : پژمان بختیاری |
|
سایه سنگ بر آینه خورشید چرا؟ خودمانیم، بگو این همه تردید چرا؟
نیست چون چشم مراتاب دمى خیره شدن طعن و تردید به سرچشمه خورشید چرا؟
طنز تلخیست به خود تهمت هستى بستن آن که خندید چرا، آن که نخندید چرا؟
طالع تیره ام از روز ازل روشن بود فال کولى به کفم خط خطا دید چرا؟
من که دریا دریا غرق کف دستم بود حالیا حسرت یک قطره که خشکید چرا؟
گفتم این عید به دیدار خودم هم بروم دلم از دیدن این آینه ترسید چرا؟
آمدم یک دم مهمان دل خود باشم ناگهان سوگ شد این سور شب عید چرا |
| شاعر : قیصر امین پور |
|
بـــاور نــداشــتــم کــه چــنــیــن واگــذاریــم در مــوج خــیــز ِ حــادثــه، تــنــهــا گــذاریــم
آمــد بــهــار و عــیـد گـذشـت و نـخـواسـتـی یــک دم قــدم بــه چــشــم گــهــرزا گـذاریـم
چـون سـبـزهٔ دمـیـده بـه صـحـرای دوردست بــخــتــم نــداده ره کــه بــه سـر پـا گـذاریـم
خـونـم خـورنـد بـا هـمـه گـردنکشی، کسان گــر در بــســاط غــیــر چــو مــیــنــا گـذاریـم
هر کس، نسیم وار ز شاخم نصیب خواست تـا چـنـد چـون شـکـوفـه، بـه یـغـمـا گـذاریـم
عــمــری گــذاشــتـی بـه دلـم داغ غـم، بـیـا تــا داغ بــوســه نــیــز بــه ســیـمـا گـذاریـم
بـا آن کـه هـمـچـو جـام شـکـستم به بزم تو بــاور نــداشــتــم کــه چــنــیــن واگــذاریــم. |
| شاعر : سیمین بهبهانی |
|
زندگی نامه ی شقایق چیست ؟ رایت خون به دوش وقت سحر نغمه ای عاشقانه بر لب باد زندگی را سپرده در ره عشق به کف باد و هرچه باداباد |
| شاعر : شفیعی کدکنی |
|
از بــاغ مــی‌بــرنــد چــراغــانــی‌ات کـنـنـد تـا کـاج جـشـنـهـای زمـسـتـانـی‌ات کـنـنـد
پـوشـانـده‌انـد «صبح» تو را «ابرهای تار» تـنـهـا بـه ایـن بـهـانـه کـه بـارانـی‌ات کـنند
یـوسـف! بـه این رها شدن از چاه دل مبند ایــن بــار مـی‌بـرنـد کـه زنـدانـی‌ات کـنـنـد
ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی شـایـد بـه خـاک مـرده‌ای ارزانـی‌ات کـنـند
یـک نـقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست از نـقـطـه‌ای بـتـرس کـه شیطانی‌ات کنند
آب طـلـب نـکـرده هـمـیـشـه مـراد نـیست گـاهـی بـهـانه‌ای است که قربانی‌ات کنند |
| شاعر : فاضل نظری |
|
همه می پرسند چیست در زمزمه مبهم آب چیست در همهمه دلکش برگ چیست در بازی آن ابر سپید روی این آبی آرام بلند که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال
چیست در خلوت خاموش کبوترها چیست در کوشش بی حاصل موج چیست در خندهء جام که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری نه به ابر نه به آب نه به برگ نه به این آبی آرام بلند نه به این خلوت خاموش کبوترها نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام من به این جمله نمی اندیشم
من مناجات درختان را هنگام سحر رقص عطر گل یخ را با باد نفس پاک شقایق را در سینه کوه صحبت چلچله ها را با صبح بغض پاینده هستی را در گندم زار گردش رنگ و طراوت را در گونه گل همه را میشنوم می بینم
من به این جمله نمی اندیشم به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم همه وقت همه جا من به هر حال که باشم به تو می اندیشم تو بدان این را تنها تو بدان تو بیا تو بمان با من تنها تو بمان جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب من فدای تو به جای همه گلها تو بخند اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز ریسمانی کن از آن موی دراز تو بگیر تو ببند تو بخواه پاسخ چلچله ها را تو بگو قصه ابر هوا را تو بخوان تو بمان با من تنها تو بمان در دل ساغر هستی تو بجوش من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش |
| شاعر : فریدون مشیری |
|
بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم.
در نهانخانة جانم، گل یاد تو، درخشید باغ صد خاطره خندید، عطر صد خاطره پیچید:
یادم آم که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه، محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشة ماه فروریخته در آب شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید، تو به من گفتی: از این عشق حذر کن! لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن آب، آیینة عشق گذران است تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است، باش فردا، که دلت با دگران است! تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!
با تو گفتم:” حذر از عشق!؟ - ندانم سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم، نتوانم!
روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد، چون کبوتر، لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم ...“
باز گفتم که : ” تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم، نتوانم! “
اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب، نالة تلخی زد و بگریخت ...
اشک در چشم تو لرزید، ماه بر عشق تو خندید!
یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم، نرمیدم
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ...
بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم! |
| شاعر : فریدون مشیری |
|
در ایـن زمـانهٔ بی های و هوی لال پرست خـوشـا بـه حال کلاغان قیل و قال پرست
چـگـونـه شـرح دهـم لـحظه لحظهٔ خود را بــرای ایـن هـمـه نـابـاور خـیـال پـرسـت؟
بـه شـب نـشـیـنـی خـرچنگ‌های مردابی چـگـونـه رقـص کـنـد مـاهی زلال پرست؟
رسـیـده‌هـا چـه غـریـب و نـچـیده می‌افتد بـه پـای هـرزه عـلـف‌هـای باغ کال پرست
رسیده‌ام به کمالی که جز اناالحق نیست کــمــال، دار بــرای مــن کــمــال پــرسـت
هـنـوزم زنـده‌ام و زنـده بـودنـم خاری‌ست بــه چـشـم تـنـگـی نـامـردم زوال پـرسـت |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
گــشــت غــمـنـاک دل و جـان عـقـاب چــــو ازو دور شــــد ایــــام شـــبـــاب
دیـــد کــش دور بــه انــجــام رســیــد آفـــتـــابـــش بـــه لـــب بــام رســیــد
بـــایـــد از هـــســتــی دل بــر گــیــرد ره ســـوی کـــشـــور دیـــگــر گــیــرد
خــواســت تــا چــاره ی نــا چـار کـنـد دارویــــی جـــویـــد و در کـــار کـــنـــد
صــبــحــگــاهــی ز پــی چـاره ی کـار گــشــت بــربــاد ســبـک سـیـر سـوار
گـلـه کـاهـنـگ چـرا داشـت بـه دشت نـاگـه ا ز وحـشـت پـر و لـولـه گـشـت
وان شــبــان بــیــم زده ، دل نــگــران شـــــد پـــــی بـــــره ی نــــوزاد دوان
کـــبـــک در دامـــن خـــار ی آویــخــت مــار پــیــچـیـد و بـه سـوراخ گـریـخـت
آهــو اســتــاد و نــگــه کــرد و رمــیـد دشــت را خــط غــبــاری بــکــشــیــد
لـــیـــک صــیــاد ســر دیــگــر داشــت صــــیــــد را فـــارغ و آزاد گـــذاشـــت
چــاره ی مــرگ نـه کـاریـسـت حـقـیـر زنـــــده را دل نشود از جان سیر
صــیــد هــر روزه بــه چــنــگ آمـد زود مـــگـــر آن روز کـــه صـــیـــاد نـــبــود
آشــیــان داشــت بـر آن دامـن دشـت زاغـکـی زشـت و بـد انـدام و پـلـشـت
|
|
من که در تُنگ برای تو تماشا دارم با چه رویی بنویسم غم دریا دارم...؟
دل پر از شوق رهاییست ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم...
چیستم؟! خاطره ی زخم فراموش شده لب اگر باز کنم با تو سخن ها دارم...
با دلت حسرت هم صحبتی ام هست، ولی سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟
چیزی از عمر نمانده ست، ولی می خواهم خانه ای را که فروریخته بر پا دارم |
| شاعر : فاضل نظری |