افسانه

افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو
دل به رنگی گریزان سپرده

در دره ی سرد و خلوت نشسته
همچو ساقه ی گیاهی فسرده
می کند داستانی غم آور

 

در میان بس آشفته مانده
قصه ی دانه اش هست و دامی

وز همه گفته ناگفته مانده
از دلی رفته دارد پیامی
داستان از خیالی پریشان

 

ای دل من ، دل من ، دل من
بینوا ، مضطرا ، قابل من

با همه خوبی و قدر و دعوی
از تو آخر چه شد حاصل من
جز سر شکی به رخساره ی غم ؟

 

آخر ای بینوا دل ! چه دیدی
که ره رستگاری بریدی ؟

مرغ هرزه درایی ، که بر هر
شاخی و شاخساری پریدی
تا بماندی زبون و فتاده ؟

 

می توانستی ای دل ، رهیدن
گر نخوردی فریب زمانه

آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس
هر دمی یک ره و یک بهانه
تا تو ای مست ! با من ستیزی