تماشاگه

افـسـوس ! ای کـه بار سفر بستی

کـی مـی تـوانـم از تو خبر گیرم ؟

گفتی  به  من که باز نخواهی گشت

امـا چـگـونـه دل ز تـو بـرگیرم ؟

دیـگـر  مـرا امـیـد نشاطی نیست

زین  لحظه ها که از تو تهی ماندند

زیـن  لـحظه ها که روح مرا کشتند

وانـگـه مـرا ز خویش برون راندند

گـر  شـعـر من شراره ی آتش بود

ایـنـک  بـه غیر دود سیاهی نیست

گـر زنـدگـی گـنـاه بـزرگـم بـود

زیـن پـس مـرا امید گناهی نیست

آری ، تـو آن امـیـد عـبـث بـودی

کـاخـر  مـرا بـه هـیـچ رها کردی

بی آنکه خود به چاره ی من کوشی

گـفـتـی کـه درد عـشق دوا کردی

چـشـم تو آن دریچه ی روشن بود

کـز آن رهـی بـه زنـدگـیـم دادند

زلـف  تـو آن کـمـنـد اسـارت بود

کـز  آن نـویـد بـنـدگـیـم دادنـد

ایـنـک تـو رفـتـه ای و خـدا داند

کـز  هـر چـه بـازمـانده ، گریزانم

دیـگـر  بـدانـچـه رفـته نیندیشم

زیـرا از آنـچـه رفـتـه پـشـیمانم

خـواهـم رهـا کـنـم همه هستی را

زیـرا  در آن مـجـال درنگم نیست

در دل هـــزار درد نــهــان دارم

زیـرا  دلـی ز آهـن و سنگم نیست