چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی

چـه بـغـض ها که در گلو رسوب شد نیامدی

 

خـلـیـل آتشین سخن، تبر به دوش بت شکن

خـدای مـا دوبـاره سـنـگ و چوب شد نیامدی

 

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم ،نه

ولـی بـرای عـده ای چـه خـوب شـد نـیامدی

 

تـمـام طـول هـفـتـه را بـه انـتـظـار جـمعه ام

دوبـاره صـبـح ، ظهر ، نه ! غروب شد نیامدی

شاعر : مهدی جهاندار