|
خاموش لب به هجو جهان باز کرده است این زخم ناگهان که دهان باز کرده است
چشمم بساط چشم فرو بستن از جهان در این جهان چشم چران باز کرده است
اشکم بر آمد از پس گفتن، چه خوب هم... طفلک اگرچه دیر زبان باز کرده است
این چاکِ پیرهن که از آن شرم داشتیم خود لب به پاک بودنمان باز کرده است
هر غنچه ای لبی به اذان باز کرده است |
| شاعر : محمد مهدی سیار |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳)
-
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۲۴ اسفند ۰۳، ۱۱:۴۴ - نگیندر عجبم تعصب با مغز انسان چه میکنه ...
- ۵ بهمن ۰۳، ۱۳:۵۰ - فریدونباسلام شعر پریشان کن سرزلف سیاهت ...
- ۱۶ آبان ۰۳، ۱۷:۱۰ - شقایقجالب بود ممنونم.
- ۸ مرداد ۰۳، ۰۰:۲۷ - علیرضا پورمنددرود دوستان شعر از سیمین بهبهانی ...
- ۳ مرداد ۰۳، ۱۱:۰۴ - اسما اسلامیزیبا بود اما یک نقص های ریزی در شعر اول بود
- ۱۴ تیر ۰۳، ۱۱:۴۵ - ادیبخدایا چرا شعر صاحب دار نام نداره
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
گر عقل پشت حرف دل، اما نمی‌گذاشت تردید پا به خلوت دنیا نمی‌گذاشت
می‌شد گذشت... وسوسه اما نمی‌گذاشت
شاید قطار عشق مرا جا نمی‌گذاشت
چون بردگان مرا به تماشا نمی‌گذاشت
هرگز به این جزیره کسی پا نمی‌گذاشت
ما را در این مبارزه تنها نمی‌گذاشت
در خون مرا به حال خودم وا نمی‌گذاشت
ای کاش عشق سر به سر ما نمی‌گذاشت |
| شاعر : فاضل نظری |
|
همان یگانه ی حسنی اگر چه پنهانی و گر دوباره بر آیی هزار چندانی
بیا که هر چه بخواهی هنوز ارزانی
که چون ودیعه ی غم در نهاد انسانی
بیا بیا که همان خاتم سلیمانی
که نور چشم امید و چراغ ایمانی
تویی که درد جهان را یگانه درمانی
هنوز در پس پندار سایه پنهانی |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
بگذار پای غنچه به لبخند وا شود شاید دری به سمت خداوند وا شود
ای کاش بخت این همه پیوند وا شود
از دست و بال چلچله ها بند وا شود
تا اخم بقچه های پر از قند وا شود
ای کاش رو به من بگذارند وا شود
وقتش رسیده برف دماوند وا شود |
| شاعر :عبدالحسین انصاری |
|
با زبانی سوخته در وحشت کابوس ها قصه از خورشید می بافیم ما فانوس ها
در شکاف دخمه ی این شهر دقیانوس ها
آسمان خواب است در بیداری ناقوس ها
می دمند آوارگانی، بی جهت بر کوس ها
پرده بردارید از پای این طاووس ها
دردهای ما شمایید آی جالینوس ها!
تنگ و این کابوس ها؟ دریا و اختاپوس ها؟ |
| شاعر : فاضل نظری |
|
ز سرگذشت چمن دل به درد می آید ببند پنجره را باد سرد می آید
همه زمین و زمان زار و زرد می آید
و گر بر آینه باران گرد می آید
که راه با قدم رهنورد می آید
همیشه درد به سروقت مرد می آید
دلم ز ناله ی بلبل به درد می آید |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
خواندم دروغ از چشمهای راستگویت وقتی که برگشتی نیاوردم به رویت
آه از تو حتی باوفاتر بود بویت
یک یادگار ساده قدر تار مویت
کاری که حالا کرده با من آرزویت
حتی اگر یک روز برگردد به سویت
ای چهره ى غمگین من! کو آبرویت |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
دیوانگی کردیم عاشق ها همینند! دیوانه ها عاشق ترین های زمینند!
ای جان،مراقب باش بعضی ها نبینند
چشمان نامحرم ترین ها در کمینند
این غنچه ی خوشرنگ وخوشبورا بچینند
ایمان به کفر آوردم ازبس نازنینند
دستان تو با هر چه زیبایی عجینند
این واژه ها فصل الخطاب آخرینند |
| شاعر : مجتبی سپید |
|
دارم تظاهر می کنم که: بردبارم هرچند تاب روزگارم را ندارم
من هم یکی از جرم های روزگارم
…گاهی خودم را از شمایان می شمارم
با ابر شعرم بغض هاتان را ببارم
سر روی حس شانه هاتان می گذارم
تنهایی جمع شما را می نگارم
شاید به وهم باورم امید وارم
می فهمدم ، وقتی ببیند آبشارم |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
به مصراعی ننالیدم تب تلخ تباهی را که یک عمر است عادت کرده ام بی سرپناهی را
به روی شانه هایش فوج کفترهای چاهی را
به یوسف ها که می آموخت رسم بی گناهی را؟
ببند این زخم های کهنه ی مشروطه خواهی را
بکش هموارتر کن پیچ و تاب این دو راهی را
شمیم اشک هایم روی کاغذهای کاهی را؟
چه سازد شرمساری را… چه نالد روسیاهی را
مگیر از شیرمَردت لطف صید صبحگاهی را
برقصان توی تُنگ صورتت دو بچه ماهی را |
| شاعر : حامد عسکری |
|
به دیدن آمده بودم دری گشوده نشد صدای پای تو ز آنسوی در، شنوده نشد
دمی به بالش دامان تو غنوده نشد
ولی جواهری از گنج تو ربوده نشد
هوای خاطرم امروز مشک سوده نشد
نمای ناب تماشای تو نموده نشد
که باز خوشه ی دلتنگیم دروده نشد
غروب جمعه ی من بی تو پوک و پوده نشد؟
که هر چه خواستم از بوده و نبوده نشد
به شوق دیدن تو تازه ای سروده نشد |
| شاعر : حسین منزوی |
|
قدر‌نشناسِ عزیزم، نیمه‌ی من نیستی قلبمی اما سزاوار تپیدن نیستی!
مرده خیلی زنده کردی، پاک‌دامن نیستی
عهده‌دارِ آن نگاهِ لرزه‌افکن نیستی
بعدِ من اندازه‌ی یک عشق روشن نیستی
از گزندِ بادهای هرزه ایمن نیستی
هر چه گوید عاشقم، می‌گویی: «اصلاً نیستی»
اندکی برگشتم و دیدم که با من نیستی! |
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
آنجا که تویی غم نبود ، رنج و بلا هم مستی نبود دل نبود ، شور و نوا هم
این‌جا که منم ، حسرت از اندازه فزون‌ست خود دانی و ، من دانم و ، این خلق خدا هم
آنجا که تویی ، یک دل دیوانه نبینی تا گرید و گریاند از آن گریه ، تو را هم
این‌جا که منم ، عشق به سرحد کمال‌ست صبر است و سلوکست و سکوتست و رضا هم
آنجا که تویی باغی اگر هست ندارد مرغی چو من ، آشفته و افسانه‌سرا هم
این‌جا که منم جای تو خالی‌ست به هر جمع غم سوخت دل جمله یاران و مرا هم
آنجا که تویی جمله سر شور و نشاطند شه‌زاده و شه ، باده به دستند و گدا هم
این‌جا که منم بس که دورویی و دورنگی‌ست گریند به بدبختی خود ، اهل ریا هم |
| شاعر : رحیم معینی کرمانشاهی |
|
می‌رسد یک روز، فصل بوسه‌چینی در بهشت روی تختی با رقیبان می‌نشینی در بهشت
تا خدا بهتر بسوزاند مرا، خواهد گذاشت یک نمایشگر در آتش، دوربینی در بهشت
صاحب عشق زمینی را به دوزخ می‌برند جا ندارد عشق‌های این چنینی در بهشت
گیرم از روی کَرم گاهی خدا دعوت کند دوزخی‌ها را برای شب‌نشینی در بهشت
با مرامی که من از تو باوفا دارم سراغ می‌روی دوزخ مرا وقتی ببینی در بهشت
من اگر جای خدا بودم برای «ظالمین» خلق می‌کردم به نامت سرزمینی در بهشت، |
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
ز بس بی تاب آن زلف پریشانم، نمی دانم حبابم، موج سرگردان طوفانم؟ نمی دانم
حقیقت بود یا دور و تسلسل حلقه ی زلفت؟ هزار و یک شب این افسانه می خوانم، نمی دانم
سراسر صرف شد عمرم همه محو نگاه تو ولی از نحوه ی چشمت چه می دانم؟ نمی دانم
چو اشکی سرزده یک لحظه از چشم تو افتادم چرا در خانه ی خود عین مهمانم؟ نمی دانم
ستاره می شمارم سال های انتظارم را : هزار و سیصد و چندین و چندانم؟ نمی دانم
نمی دانم بگو عشق تو از جانم چه می خواهد؟ چه می خواهد بگو عشق تو از جانم؟ نمی دانم
نمی دانم به غیر از این نمی دانم، چه می دانم؟ نمی دانم، نمی دانم ، نمی دانم ، نمی دانم!!
|
| شاعر : قیصر امین پور |
|
هم جا برای اینکه بمانم نبود و نیست هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست
پشت سرم شب سفر آبی نریخته اند یعنی که هیچ کس نگرانم نبود و نیست
رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه ای است که هیچ وقت قدر دهانم نبود و نیست
گفتند آفتاب تو در پشت ابرهاست ابری درآسمان جهانم نبود و نیست
انگار هیچ وقت به دنیا نبوده ام درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست
در دفتر همیشه نوِ خاطرات ِ من چیزی برای اینکه بخوانم نبود و نیست
قصدم نوشتن غزل است و نوشته هام حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست
|
| شاعر : صادق فغانی |
|
ناز با لحن زیر و بم داری باز گفتی که دوستم داری
از سر سادگی ندانستم سر جور و سر ستم داری
تو هم آری دل مرا بشکن مگر از دیگران چه کم داری؟
تو بیا و سر از تنم بردار بیش از این حق به گردنم داری
من سراسیمه می‌شوم، تو بخند تا تو داری مرا چه غم داری؟
راستی چیز حیرت‌انگیزی است این دل آدمی... تو هم داری؟! |
| شاعر : محمد مهدی سیار |
|
نفس کشیدم و گفتی زمانه جانکاه است نفس نمی کشم ، این آه از پی آه است
در آسمان خبری از ستاره ی من نیست که هر چه بخت بلند است ، عمر کوتاه است
به جای سرزنش من به او نگاه کنید دلیل سر به هوا گشتن زمین، ماه است
شب مشاهده ی چشم آن کمان ابروست کمین کنید رقیبان سر بزنگاه است
اگر نبوسم حسرت ، اگر ببوسم شرم شب خجالت من از لب تو در راه است |
| شاعر : فاضل نظری |
|
پرسیدی و شرحی به جز حال خرابم نیست بیدارم و خاموش غیر از این جوابم نیست
زهری به غایت تلخ در رگ جای خون دارم در خویش می پیچم گریز از پیچ و تابم نیست
فانوس سرگردان این شهرم ولی افسوس جانم برآمد از دهان و آفتابم نیست
تا شب هراسانم غرورم هست و شورم نه تا صبح بیدارم خیالم هست و خوابم نیست
در پای خود می ریزم و خاموش می سوزم پروای این اندوه بیرون از حسابم نیست
آنقدر نومیدم که وقت تشنگی حتی ذوق توهم بین دریا و سرابم نیست
پنداشتی دریای آرامم ولی از ترس روحم ترک برداشت و دیدی حبابم نیست
|
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
چه رفته است که امشب سحر نمی آید؟ شب فراق به پایان مگر نمی آید؟
جمال یوسف گل چشم باغ روشن کرد ولی ز گمشده من خبر نمی آید
شدم به یاد تو خاموش، آنچنان که دگر فغان هم از دل سنگم به در نمی آید
تو را بجز به تو نسبت نمی توانم کرد که در تصور از این خوبتر نمی آید
طریق عقل بود ترک عاشقی دانم ولی ز دست من این کار برنمی آید
بسر رسید مرا دور زندگانی و باز بلای محنت هجران بسر نمی آید
منال بلبل مسکین به دام غم زین بیش که ناله در دل گُل کارگر نمی آید
ز باده فصل گُلم توبه میدهد زاهد ولی ز دست من این کار برنمی آید
دو روز نوبت صحبت عزیز دار رهی که هر که رفت از این ره دگر نمی آید
|
| شاعر : رهی معیری |
|
اگر خطا نکنم ، عطر ، عطر یار من است کدام دسته گل امروز بر مزار من است
گلی که آمده بر خاک من نمی داند هزار غنچه ی خشکیده در کنار من است
گل محمدی من ، مپرس حال مرا به غم دچار چنانم که غم دچار من است
تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد خود این خلاصه ی غم های روزگار من است
بگیر دست مرا تا زخاک بر خیزم اگرچه سوخته ام ، نوبت بهار من است. |
| شاعر : فاضل نظری |
|
جز همین دربه در دشت و صحاری بودن ما به جایی نرسیدیم ز جاری بودن
چالشت چیست که تقدیر تو هم زین دو یکیست از کبوتر شدن و باز شکاری بودن
دوستخواهی ست به تعبیر تو یا خودخواهی در قفس عاشق آواز قناری بودن
چه نشانی ست به جز داغ خیانت به جبین این یهودا صفتان را ز حواری بودن
مرهمی زندگی ام زخمی اگر مرگم باش که به هر کار خوشا یکسره کاری بودن
گر خزان اینهمه رنگین و اگر مرگ این است دل کند گل به تمامی ز بهاری بودن
عشق را دیده و نشناخت ترنج از دستش آنکه می خواست زهر وسوسه عاری بودن
باز "بودن و نبودن؟ " اگر این است سوال همچنان "بودن" اگر با توام آری "بودن! "
دل من! دشت پر از آهوکان شد تا چند تو و در قلعه یک یاد حصاری بودن ؟
آتش عشقی از امروز بتابان تا کی زیر خاکستر پیراری و پاری بودن ؟ |
| شاعر : حسین منزوی |
|
روزی که ارغوان به تو نفروخت گلفروش پیراهنی به رنگ گل ارغوان بپوش
از یاد بردن غم عالم میسر است اکنون که با شراب نشد شوکران بنوش
گیرم که مثل موری از این سنگ بگذری کوهیست پشت سنگ،ازین بیشتر مکوش
چون نی نفس کشیدن ما ناله کردن است در شور نیز ناله ما می رسد به گوش
آتش بزن به سینه آتش گرفته ام آتش گرفته را مگر آتش کند خموش
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
از کنار من افسرده تنها تو مرو دیگران گر همه رفتند خدا را تو مرو
اشک اگر می چکد از دیده تو در دیده بمان موج اگر می رود ای گوهر دریا تو مرو
ای نسیم از بر این شمع مکش دامن ناز قصه ها مانده من سوخته را با تو مرو
ای قرار دل طوفانی بی ساحل من بهر آرامش این خاطر شیدا تو مرو
سایه ی بخت منی از سر من پای مکش به تو شاد است دل خسته خدا را تو مرو
ای بهشت نگهت مایه ی الهام سرشک از کنار من افسرده ی تنها تو مرو |
| شاعر : محمدرضا شفیعی کدکنی |
|
اکنون مرا بهار دل انگیز دیگری آورده است وعده ی پاییز دیگری
ویرانه های خانه ی من ایستاده اند چشم انتظار حمله ی چنگیز دیگری
تا مرگ، یک پیاله فقط راه مانده است کی می رسد پیاله ی لبریز دیگری؟
آتش بزن مرا که به جز شاخه های خشک باقی نمانده از تن من چیز دیگری
تهران و تلخ کامی من مانده است، کاش تبریز دیگری و شکر ریز دیگری
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم تمام هستی ام را نذر آن دردانه می کردم
چه می شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم تمام روز و شب زلف خدا را شانه می کردم
نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم اگر می شد همه محراب را میخانه می کردم
اگر می شد به افسانه شبی رنگ حقیقت زد حقیقت را اگر می شد شبی افسانه می کردم
چه مستی ها که هر شب در سر شوریده می افتاد چه بازی ها که هر شب با دل دیوانه می کردم
یقین دارم سرانجام من از این خوبتر می شد اگر از مرگ هم چون زندگی پروا نمی کردم
سرم را مثل سیبی سرخ صبحی چیده بودم کاش دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می کردم |
| شاعر : علیرضا قزوه |
|
من! پادشاه مقتدر کشوری که نیست دل بسته ام ، به همهمه ی لشکری که نیست
در قلعه، بی خبر ز غم مردمان شهر سر گرم تاج سوخته ام، بر سری که نیست
هر روز بر فراز یقین، مژده می دهم از احتمال آتیه ی بهتری که نیست
بو برده است لشکر من، بس که گفته ام از فتنه های دشمن ویرانگری ، که نیست
من! باورم شده ست که در من، فرشته ها پیغام می برند ، به پیغمبری که نیست
من! باورم شده ست ، که در من رسیده است موسای من، به خدمت جادوگری که نیست
باید ، برای اینهمه ناباوری که هست روشن شود، دلایل این باوری که نیست
هرچند ، از هراس هجومی که ممکن است دربان گذاشتم به هوای دری که نیست
فهمیده ام ، که کار صدف های ابله است تا پای جان محافظت از گوهری که نیست!! |
| شاعر : حسین جنتی |
|
هم از سکوت گریزان، هم از صدا بیزار چنین چرا دلتنگم؟ چنین چرا بیزار
زمین از آمدن برف تازه خشنود است من از شلوغی بسیار رد پا بیزار
قدم زدم! ریه هایم شد از هوا لبریز قدم زدم! ریه هایم شد از هوا بیزار
اگر چه می‌گذریم از کنار هم آرام شما ز من متنفر، من از شما بیزار
به مسجد آمدم و نا امید برگشتم دل از مشاهده‌ی تلخی ریا بیزار
صدای قاری و گلدسته‌های پژمرده اذان مرده و دل‌های از خدا بیزار
به خانه‌ام بروم؟خانه از سکوت پر است سکوت می‌کند از زندگی مرا بیزار
تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست! از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
ما را کبوترانه وفادار کرده است آزاد کرده است و گرفتار کرده است
بامت بلند باد که دلتنگیت مرا از هر چه هست غیر تو بیزار کرده است
خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است
تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه کار کرده است
چون سرو سرفرازم و نزد تو سر به زیر قربان آن گلی که مرا خوار کرده است
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام
|
| شاعر :محمد علی بهمنی |
|
تو هم شبیه خودم ، در دلت تَرَک داری وچون شبیه منی ، ارزشِ محک داری!
شنیده ام که درختان کوچه می گویند که با بهار و خزان ، حس مشترک داری
نیاز نیست که چیزی به صورتت بزنی! به لطف حضرت حق ، تا ابد بزک داری
به عشق چشم تو آرام و رام می خوابم دو چشم قهوه ای تلخ و با نمک داری
همیشه گلّه به دنبال توست ، شک دارم! درون حنجره ی خویش نی لبک داری؟
تمام مسئله حل است ، پس چرا دیگر به من، به سبزیِ چشمم، به عشق شک داری؟ |
| شاعر : امید صباغ نو |
|
اما تو بگو «دوستی» ما به چه قیمت؟ امروز به این قیمت، فردا به چه قیمت؟
ای خیره به دلتنگی محبوس در این تنگ این حسرت دریاست تماشا به چه قیمت
یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت
از مضحکه دشمن تا سرزنش دوست تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت
مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت
|
| شاعر : فاضل نظری |
|
جز من که گیرد جای من؟، جز من که گیرد جای دل؟ گر دل بمیرد وایِ من،گر من بمیرم وایِ دل
ای مست شبرو کیستی؟آیا مه من نیستی؟ گر نیستی،پس چیستی؟ای همدم تنهای دل!
شب می خرامد بی طرب،دل می تپد با تاب و تب اینک صدای پای شب،آنک صدای پای دل
جوشد به یاد لعل وی،ناله ز هر بندم چو نی شب می تراود همچو می،از چشم می پالای دل
آید از ین پرده برون،با آه،اشکی لاله گون اشکی نه،آهی نه،که خون،می جوشد از مینای دل
|
| شاعر : مهرداد اوستا |
|
مهربان آمدی ای عشق! به مهمانی من پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من
خوش برآورده سر از باغِ تماشای وجود سرو ناز تو به سر فصل زمستانی من
هیچ کس غیرِ تو ای خرمی دیده نخواند حرف ناخوانده دل از خط پیشانی من
میکنم گریه منِ سوخته تا خنده زند گل روی تو در آیینه بارانی من
بیقرار آمدی و رفت قرارم از دست بنشین تا بنشیند دل طوفانی من
آفتابی شدی و یکسره آبم کردی شد حریر نگهت جامه عریانی من
بشکن ای بغض و فرو ریز که در خانه دل می زند شعله به جان آتش پنهانی من
هر چه گفتند و بگویند به پایان نرسد قصه زلف تو و شرح پریشانی من |
| شاعر : نصرالله مردانی |
|
کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم
خانه متروکم از اشباح سرگردان پر است آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم
چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام دردل خود مومنم ،در چشم مردم کافرم
گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم چند صد سال است راه از باطنم تا ظاهرم
خلق می گویند:ابری تیره درپیراهنی ست شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم
مرگ درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک هرچه باشد ناگریزم هرچه باشد حاضرم |
| شاعر : فاضل نظری |
|
بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ باز تکرار به بار آمده، می بینی که؟
سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت عقل با عشق کنار آمده، می بینی که؟
آن که عمری به کمین بود، به دام افتاده چشم آهو به شکار آمده، می بینی که؟
حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد گل سرخی به مزار آمده، می بینی که؟
غنچه ای مژده ی پژمردن خود را آورد بعد یک سال بهار آمده، می بینی که؟ |
| شاعر : فاضل نظری |
|
با اینکه خلق بر سر دل مینهند پا شرمندگی نمی‌کشد این فرش نخ‌نما
بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما
کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی‌شکسته را چه نیازی به ناخدا
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
فرق میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همه سنگریزه‌ها
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
با آنکه بی‌دلیل رها میکنی مرا آنقدر عاشقم که نمی‌پرسمت چرا؟
در پیچ و تاب عشق، به معنای هجر نیست رودی ز رود دیگر اگر می‌شود جدا
خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا
خوش باد روح آنکه به ما کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا میدهد خدا
حق با تو بود هر چه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا
ای عشق! ای حقیقت باور نکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
چه استراحت خوبی است در جوار خودم خودم برای خودم با خودم کنار خودم
همین دقیقه که این شعر را تمام کنم از این شلوغ ِ شما می روم به غار خودم
به سمت هیچ تنم را اشاعه خواهم داد به گوش او برسانید رهسپار خودم
چه لذتی است که یک صبح سرد پاییزی کنار پنجره باشم در انتظار خودم
گلی نزد به سرم زندگی اجازه دهید خودم گلی بگُذارم سر مزار خودم
اگرچه این همه سخت است نازنین بپذیر دلم به کار تو باشد سرم بکار خودم |
| شاعر : احسان افشاری |
|
خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند
عریان ترم ز شیشه و مطلوب سنگسار این شهر، بی نقاب قبولم نمی کند
ای روح بی قرار چه با طالعت گذشت عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند
این چندمین شب است که بیدار مانده ام آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند
بیتاب از تو گفتنم و آوخ که قرنهاست آن لحظه های ناب قبولم نمی کند
گفتم که با خیال تو دلی خوش کنم ولی با این عطش سراب قبولم نمی کند
بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده ام حق دارد آفتاب قبولم نمی کند....
|
| شاعر : محمد علی بهمنی |