شبهای ملال‌آور پاییز است...

شب های ملال آور پاییز است

هنگام غزل های غم انگیز است

گویی همه غم های جهان امشب

در زاری این بارش یکریز است

ای مرغ سحر ناله به دل بشکن

هنگامه ی آواز شباویز است

دورست ازین باغ خزان خورده

آن باد فرح بخش که گلبیز است

ساقی سبک آن رطل گران پیش آر

کاین عمر گران مایه سبک خیز است

خاکستر خاموش مبین ما را

باز آ که هنوز آتش ما تیز است

این دست که در گردن ما کردند

هش دار که با دشنه ی خونریز است

برخیز و بزن بر دف رسوایی

فسقی که در این پرده ی پرهیز است

سهل است که با سایه نیامیزند

ماییم و همین غم که خوش آمیز است

شاعر : هوشنگ ابتهاج 

پاییز آمده است که خود را ببارمت....

پاییز آمدست که خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگر"من دوست دارمت"

بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت

باران بشو ، ببار به کاغذ ،سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی اگر خاک شوم تا بکارمت

اصرار می کنی که مرا زود تر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت

پاییز من  ،  عزیز غم انگیز برگریز

یک روز می رسم و تو را می بهارمت!!!

شاعر : سید مهدی موسوی