|
اکنون مرا بهار دل انگیز دیگری آورده است وعده ی پاییز دیگری
ویرانه های خانه ی من ایستاده اند چشم انتظار حمله ی چنگیز دیگری
تا مرگ، یک پیاله فقط راه مانده است کی می رسد پیاله ی لبریز دیگری؟
آتش بزن مرا که به جز شاخه های خشک باقی نمانده از تن من چیز دیگری
تهران و تلخ کامی من مانده است، کاش تبریز دیگری و شکر ریز دیگری
|
| شاعر : فاضل نظری |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
- ۱۴ خرداد ۰۲، ۰۹:۳۷ - عسلشهر اول خیلی با مفهوم باب این روزای جامعمون...
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۴:۰۲ - امیندرود بر همگان شعر اول از استاد و شاعر معاصر سیمین بهبهانی هست
- ۱ آذر ۰۱، ۱۴:۵۷ - جاوید احمدیدرود بر ژولیده ی بزرگ!
- ۱۷ آبان ۰۱، ۱۱:۵۵ - سپیدهعالی بود واقعا که تا درد رو با ...
- ۲ آبان ۰۱، ۱۹:۵۲ - پژمان بهمنیسلام و درود به شما، بسیار زیبا و ...
- ۱۸ شهریور ۰۱، ۱۳:۰۳ - هدیهچه قدر زیبا و ظریف و هنرمندانه👌🏻🔮💫
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم تمام هستی ام را نذر آن دردانه می کردم
چه می شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم تمام روز و شب زلف خدا را شانه می کردم
نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم اگر می شد همه محراب را میخانه می کردم
اگر می شد به افسانه شبی رنگ حقیقت زد حقیقت را اگر می شد شبی افسانه می کردم
چه مستی ها که هر شب در سر شوریده می افتاد چه بازی ها که هر شب با دل دیوانه می کردم
یقین دارم سرانجام من از این خوبتر می شد اگر از مرگ هم چون زندگی پروا نمی کردم
سرم را مثل سیبی سرخ صبحی چیده بودم کاش دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم |
| شاعر : علیرضا قزوه |
|
پرکن پیاله را این جام ها
پر کن پیاله را... |
| شاعر :فریدون مشیری |
|
من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست
در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهر سر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست
هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم از احتمال آتیه ی بهتری که نیست
بو برده است لشکر من، بس که گفته ام از فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست
من! باورم شده ست که در من، فرشته ها پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست
من! باورم شده ست ، که در من رسیده است موسای من، به خدمت جادوگری که نیست
باید ، برای اینهمه ناباوری که هست روشن شود، دلایل این باوری که نیست
هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است دربان گذاشتم به هوای دری که نیست
فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!! |
| شاعر : حسین جنتی |
|
هم از سکوت گریزان، هم از صدا بیزار چنین چرا دلتنگم؟ چنین چرا بیزار
زمین از آمدن برف تازه خشنود است من از شلوغی بسیار رد پا بیزار
قدم زدم! ریه هایم شد از هوا لبریز قدم زدم! ریه هایم شد از هوا بیزار
اگر چه می‌گذریم از کنار هم آرام شما ز من متنفر، من از شما بیزار
به مسجد آمدم و نا امید برگشتم دل از مشاهده‌ی تلخی ریا بیزار
صدای قاری و گلدسته‌های پژمرده اذان مرده و دل‌های از خدا بیزار
به خانه‌ام بروم؟خانه از سکوت پر است سکوت می‌کند از زندگی مرا بیزار
تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست! از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
ما را کبوترانه وفادار کرده است آزاد کرده است و گرفتار کرده است
بامت بلند باد که دلتنگیت مرا از هر چه هست غیر تو بیزار کرده است
خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است
تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه کار کرده است
چون سرو سرفرازم و نزد تو سر به زیر قربان آن گلی که مرا خوار کرده است
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام
|
| شاعر :محمد علی بهمنی |
|
تو هم شبیه خودم ، در دلت تَرَک داری وچون شبیه منی ، ارزشِ محک داری!
شنیده ام که درختان کوچه می گویند که با بهار و خزان ، حس مشترک داری
نیاز نیست که چیزی به صورتت بزنی! به لطف حضرت حق ، تا ابد بزک داری
به عشق چشم تو آرام و رام می خوابم دو چشم قهوه ای تلخ و با نمک داری
همیشه گلّه به دنبال توست ، شک دارم! درون حنجره ی خویش نی لبک داری؟
تمام مسئله حل است ، پس چرا دیگر به من، به سبزیِ چشمم، به عشق شک داری؟ |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
این عشق ماندنی |
| شاعر : حمید مصدق |
|
اما تو بگو «دوستی» ما به چه قیمت؟ امروز به این قیمت، فردا به چه قیمت؟
ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت
یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت
از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت
مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
جز من که گیرد جای من؟، جز من که گیرد جای دل؟ گر دل بمیرد وایِ من،گر من بمیرم وایِ دل
ای مست شبرو کیستی؟آیا مه من نیستی؟ گر نیستی،پس چیستی؟ای همدم تنهای دل!
شب می خرامد بی طرب،دل می تپد با تاب و تب اینک صدای پای شب،آنک صدای پای دل
جوشد به یاد لعل وی،ناله ز هر بندم چو نی شب می تراود همچو می،از چشم می پالای دل
آید از ین پرده برون،با آه،اشکی لاله گون اشکی نه،آهی نه،که خون،می جوشد از مینای دل
|
| شاعر : مهرداد اوستا |
|
مهربان آمدی ای عشق! به مهمانی من پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من
خوش برآورده سر از باغِ تماشای وجود سرو ناز تو به سر فصل زمستانی من
هیچ کس غیرِ تو ای خرمی دیده نخواند حرف ناخوانده دل از خط پیشانی من
میکنم گریه منِ سوخته تا خنده زند گل روی تو در آیینه بارانی من
بیقرار آمدی و رفت قرارم از دست بنشین تا بنشیند دل طوفانی من
آفتابی شدی و یکسره آبم کردی شد حریر نگهت جامه عریانی من
بشکن ای بغض و فرو ریز که در خانه دل می زند شعله به جان آتش پنهانی من
هر چه گفتند و بگویند به پایان نرسد قصه زلف تو و شرح پریشانی من |
| شاعر : نصرالله مردانی |
|
کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم
خانه متروکم از اشباح سرگردان پر است آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم
چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام دردل خود مومنم ،در چشم مردم کافرم
گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم چند صد سال است راه از باطنم تا ظاهرم
خلق می گویند:ابری تیره درپیراهنی ست شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم
مرگ درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک هرچه باشد ناگریزم هرچه باشد حاضرم |
| شاعر : فاضل نظری |
|
مرا کم دوست داشته باش
مرا کم دوست داشته باش مرا کم دوست داشته باش |
| کریستوفر مارلو |
|
بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ باز تکرار به بار آمده، می بینی که؟
سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت عقل با عشق کنار آمده، می بینی که؟
آن که عمری به کمین بود، به دام افتاده چشم آهو به شکار آمده، می بینی که؟
حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد گل سرخی به مزار آمده، می بینی که؟
غنچه ای مژده ی پژمردن خود را آورد بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ |
| شاعر : فاضل نظری |
|
دشت ها آلوده است در لجنزار گل لاله نخواهد رویید در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید؟
|
| شاعر : حمید مصدق |
|
با اینکه خلق بر سر دل مینهند پا شرمندگی نمی‌کشد این فرش نخ‌نما
بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما
کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی‌شکسته را چه نیازی به ناخدا
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
فرق میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همه سنگریزه‌ها
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
با آنکه بی‌دلیل رها میکنی مرا آنقدر عاشقم که نمی‌پرسمت چرا؟
در پیچ و تاب عشق، به معنای هجر نیست رودی ز رود دیگر اگر میشود جدا
خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا
خوش باد روح آنکه به ما کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا
حق با تو بود هر چه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا
ای عشق! ای حقیقت باور نکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
چه استراحت خوبی است در جوار خودم خودم برای خودم با خودم کنار خودم
همین دقیقه که این شعر را تمام کنم از این شلوغ ِ شما می روم به غار خودم
به سمت هیچ تنم را اشاعه خواهم داد به گوش او برسانید رهسپار خودم
چه لذتی است که یک صبح سرد پاییزی کنار پنجره باشم در انتظار خودم
گلی نزد به سرم زندگی اجازه دهید خودم گلی بگُذارم سر مزار خودم
اگرچه این همه سخت است نازنین بپذیر دلم به کار تو باشد سرم بکار خودم |
| شاعر : احسان افشاری |
|
ساده است نوازش سگی ولگرد
|
|
مارگوت بیکل ترجمه : احمد شاملو |
|
خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند
عریان ترم ز شیشه و مطلوب سنگسار این شهر، بی نقاب قبولم نمی کند
ای روح بی قرار چه با طالعت گذشت عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند
این چندمین شب است که بیدار مانده ام آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند
بیتاب از تو گفتنم و آوخ که قرنهاست آن لحظه های ناب قبولم نمی کند
گفتم که با خیال تو دلی خوش کنم ولی با این عطش سراب قبولم نمی کند
بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده ام حق دارد آفتاب قبولم نمی کند....
|
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
کاش آن آینه ای بودم من
گل صد بوسه ناب |
| شاعر : حمید مصدق |
|
خفته در چشم تو نازیست که من می دانم نگهت دفتر رازیست که من می دانم
قصه یی را که به من طره کوتاه تو گفت رشته عمر درازیست که من می دانم
بی نیازانه به ما می گذرد دوست ، ولی سینه اش بحر نیازیست که من می دانم
گرچه در پای تو خاموش فتادست ای شمع سایه را سوز و گدازیست که من می دانم
یک حقیقت به جهان هست که عشقش خوانند آنهم ای دوست مجازیست که من می دانم |
| شاعر : غلامرضا طریقی |
|
جای تو خالیست
جای تو خالی ست به تبعید می برند
جای تو خالی ست |
| شاعر : حمید مصدق |
|
مثل عشقی که به داد دل تنها نرسد ترسم این است که این رود به دریا نرسد
این که آویخته از دامنه ی کوه به دشت می خرامد همه جا غلت زنان تا...، نرسد
ترسم این است که با خاک بیامیزد و سنگ از زمین کام بگیرد... به من اما، نرسد
پشت هر سنگ، درنگی ، پس هر خار، خسی حتم دارم که به همصحبتی ما نرسد
ماه مایوس شد و موج به دریا برگشت بی سبب نیست که حتی به تماشا نرسد
من به هرصخره ازین فاصله می کوبم ، سر ترسم این است که این رود به دریا نرسد |
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
به رسم صبر ، باید مَرد آهش را نگه دارد اگر مرد است، بغض گاهگاهش را نگه دارد
پریشان است گیسویی در این باد و پریشان‌تر مسلمانی که می‌خواهد نگاهش را نگه دارد
عصای دست من عشق است، عقل سنگدل بگذار که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش را نگه دارد
به روی صورتم گیسوی او مهمان شد و گفتم خدا دلبستگان روسیاهش را نگه دارد
دلم را چشم‌هایش تیرباران کرد ، تسلیمم بگویید آن کمان‌ابرو سپاهش را نگه دارد
|
| شاعر : سجاد سامانی |
|
ریخته سرخ غروب
|
| شاعر :سهراب سپهری |
|
مپرس حال مرا روزگار یارم نیست جهنمی شده ام هیچ کس کنارم نیست
نهال بودم و در حسرت بهار ولی درخت می شوم و شوق برگ و بارم نیست
به این نتیجه رسیدم که سجده کردن من به جز مبارزه با آفریدگارم نیست
مرا ز عشق مگویید، عشق گمشده ای است که هرچه هست ندارم که هرچه دارم نیست
شبی به لطف بیا بر مزار من، شاید بروید آن گل سرخی که بر مزارم نیست |
| شاعر : فاضل نظری |
|
گرچه می گویند این دنیا به غیر از خواب نیست ای اجل!مهمان نوازی کن که دیگر تاب نیست
بین ماهی های اقیانوس و ماهی های تنگ هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز آب نیست!
ما رعیت ها کجا!محصول باغستان کجا!؟ روستای سیب های سرخ بی ارباب نیست
ای پلنگ از کوه بالا رفتنت بیهوده است از کمین بیرون مزن امشب شب مهتاب نیست
در نمازت شعر می خوانی و می رقصی٬دریغ جای این دیوانگی ها گوشه محراب نیست
گردبادی مثل تو یک عمر سرگردان چیست؟ گوهری مانند مرگ آنقدر هم نایاب نیست!... |
| شاعر : فاضل نظری |
|
در این شبگیر که چونین بر برهنه شاخه‌های این درخت برده خوابش دور
کدامین جام و پیغام؟ آه شنل برفینه شان دستار گردن گشته، جنبد، جنبش بدرود زمستان گو بپوشد شهر را در سایه‌های تیره و سردش بهار آنجاست، ها، آنک طلایه ی روشنش، چون شعله‌ای در دود بهار اینجاست، در دل‌های ما، آوازهای ما
تو چه شنفتی به جز بانگ خروس و خر
|
| شاعر : اخوان |
|
گرچه چون موج مرا شوق زخود رستن بود موج موج دل من تشنه ی پیوستن بود
یک دم آرام ندیدم دل خود را همه عمر بسکه هر لحظه به صد حادثه آبستن بود
خواستم از تو به غیر از تو نخواهم اما خواستن ها همه موقوف توانستن بود
کاش از روز ازل هیچ نمیدانستم که هبوط ابدم در پی دانستن بود
چشم تا باز کنم فرصت دیدار گذشت همه ی طول سفر یک چمدان بستن بود
|
| شاعر : قیصر امین پور |
|
بهار آمد پریشان باغ من افسرده بود اما به جو باز آمد آب رفته ماهی مرده بود اما
زمستان رفت،برفش آب شد،خورشید بازآمد کبوتر بچه ها را سوز سرما برده بود اما...
بشوید خاک قاب پنجره باران پاییزی به پشت شیشه در تنگی گلم پژمرده بود اما
هزاران نوشدارو میرسید از بهر سهرابم به سهرابم هزاران ضرب چاقو خورده بود اما
خلاصه گشت ماه و مهر تا آن سال آخر شد بهار آمد دوباره! باغ من افسرده بود اما… |
| شاعر : اخوان |
|
کدام عید و کدامین بهار ؟ با چه امید ؟ که با نبود تو نومیدم از رسیدن عید
تو نرگس و گل سرخ و بنفشه ای ورنه اگر تو باغ نباشی گلی نخواهم چید
به زینت سر گیسوی تو نباشد اگر شکوفه ای ز سر شاخه ای نخواهم چید
نفس مبادم اگر در شلال گیسوی تو کم از نسیم بود در خلال گیسوی بید
به آتش تو زمان نیز پاک شد ورنه بهار اگر تو نبودی پلشت بود و پلید
نه هر مخاطب و هر حرف و هر حدیث خوشست که جز تو با دگرم نیست ذوق گفت و شنید
ز رمز و راز شکفتن اشارتی نگفت کسی که از دهنت طعم بوسه ای نچشید
چه کس کشید ز تو دست و سر نکوفت به سنگ چه کس لبت نگزید و به غبن لب نگزید ؟
چگونه دست رسد با زمان به فرصت وصل مرا به مهلت اندک تو را به عهد بعید ؟ |
| شاعر : حسین منزوی |
|
بزرگا گیتی آرا نقش بند روزگارا |
| شاعر : محمدرضا شفیعی کدکنی |
|
ارغوان شاخه همخون جدا مانده من من در این گوشه که از دنیا بیرون است ارغوانم آنجاست ارغوان پنجه خونین زمین |
| شاعر :هوشنگ ابتهاج |
غزل زیبای دیگری از زنده یاد افشین یداللهی
|
گاهی مسیر جاده به بن بست می رود گاهی تمام حادثه از دست می رود
گاهی همان کسی که دم از عقل میزند در راه هوشیاری خود مست می رود
گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
اول اگرچه با سخن از عشق آمده آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند وقتی غبار معرکه بنشست می رود
اینجا یکی برای خودش حکم می دهد آن دیگری همیشه به پیوست می رود
وای از غرور تازه به دوران رسیده ای وقتی میان طایفه ای پست می رود
هرچند مضحک است و پر از خنده های تلخ بر ما هرآنچه لایقمان هست می رود
این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست تیریست بی نشانه که از شصت می رود
بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند اما مسیر جاده به بن بست می رود
|
| شاعر : افشین یداللهی |
شعری بسیار زیبا از زنده یاد افشین یداللهی
|
یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت
پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد اما مرا به عمق درونم کشید و رفت
یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت
من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت
تا از خیال گنگ رهایی رها شوم بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت
شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت
تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت
دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت |
| شاعر : افشین یداللهی |
|
دو تا کفتر
|
| شاعر : اخوان ثالث |
|
به‌تنهایی گرفتارند مشتی بی‌پناه اینجا ... مسافرخانه رنج است یا تبعیدگاه اینجا
غرض رنجیدن ما بود از دنیا که حاصل شد مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا
برای چرخش این آسیاب کهنه دل سنگ به خون خویش می‌غلتند خلقی بی‌گناه اینجا
نشان خانه خود را در این صحرای سردرگم بپرس از کاروان هایی که گم کردند راه اینجا
اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا
تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا |
| شاعر : فاضل نظری |
|
بی مرغ آشیانه چه خالیست
|
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |