تماشاگه

چرا بی‌قراری؟ چرا درهمی؟

چرا داغ‌داری؟ خرابی؟ بمی؟!

مگر سرنوشت منی اینقدَر

غم‌انگیز و پیچیده و مبهمی؟

مرا دوست داری ولی تا کجا؟

مرا تا کجا “دوستت‌دارم‌”ی؟

نه با تو دلم خوش، نه بی تو دلم

جهنم-بهشتی، نه! شادی-غمی

تو هم مثل باران که نفرین شدست

بیایی زیادی، نیایی کمی

جهان، ابر خاموش و بی‌حاصلیست

بگو باز باران! بگو نم‌نمی……