|
بدون تردید منظومه لیلی و مجنون نظامی بزرگ ، یکی از زیباترین آثار ادبی ایران و جهان است و قطعه وفات مجنون بر روضه لیلی از زیباترین و تاثیرگذارترین بخشهای این منظومه شگفت ، از خواندن آن لذت ببرید . |
 |
|
انـگـشـت کـش سـخن سرایان ایـن قـصـه چـنـین برد به پایان
کـان سـوخـتـه خـرمـن زمـانـه شـد خـرمـنـی از سـرشـک دانه
دسـتـاس فـلک شکست خردش چـون خـرد شـکـست باز بردش
زانـحـال کـه بـود زارتـر گـشت بــی‌زورتــر و نـزارتـر گـشـت
جـانـی ز قـدم رسـیـده تـا لـب روزی بـه سـتـم رسـیـده تا شب
نــالــنــده ز روی دردنــاکــی آمــد سـوی آن عـروس خـاکـی
در حـلـقـه آن حـظـیـره افـتـاد کـشـتـیـش در آب تـیـره افـتاد
غـلـطـیـد چـو مـور خـسته کرده پـیـچـیـد چـو مـار زخـم خورده
بـیـتـی دو سـه زارزار بـرخـواند اشـکـی دو سـه تـلخ تلخ بفشاند
بـرداشـت بـسـوی آسمان دست انـگـشـت گـشاد و دیده بربست
کـای خـالـق هـرچـه آفرید است سـوگـنـد بـه هرچه برگزیداست
کـز مـحـنـت خـویـش وارهـانم در حـضـرت یـار خـود رسـانـم
آزاد کــنــم ز ســخـت جـانـی وابــاد کـنـم بـه سـخـت رانـی
ایـن گـفـت و نـهاد بر زمین سر وان تــربــت را گـرفـت در بـر
چـون تـربـت دوسـت در بـرآورد ای دوسـت بـگـفت و جان برآورد
او نـیـز گـذشـت از ایـن گذرگاه وان کـیـسـت که نگذرد بر اینراه
راهـیـست عدم که هر چه هستند از آفــت قــطـع او نـرسـتـنـد
ریـشـی نـه که غورگاه غم نیست خـاریـده نـاخـن سـتـم نـیست
ای چـون خـر آسـیـا کـهن لنگ کـهـتـاب نـو روی کـهـربا رنگ
دوری کـن از ایـن خراس گردان کـو دور شـد از خـلـاص مـردان
در خـانـه سـیـل ریـز مـنـشـین سـیـل آمـد، سـیـل، خیز، منشین
تـا پـل نـشـکـست بر تو گردون زیـن پـل بـه جهان جمازه بیرون
در خـاک مـپـیـچ کـو غـباریست بـا طـبـع مـسـاز کـو شراریست
بـر تـارک قـدر خـویـش نه پای تـا بـر سـر آسـمـان کـنی جای
دایـم بـه تـو بـر جـهـان نـماند آنــرا مـپـرسـت کـان نـمـانـد
مجنون ز جهان چو رخت بر بست از سـرزنـش جـهـانـیـان رست
بـر مـهـد عـروس خـوابـنـیـده خـوابـش بـربـود و بـسـت دیده
نــاسـود دریـن سـرای پـر دود چـون خـفـت مـع‌الـغـرامه آسود
افـتـاده بـمـانـد هـم بر آن حال یـک مـاه و شنیده‌ام که یک سال
وان یــاوگــیـان رایـگـان گـرد پــیــرامــن او گـرفـتـه نـاورد
او خـفـتـه چـو شـاه در عـماری وایـشـان هـمـه در یـتـاق داری
بـر گـرد حـظـیـره خـانـه گردند زان گـور گـه آشـیـانـه گـردنـد
از بـیـم درنـدگـان چـپ و راست آمـد شـد خـلـق جـمله برخاست
نــظـارگـیـی کـه دیـدی از دور شــوریـدن آن ددان چـو زنـبـور
پـنـداشـتـی آن غـریـب خـسته آنـجـاسـت بـه رسم خود نشسته
وان تـیـغ زنـان بـه قـهـرمـانی بــر شــاه کـنـنـد پـاسـبـانـی
آگـاه نـه زانـکـه شـاه مرد است بـادش کـمـر و کـلـاه بـرداست
وان جـیـفـه خـون به خرج کرده دری بـــه غــبــار درج کــرده
از زلــزلــهــای دور افــلــاک شـد ریـخـتـه و فشانده بر خاک
در هــیــئـت او ز هـر نـشـانـی نـامـانـده بـه جـا جـز استخوانی
زان گـرگ سـگـان استخوانخوار کـسـرا نـه بـه اسـتـخوان او کار
چـنـدان کـه ددان بـدنـد بر جای نـنـهـاد در آن حـرم کـسی پای
مـردم ز حـفـاظ بـا نـصیب است ایـن مـردمی از ددان غریب است
شـد سـال گـذشـته وان دد و دام آواره شــدنــد کــام و نـاکـام
دوران چـو طـلـسـم گـنـج بربود وان قـفـل خـزیـنـه بـند فرسود
گــســتــاخ روان آن گـذرگـاه کـــردنـــد درون آن حــرم راه
دیــدنــد فــتـاده مـهـربـانـی مـغـزی شـده مـانـده استخوانی
چـون مـحـرم دیـده سـاختندش از راه وفــا شــنــاخــتـنـدش
آوازه روانــه شــد بـه هـر بـوم شـد در عـرب ایـن فسانه معلوم
خـویـشـان و گـزیدگان و پاکان جـمـع آمـده جـمـلـه دردنـاکان
رفـتـنـد و در او نـظـاره کـردنـد تـن خـسـتـه و جـامه پاره کردند
وان کــالـبـد گـهـر فـشـانـده هـمـچـون صـدف سـپـیـد مانده
گــرد صـدفـش چـو در زدودنـد بـازش چـو صـدف عـبـیر سودند
او خـود چـو غبار مشگوش داشت از نـافـه عشق بوی خوش داشت
در گــریـه شـدنـد سـوکـواران کــردنـد بـر او سـرشـک بـاران
شـسـتـنـد بـه آب دیـده پاکش دادنـد ز خـاک هـم بـه خـاکـش
پـهـلـوگـه دخـمـه را گـشـادند در پـهـلـوی لـیـلـیـش نـهادند
خـفـتـنـد بـه نـاز تـا قـیـامـت بـرخـاسـت ز راهـشـان مـلامت
بـودنـد در این جهان به یک عهد خـفـتـند در آن جهان به یک مهد
کـردنـد چـنـانـکـه داشت راهی بـر تـربـت هـردو روضـه گـاهی
آن روضـه کـه رشـک بوستان بود حـاجـتـگـه جـمـلـه دوستان بود
هـرکـه آمـدی از غـریب و رنجور در حـال شـدی ز رنـج و غـم دور
زان روضـه کـسـی جـدا نگشتی تــا حــاجـت او روا نـگـشـتـی |
شاعر : نظامی
