|
با زبان گریه از دنیا شکایت می‌کنم از لب خندان مردم نیز، حیرت می‌کنم
از گِلی دیگر مرا شاید پدید آورده‌اند در کنار دیگران احساس غربت می‌کنم
بی سبب عمر گرانم را نبخشیدم به عشق من به هر کس دشمنم باشد محبت می‌کنم
سرگذشتم بس که غمگین است حتیٰ سنگ‌ها اشک می‌ریزند تا از خویش صحبت می‌کنم
بهترین نعمت سکوت است و منِ بی همزبان با زبان واکردنم کفران نعمت می‌کنم!
|
| شاعر: سجادسامانی |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۲۴ اسفند ۰۳، ۱۱:۴۴ - نگیندر عجبم تعصب با مغز انسان چه میکنه ...
- ۵ بهمن ۰۳، ۱۳:۵۰ - فریدونباسلام شعر پریشان کن سرزلف سیاهت ...
- ۱۶ آبان ۰۳، ۱۷:۱۰ - شقایقجالب بود ممنونم.
- ۸ مرداد ۰۳، ۰۰:۲۷ - علیرضا پورمنددرود دوستان شعر از سیمین بهبهانی ...
- ۳ مرداد ۰۳، ۱۱:۰۴ - اسما اسلامیزیبا بود اما یک نقص های ریزی در شعر اول بود
- ۱۴ تیر ۰۳، ۱۱:۴۵ - ادیبخدایا چرا شعر صاحب دار نام نداره
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
یادت نرود با دلم از کینه چه گفتی! زیر لب از آن کینه دیرینه چه گفتی؟
این دست وفا بود، نه دست طلب از دوست! اما تو، به این دست پر از پینه چه گفتی؟
دل، اهل مکدر شدن از حرف کسی نیست ای آه جگرسوز! به آیینه چه گفتی؟
از بوسه گلگون تو خون می‌چکد ای تیر! جان و جگرم سوخت به این سینه چه گفتی؟
از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟
|
| شاعر: فاضل نظری |
|
پیش از این دلخوش به این بودم که میخواهی مرا آه ! می خواهی ولی ... تنها هر از گاهی مرا
تو همان عاقل بمان و من همان عاشق ، بس است عشق از ظن تو این اندیشه ی واهی مرا
شاعری یک حسن دارد ... آن هم اینکه از جهان یک قلم کافی است با یک کاغذ کاهی مرا
کاش من هم یک برادر داشتم مثل شغاد کاش می بلعید ناغافل شبی چاهی مرا
آنچه دنیا داده را بگذار تقسیمش کنیم : شادی مقصد تو را ... اندوه ِ گمراهی مرا
خسته و دلگیرم اما ... باز می گویی برو بیش از این ها خسته و دلگیر می خواهی مرا |
| شاعر : علی اکبر آغاسیان |
|
به شب سلام که بی تو رفیق راه من است سیاه چادرش امشب ، پناهگاه من است
به شب که آینه ی غربت مکدر من به شب که نیمه ی تنهایی سیاه من است
همین نه من در شب را به یاوری زده ام که وقت حادثه شب نیز در پناه من است
نه بیم سنگ فنایش به دل نه تیر بلا پرنده ای که قُرق را شکسته آه من است
رسید هر کس و برقی به خرمنم زد و رفت هر آنچه مانده ز خاکسترم گواه من است
در این کشاکش توفانی بهار و خزان گلی که می شکند ، عشق بی گناه من است
چرا نمی دری این پرده را شب ای شب من ! که در محاق تو دیریست تا که ماه من است |
| شاعر : حسین منزوی |
|
از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم
آوار پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟ هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟
تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا» کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم
دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم
دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم
ما خویش ندانستیم ، بیداری مان از خواب گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !
من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم |
| شاعر : حسین منزوی |
|
مثل گنجشکی که طوفان لانه‌اش را برده است خاطرم از مرگ تلخ جوجه ها آزرده است
هر زمان یادت می افتم مثل قبرستانم و سینه ام سنگ مزار خاطرات مرده است
ناسزا گاهی پیامِ عشق دارد با خودش این سکوت بی رضایت نه؛ به من برخورده است
غیر از آن آیینه هایی که تقعر داشتند تا به حالا هیچ کس کوچک مرا نشمرده است
تیر غیب از آسمان یک روز پایین می کشد آن کسانی را که ناحق عشق بالا برده است
آن گلی را که خلایق بارها بو کرده اند تازه هم باشد برای من گلی پژمرده است |
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
تو می روی و دیده ی من مانده به راهت ای ماه سفرکرده خدا پشت و پناهت
ای روشنی دیده سفر کردی و دارم از اشک روان آینه ای بر سر راهت
بازآی که بخشودم اگر چند فزون بود در بارگه سلطنت عشق ، گناهت
آیینه ی بخت سیه من شد و دیدم آینده ی خود در نگه چشم سیاهت
آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم بال و پر پرواز به خورشید نگاهت
بر خرمن این سوخته ی دشت محبّت ای برق! کجا شد نگه گاه به گاهت؟ |
| شاعر : محمدرضا شفیعی کدکنی |
|
پریشان کن سر زلف سیاهت شانه اَش بامن سیه زنجیر گیسو باز کن دیوانه اش با من
که می گوید که می نتوان زدن بی جام و پیمانه شراب از لعل گلگونت بده پیمانه اش با من
مگر نشنیده ای گنجینه در ویرانه دارد جای عیان کن گنج حسنت ای پری ویرانه اش با من
زسوزعشق لیلی درجهان مجنون شد افسانه تو مجنونم بکن در عشق خود افسانه اش بامن
بگفتم صیدکردی مرغ دل نیکو نگهدارش سر زلفش نشانم داد و گفتا لانه اش با من
زترک می اگر رنجید از من پیر میخانه نمودم توبه زین پس رونق میخانه اش با من
پی صید دل ان بلبل دستان سرا حامد به گلزار از غزل دامی بگستردانه اش با من |
| شاعر : حمید تقوی |
|
آرزویم فقط این است زمان برگردد تیرهایی که رهاشد به کمان برگردد
سالها منتظر سوت قطارم که کسی ... باسلام و گل سرخ و چمدان برگردد
من نوشتم که تورا دوست ندارم ایکاش نامه‌ام گم بشود، نامه رسان برگردد
روی تنهایی دنیا اگر افتاده به من باید امروز ورقهای جهان برگردد
پیرمردی به غزل‌های من ایمان آورد به سفررفت و قسم خورد جوان برگردد
|
| شاعر : مهسا تیموری |
|
پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان باز هم گوش سپردم به صدای غمشان
هر غزل گرچه خود از دردی و داغی میسوخت دیدنی داشت ولی سوختن با همشان
گفتی: از خسته‌ترین حنجره‌ها می‌آمد بغضشان شیونشان ضجه‌ی زیر و بمشان
نه شنیدی و مباد آنکه ببینی روزی ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان
زخم‌ها خیره‌تر از چشم تو را می‌جستند تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان
این غزل‌ها همه جانپاره دنیای منند لیک با این همه از بهر تو می‌خواهمشان
گر ندارند زبانی که تو را شاد کنند بی‌صدا باد دگر زمزمه‌ی مبهمشان
شکر نفرین به تو در ذهن غزل هایم بود که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
نیمی از جان مرا بردی ، محبت داشتی نیم باقیمانده هم هر وقت فرصت داشتی
بر زمین افتادم و دیدم به سویم می دوی دست یاری چیست؟ سودای غنیمت داشتی
خانه ای از جنس دلتنگی بنا کردم ولی چون پرستوها به ترک خانه عادت داشتی
ای که ابرویت به خونریزی کمر بسته است کاش اندکی در مهربانی نیز همّت داشتی
من که خاکستر شدم اما تو هنگام وداع کاش قدری بر لبانت آه حسرت داشتی
|
| شاعر : سجاد سامانی |
|
باشد، تو نیز بر جگرم خنجری بزن با من دم از هوای کسِ دیگری بزن
پرواز با رقیب اگر فرصتی گذاشت روزی به آشیانه ی من هم سری بزن
ای دل به جنگ جمع رقیبان شتاب کن سرباز نیمه جان! به صف لشگری بزن
درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن
شاید که جام بشکنم و توبه ای کنم ای مرگ! پیش از آنکه بیایی دری بزن... |
| شاعر : سجاد سامانی |
|
اگر چه دست و دلی سخت ناتوان دارم تورا نمی دهم از دست، تا توان دارم
سری به مستی نیلوفران صحرایی «دلی به روشنی باغ ارغوان دارم»
اگرچه مرده ای، ای عشق! نعش نامت را هنوز هم که هنوز است بر زبان دارم
چراغ یاد تو را در کجا بیاویزم کز این کبود نفس گیر در امان دارم؟
میان سینه من آتشیست چون فانوس اگرچه خواستم این شعله را نهان دارم |
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
گمانم عاشقی هم مثل من خون جگر خورده تو سنگی را رها کردی که بر این بال و پر خورده
خودت گفتی جدایی حق ندارد بین ما باشد کجایی تا ببینی که جدایی هم شکر خورده
نمی دانم کجا باید بیفتم از نفس دیگر درختی را تجسّم کن که از هر سو تبر خورده
غم انگیزم، دلم چون کودکی ناشی ست در بازی که از لبخندهای تلخ استهزاء ، سر خورده
شبیه پوشه ای در دست مردی گیج و مبهوتم به خاک افتاده ام ، در راه او بر صد نفر خورده
هوایم بی تو همچون حال ورزشکار دلخونی ست که در دیدار پایانی به اسرائیل بر خورده |
| شاعر : سید سعید صاحب علم |
|
دست به دست مدعی شانه به شانه میروی آه که با رقیب من جانب خانه میروی
بی خبر از کنار من ای نفس سپیده دم گرم تر از شراره آه شبانه میروی
من به زبان اشک خود می دهمت سلام و تو بر سر آتش دلم همچو زبانه میروی
در نگه نیاز من موج امیدها تویی وه که چه مست و بیخبر سوی کرانه میروی
گردش جام چشم تو هیچ به کام ما نشد تا به مراد مدعی همچو زمانه میروی
حال که داستان من بھر تو شد فسانه ای باز بگو به خواب خوش با چه فسانه میروی؟ |
| شاعر : شفیعی کدکنی |
|
فروغ بخش شب انتظار، آمدنی ست نگار، آمدنی غمگسار، آمدنی ست
به خاک کوچه دیدار آب می پاشند بخوان ترانه شادی که یار آمدنی ست
ببین چگونه قناری ز شوق می لرزد! مترس از شب یلدا! بهار آمدنی ست
صدای شیهه رخش ظهور می آید خبر دهید به یاران: سوار آمدنی ست
بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند یگانه فاتح این کوهسار، آمدنی ست |
| شاعر : مرتضی امیری اسفندقه |
|
گذشتم از تو که ای گل چو عمر من گذرانی چه گویمت که به باغ بهشت گم شده مانی
به دور چشم تو هر چند داد دل نستاندم برو که کام دل از دور آسمان بستانی
گذاشتم به جگر داغ عشق و از تو گذشتم به کام من که نماندی به کام خویش بمانی
بهار عمر مرا گر خزان رسید تو خوش باش که چون همیشه بهار ایمن از گزند خزانی
تو را چه غم که کسی پایمال عشق تو گردد که بر عزای عزیزان سمند شوق برانی
چگونه خوار گذاری مرا که جان عزیزی چگونه پیر پسندی مرا که بخت جوانی
کنون غبار غمم برفشان ز چهره که فردا چه سود اشک ندامت که بر سرم بفشانی
چه سال ها که به پای تو شاخ گل بنشستم که بشکفی و گلی پیش روی من بنشانی
تو غنچه بودی و من عندلیب باغ تو بودم کنون به خواری ام ای گلبن شکفته چه رانی
به پاس عشق ز بد عهدی ات گذشتم و دانم هنوز ذوق گذشت و صفای عشق ندانی
چه خارها که ز حسرت شکست در دل ریشم چو دیدمت که چو گل سر به سینه ی دگرانی
خوشا به پای تو سر سودنم چو شاهد مهتاب ولی تو سایه برانی ز خود که سرو رانی |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
مباش در پی کتمان... که این گناه تو نیست که عشق میرسد از راه و دل بخواه تو نیست
به فکر مسند محکم تری از این ها باش که عقل مصلحت اندیش تکیه گاه تو نیست
مباد گوش به اندرز عقل بسپاری فنا طبیعت عشق است و اشتباه تو نیست
سیاه بخت تر از موی سر به زیر تو باد! هر آنکه کشته ی ابروی سر به راه تو نیست
سیاه لشگر مویت شکست خورده مباد! نشان همدلی انگار در سپاه تو نیست
کشیده اند دل شهر را به بند و هنوز خیال صلح در این خیل رو سیاه تو نیست
هزار صحبت ناگفته در نگاه من است ولی دریغ که این شوق در نگاه تو نیست |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
لبخندهای ساده ات هر بار می میرند یک دسته قو در آسمان انگار می میرند
در من هزاران حرف ناگفته است دور ازتو اما به محض لحظه دیدار می میرند
مرگ اشتراک بین آدمهاست با یک فرق افراد عاشق پیشه چندین بار می میرند
آنها که سقف آرزویی مرتفع دارند پشت بلندی های آن دیوار می میرند در مردم دنیای من هنجاریعنی عشق نفرین به آنهایی که نا هنجارمی میرند |
| شاعر : نیما فرقه |
|
پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو هر شب من و دیدار، در این پنجره با تو
از خستگی روز همین خواب پر از راز کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو
دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم من یکسره آتش، همه ذرات هوا تو
پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم ای هرچه صدا، هرچه صدا، هرچه صدا تو
آزادگی و شیفتگی مرز ندارد حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو
یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟ دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو
وقتی همه جا از غزل من سخنی هست یعنی همه جا تو، همه جا تو، همه جاتو
پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟ تا شرح دهم، از همه ی خلق چرا تو؟ |
| شاعر : محمدعلی بهمنی |
|
از مهر چه گفتم من و از کینه چه گفتی؟ آوخ که به این عاشق دیرینه چه گفتی!
خون می چکد از بوسه گرمت .. چه بگویم؟ ای نشتر جانسوز به این سینه چه گفتی؟!
چون شمع سراپا شرر گریه ام ای خار با این تن پر آبله و پینه چه گفتی؟
ای کاش که از رستم پیروز نپرسند از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟
ازخویش مکدر شدوچشم از همگان بست ای آه جگرسوز!... به آیینه چه گفتی! |
| شاعر : فاضل نظری |
|
گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا |
| شاعر : شهریار |
|
چه حاجت است به این شیوه دلبری از من؟ تـو را کـه از هـمـه ی جـنـبـه ها سری از من
درخـت خـشـکـم و هـم صـحـبـت کـبـوتـرهـا تـو هـم کـه خـسـتگیت رفت، می پری از من
اجـاق سـردم و بـهـتـر هـمـان کـه مثل همه مــرا بــه خــود بــگــذاری و بــگــذری از مــن
مــن و تــو زخـمـی یـک اتـفـاق مـشـتـرکـیـم کــه بـرده دل پـسـری از تـو، دخـتـری از مـن
گـذشـت فـرصـت دیـدار و فـصـل کـوچ رسید دم غـــروب، جـــدا شـــد کــبــوتــری از مــن
نــســاخــت بــا دل آیــیــنــه ام دل سـنـگـت تـویـی کـه سـاخـتـی انـسـان دیـگـری از من
چــه مــانـده از تـو و مـن؟ هـیـزم تـری از تـو اجــاق ســوخــتـه ی خـاک بـر سـری از مـن
چــه مـانـده بـاقـی از آن روز؟ دخـتـری از تـو چـه مـانـده باقی از آن عشق؟ دفتری از من |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
از بــاغ مــی‌بــرنــد چــراغــانــی‌ات کـنـنـد تـا کـاج جـشـنـهـای زمـسـتـانـی‌ات کـنـنـد
پـوشـانـده‌انـد «صبح» تو را «ابرهای تار» تـنـهـا بـه ایـن بـهـانـه کـه بـارانـی‌ات کـنند
یـوسـف! بـه این رها شدن از چاه دل مبند ایــن بــار مـی‌بـرنـد کـه زنـدانـی‌ات کـنـنـد
ای گل گمان مکن به شب جشن میروی شـایـد بـه خـاک مـرده‌ای ارزانـی‌ات کـنـند
یـک نـقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست از نـقـطـه‌ای بـتـرس کـه شیطانی‌ات کنند
آب طـلـب نـکـرده هـمـیـشـه مـراد نـیست گـاهـی بـهـانه‌ای است که قربانی‌ات کنند |
| شاعر : فاضل نظری |
|
تـو را گـم مـی‌کـنـم هر روز و پیدا می‌کنم هر شب بـدیـنـسـان خـواب‌هـا را با تو زیبا می‌کنم هر شب
تـبـی ایـن کـاه را چـون کـوه سـنـگین می‌کند آنگاه چـه آتـش‌هـا کـه در ایـن کوه برپا می‌کنم هر شب
تماشایی است پیچ و تاب آتش‌ها.... خوشا بر من کـه پـیـچ و تـاب آتـش را تـمـاشـا می‌کنم هر شب
مـرا یـک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست چـگـونـه بـا جـنـون خـود مـدارا مـی‌کـنـم هر شب
چـنـان دسـتـم تـهـی گـردیـده از گـرمـای دست تو که این یخ کرده را از بی‌کسی‌ها می‌کنم هر شب
تــمــام ســایـه‌هـا را مـی‌کـشـم بـر روزن مـهـتـاب حـضـورم را ز چـشـم شهر حاشا می‌کنم هر شب
دلـم فـریـاد مـی‌خـواهـد ولـی در انـزوای خـویـش چــه بــی آزار بــا دیـوار نـجـوا مـی‌کـنـم هـر شـب
کـجـا دنـبـال مـفـهـومـی بـرای عـشـق می‌گردی؟ کـه مـن ایـن واژه را تـا صبح معنا می‌کنم هر شب |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
از خــانــه بـیـرون مـی‌زنـم امـا کـجـا امـشـب شـایـد تو میخواهی مرا در کوچه‌ها امشب
پـشـت سـتـون سـایـه‌هـا روی درخـت شـب مـی‌جـویـم امـا نـیـسـتـی در هـیچ جا امشب
مــی‌دانــم آری نــیــســتــی امــا نـمـی‌دانـم بـیـهـوده مـی‌گـردم بـه دنـبالت، چرا امشب؟
هـر شـب تـو را بـی جـسـتـجـو مـی‌یافتم اما نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب
هـا... سـایه‌ای دیدم شبیهت نیست اما حیف ای کـاش مـی‌دیـدم به چشمانم خطا امشب
هـر شـب صـدای پـای تـو مـی‌آمـد از هر چیز حــتـی ز بـرگـی هـم نـمـی‌آیـد صـدا امـشـب
امــشـب ز پـشـت ابـرهـا بـیـرون نـیـامـد مـاه بـشـکـن قـرق را مـاه مـن بـیـرون بـیا امشب
گشتم تمام کوچه‌ها را، یک نفس هم نیست شـایـد کـه بـخـشـیـدنـد دنـیـا را به ما امشب
طـاقـت نـمـی آرم، تـو که می‌دانی از دیشب بـایـد چـه رنجی برده باشم، بی تو، تا امشب
ای مـاجـرای شـعـر و شـب‌هـای جـنـون مـن آخـر چـگـونـه سـر کـنـم بـی مـاجـرا امـشـب |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
من که در تُنگ برای تو تماشا دارم با چه رویی بنویسم غم دریا دارم...؟
دل پر از شوق رهاییست ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم...
چیستم؟! خاطره ی زخم فراموش شده لب اگر باز کنم با تو سخن ها دارم...
با دلت حسرت هم صحبتی ام هست، ولی سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟
چیزی از عمر نمانده ست، ولی می خواهم خانه ای را که فروریخته بر پا دارم |
| شاعر : فاضل نظری |
|
ای یار دوردست که دل می‌بری هنوز چون آتش نهفته به خاکستری هنوز
هر چند خط کشیده بر آیینه‌ات زمان در چشمم از تمامی خوبان، سری هنوز
سودای دلنشین نخستین و آخرین! عمرم گذشت و توام در سری هنوز
ای نازنین درخت نخستین گناه من! از میوه‌های وسوسه بارآوری هنوز
آن سیب‌های راه به پرهیز بسته را در سایه سار زلف، تو می‌پروری هنوز
با جرعه‌ای ز بوی تو از خویش می‌روم آه ای شراب کهنه که در ساغری هنوز |
| شاعر : حسین منزوی |
|
انگار که از مشت قفس رستی و رفتی یکباره به روی همه در بستی و رفتی
هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره ای بود اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی
نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی
چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد در حافظه‌ی باغچه ها هستی و رفتی
جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من! آه! این آینه را آه که نشکستی و رفتی |
| شاعر : فاضل نظری |
|
و عمر شیشه عطر است، پس نمی ماند پرنده تا به ابد در قفس نمی ماند
مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد که روی آینه جای نفس نمی ماند
طلای اصل و بدل آنچنان یکی شده اند که عشق جز به هوای هوس نمی ماند
مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان که این طبیب به فریادرس نمی ماند
من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم قطار منتظر هیچ کس نمی ماند |
| شاعر : فاضل نظری |
|
پابند کفشهای سیاه سفر نشو یا دست کم به خاطر من دیرتر برو
دارم نگاه می کنم و حرص می خورم امشب قشنگتر شده ای بیشتر نشو
کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای حالا شکستنی ترم از شاخه های مو
موضوع را عوض بکنیم از خودت بگو به به مبارک است دل خوش لباس نو
دارند سور و سات عروسی می آورند از کوچه های سرد به آغوش گرم تو
هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر مجبور که نیستی بمانی .. ولی نرو.... |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
سالها عاشق یک شخص مجازی سخت است در خیالات خودت قصر بسازی، سخت است
مثل این است که کودک شده باشی، آن‌وقت هی تو را باز نگیرند به بازی، سخت است
اینکه دنبال کنی سایه‌ی مجهولی را تا به هم‌خوردن خط‌های موازی، سخت است
اینکه یک عمر بدون تو قدم بردارم بین دروازه‌ی سعدی و نمازی، سخت است
گاه جغرافی چشمان تو خیلی ساده‌ست گاه اثبات تو از راه ریاضی، سخت است
زیر پیراهن گل مخملی‌ات پیچیده‌ست عطر نارنج ولی دست‌درازی، سخت است |
| شاعر : عبدالحسین انصاری |
|
تاریخ لای چرخ زمان گیر می کند تقویم روی فصل خزان گیر می کند
وقتی کنار حوض وضو تازه می کنی در سینه ی مناره اذان گیر می کند
این قدر ابروان خودت را گره نزن آرش میان این دو کمان گیر می کند
هربار پلک می زنی انگار ناگهان دریا درون قطره چکان گیر می کند
در کوچه ها بدون هدف راه می روم از راه می رسی و زبان گیر می کند
از شهر کوچ میکنی و لقمه های نان یک باره در گلوی جهان گیر می کند
در پارک ها مجسمه ها پیر میشوند در پخش ها نوار بنان گیر می کند
هر شب برای عطر تنت آه می کشد پیراهنی که در چمدان گیر می کند. |
| شاعر : عبدالحسین انصاری |
| خنجر از بیگانه خوردن سخت و درمان سختتر
نیشخند دوستان اما دوچندان سختتر
خنده هایم خنده ی غم، اشک هایم اشک شوق خنده های آشکار از اشک پنهان سختتر
چید بالم را و درهای قفس را باز کرد روز آزادیست از شبهای زندان سختتر
صبح گل آرام در گوش چنار پیر گفت: هرکه تن را بیشتر پرورد، شد جان سختتر
مرگ آزادیست وقتی بال و پر داری، کنون زندگی سخت است اما مرگ از آن سختتر |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
بگذار بگذرد همه چیز آن چنان که هست دنیا همین که بوده و دنیا همان که هست
پای سفر که پیش بیاید مسافریم آدم هراس جاده ندارد جوان که هست
تا هرچه دور پشت مرا گرم می کند مثل تو دست همسفری مهربان که هست
اصلا بدون مشکل شیرین نمی شود در راه دست کم دو سه تا امتحان که هست
گاهی برای ما خود این راه مقصد است یک جاده با فراز و نشیب آن چنان که هست
حالا اگر چراغ نداریم بی خیال فانوس شعرهای تو در دستمان که هست
خواب دو جفت بال و پر سبز دیده ام پاهای مان شکسته، ولی آسمان که هست |
| شاعر :مهدی فرجی |
|
مرا بازیچه خود ساخت چون موسی که دریا را فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسی را
نسیم مست وقتی بوی گل می داد حس کردم که این دیوانه پرپر می کند یک روز گلها را
خیانت قصۀ تلخی است اما از که می نالم؟ خودم پرورده بودم در حواریّون یهودا را
خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست چه آسان ننگ می خوانند نیرنگ زلیخا را
کسی را تاب دیدار سرزلف پریشان نیست چرا آشفته می خواهی خدایا خاطر ما را؟
نمی دانم چه نفرینی گریبانگیر مجنون است که وحشی می کند چشمانش آهوهای صحرا را
چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده تر کردی معما را |
| شاعر:فاضل نظری |
|
عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی
یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا در تنگنای " از تو پریدن " گذاشتی
وقتی که آب و دانه برایم نریختی وقتی کلید در قفس من گذاشتی
امروز از همیشه پشیمان تر آمدی دنبال من بنای دویدن گذاشتی
من نیستم .. نگاه کن این باغ سوخت تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی
گیرم هنوز تشنه ی حرف تو ام ولی گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟
آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند اما برای من دل چیدن گذاشتی؟؟
حالا برو! برو که تو این نان تلخ را در سفره ای به سادگی من گذاشتی |
| شاعر :مهدی فرجی |
|
چه غریب ماندی ایدل نه غمی نه غمگساری نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان که به هفت آسمانش نه ستاره ایست باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجرکه چرا شبت نکشتست تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران زبرت چه برخورم من؟ که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها بنگر وفای یاران که رها کنند یاری |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج (سایه) |
|
هـر چـنـد امـیـدی بـه وصـال تـو نـدارم یـک لـحـظـه رهـایـی ز خـیـال تو ندارم
ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی در آیــنــه ی چــشــم زلـال تـو نـدارم
مـی دانـی و می پرسیم ای چشم سخنگوی جـز عـشـق جـوابـی بـه سـوال تو ندارم
ای قـمـری هـم نـغـمـه دریـن باغ پناهی جـز سـایـه ی مـهـر پـر و بـال تـو ندارم
از خـویـش گـریـزانـم و سـوی تو شتابان بـا ایـن هـمـه راهـی بـه وصـال تو ندارم |
| شاعر : شفیعی کدکنی |
|
ای مـهـربان تر از برگ در بوسه های باران بـیـداری سـتـاره در چـشـم جـویـباران
آیـیـنـه ی نـگـاهـت پیوند صبح و ساحل لـبـخـنـد گـاه گـاهـت صبح ستاره باران
بـازا کـه در هـوایـت خـامـوشـی جـنونم فـریـاد هـا برانگیخت از سنگ کوه ساران
ای جـویـبار جاری ! زین سایه برگ مگریز کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران
گـفـتـی : به روزگاران مهری نشسته گفتم بـیـرون نـمـی توان کرد حتی به روزگاران
بـیـگـانـگـی ز حـد رفـت ای آشنا مپرهیز زیـن عـاشـق پشیمان سرخیل شرمساران
پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند دیـوار زنـدگـی را زیـن گـونـه یـادگاران
ویـن نـغـمه ی محبت بعد از من و تو ماند تـا در زمـانـه بـاقـی ست آواز باد و باران |
| شاعر : شفیعی کدکنی |