تماشاگه

ای بکر ترین برکه! هلا سوره ی صافی

پرهیز کن از این همه پرهیز اضافی

مهری بزن از بوسه به پیشانی سردم

بد نام که هستیم به اندازه ی کافی

تلخینه ی آمیخته با هر سخنت را

صد شکر، شکرپاش لبت کرده تلافی

با یافتن چشم تو آرام گرفتم

چون شاعر درمانده پس از کشف قوافی

چندیست که سردم شده دور از دم گرمت

بر گردنم از بوسه مگر شال ببافی