هان ای شب شوم وحشت انگیز....

هان ای شب شوم وحشت انگیز
تا چند زنی به جانم آتش؟

یا چشم مرا زجای برکن
یا پرده ز روی خود فروکش

یا باز گذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم

دیری ست که در زمانه ی دون
از دیده همیشه اشکبارم

عمری به کدورت و الم رفت
تا باقی عمر چون سپارم؟

نه بختِ بدِ مراست سامان
وای شب،نه تُراست هیچ پایان ...

تو چیستی ای شب غم انگیز
در جست و جوی چه کاری آخر؟

بس وقت گذشت و تو همانطور
استاده به شکل خوف آور

تاریخچۀ گذشتگانی
یا راز گشایِ مردگانی

تو آینه دارِ روزگاری
یا در رهِ عشق پرده داری؟

یا دشمن جانِ من شدستی؟
ای شب بنه این شگفت کاری

بگذار مرا به حالت خویش
با جانِ فسرده و دلِ ریش

بگذار فرو بگیردم خواب
کز هر طرفی همی وزد باد

وقتی ست خوش و زمانه خاموش
مرغ سحری کشید فریاد

شد محو یکان یکان ستاره
تا چند کنم به تو نظاره؟

بگذار به خواب اندر آیم
کز شومیِ گردشِ زمانه

یکدم کمتر به یاد آرم
وآزاد شوم ز هر فسانه

بگذار که چشمها ببندد
کمتر به من این جهان بخندد

شاعر : نیمایوشیج 

افسانه

افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو
دل به رنگی گریزان سپرده

در دره ی سرد و خلوت نشسته
همچو ساقه ی گیاهی فسرده
می کند داستانی غم آور

 

در میان بس آشفته مانده
قصه ی دانه اش هست و دامی

وز همه گفته ناگفته مانده
از دلی رفته دارد پیامی
داستان از خیالی پریشان

 

ای دل من ، دل من ، دل من
بینوا ، مضطرا ، قابل من

با همه خوبی و قدر و دعوی
از تو آخر چه شد حاصل من
جز سر شکی به رخساره ی غم ؟

 

آخر ای بینوا دل ! چه دیدی
که ره رستگاری بریدی ؟

مرغ هرزه درایی ، که بر هر
شاخی و شاخساری پریدی
تا بماندی زبون و فتاده ؟

 

می توانستی ای دل ، رهیدن
گر نخوردی فریب زمانه

آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس
هر دمی یک ره و یک بهانه
تا تو ای مست ! با من ستیزی

 

مرغ غم......

روی این دیوار غم، چون دود رفته بر زبر

دائما بنشسته مرغی، پهن کرده بال و پر

گه سرش می جنبد، از بس فکر غم دارد به سر

 

پنجه هایش سوخته

زیرخاکستر فرو

خنده ها آموخته

لیک، غم بنیاد او

 

هر کجا شاخی ست برجا مانده بی برگ و نوا

دارد این مرغ گذر، بر رهگذار آن صدا

درهوای تیره ی وقت سحرسنگین بجا

 

او، نوای هرغمش برده از این دنیا بدر

از دلی غمگین دراین ویرانه می گیرد خبر

گه نمی جنباند از رنجی که دارد بال و پر

 

هیچکس اورا نمی بیند،  نمی داند که چیست !

بر سر دیوار این ویرانه جا فریاد کیست

و بجز او هم در این ره مرغ دیگر راست زیست

 

می کشد این هیکل غم، ازغمی هر لحظه ، آه

می کند در تیرگی های نگاه من نگاه

او مرا در این هوای تیره می جوید به راه

 

آه سوزان می کشم هر دم در این ویرانه من

گوشه بگرفته منم،  دربند خود، بی دانه من

شمع چه ؟ پروانه چه ؟ هرشمع، هرپروانه من

 

من به پیچاپیچ این لوس و سمج دیوارها

بر سرخطی سیه چون شب نهاده دست و پا

دست و پائی می زنم چون نیمه جانان بی صدا

 

پس براین دیوارغم، هر جاش بفشرده بهم

می کشم تصوی های زیر و بالاهای غم

می کشُد هردم غمم ، من نیز غم را می کشُم

 

تا کسی ما را نبیند

تیرگی های شبی را

که به دل ها می نشیند

می کنم ازرنگ خود وا

 

زانتظار صبح با هم حرف هائی می زنیم

با غباری زرد گونه پیله بر تن می تنیم

من به دست ، او با نکُ خود، چیز هائی می کنیم 

شاعر : نیمایوشیج