|
من از عقرب نمی ترسم ولی از نیش می ترسم ندارم شکوه از بیگانگان از خویش می ترسم
از آن گرگی که می پوشد لباس میش می ترسم
من از گندم نمایان ارادت کیش می ترسم
من از این آتش افروزان صلح اندیش می ترسم
ز می خوردن ندارم بیم از مستیش می ترسم
من از اعمال زشت خلق نادرویش می ترسم
مراازمرگ باکی نیست از سختیش می ترسم
ولیکن از زبان خویش بیش از پیش می ترسم |
| شاعر : ژولیده نیشابوری |
درباره وبلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
غزل امروزی
(۲۶۳) -
پنج ستاره ها
(۵۴) -
شعر نیمایی
(۶۶) -
شهریار
(۱۵) -
اخوان
(۱۸) -
محمد علی بهمنی
(۲۰) -
فاضل نظری
(۵۸) -
مهدی فرجی
(۱۳) -
نجمه زارع
(۶) -
علیرضا بدیع
(۹) -
عبدالجبار کاکایی
(۷) -
سیمین بهبهانی
(۹) -
فریدون مشیری
(۱۷) -
مهرداد اوستا
(۴) -
هوشنگ ابتهاج
(۲۴) -
شعر کهن
(۱) -
سهراب سپهری
(۸) -
متن زیبا
(۲) -
سخنانی از مسیح
(۲) -
احمد شاملو
(۸) -
شعر خارجی
(۹) -
صباحی بیگدلی
(۱) -
مهدی عابدی
(۱) -
عبدالحسین انصاری
(۴) -
فروغ فرخزاد
(۴) -
امیری فیروزکوهی
(۱) -
نادر نادرپور
(۶) -
موسوی گرمارودی
(۱) -
رهی معیری
(۹) -
محمدرضا شفیعی کدکنی
(۷) -
قیصر امین پور
(۱۰) -
دوبیتی و رباعی
(۶) -
نیمایوشیج
(۴) -
سخنان بزرگان
(۳) -
حسین منزوی
(۱۱)
بایگانی
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۸)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۲۷)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲۸)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۶)
- دی ۱۳۹۵ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۵ (۸)
- آبان ۱۳۹۵ (۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۶)
- مرداد ۱۳۹۵ (۱۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۹۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۶)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
آخرین نظرات
- ۱۲ بهمن ۰۲، ۲۱:۱۷ - شاپور زارعیسیمین بهبهانی شاعر و نویسنده بسیار ...
- ۸ بهمن ۰۲، ۰۱:۳۷ - محسن صادقی نیامرگ بر جهالت
- ۴ آذر ۰۲، ۱۶:۴۸ - وسوسه خبیث کیوونشعر اول از سیمین بهبهانیه
- ۴ آبان ۰۲، ۱۴:۰۱ - رضا .نگین ۴ ابان ۱۴۰۲عالی.خطاب ب خودم چون قیاسش میکنی ...
- ۱۴ خرداد ۰۲، ۰۹:۳۷ - عسلشهر اول خیلی با مفهوم باب این روزای جامعمون...
- ۳۰ آذر ۰۱، ۱۴:۰۲ - امیندرود بر همگان شعر اول از استاد و شاعر معاصر سیمین بهبهانی هست
- ۱ آذر ۰۱، ۱۴:۵۷ - جاوید احمدیدرود بر ژولیده ی بزرگ!
- ۱۷ آبان ۰۱، ۱۱:۵۵ - سپیدهعالی بود واقعا که تا درد رو با ...
- ۲ آبان ۰۱، ۱۹:۵۲ - پژمان بهمنیسلام و درود به شما، بسیار زیبا و ...
- ۱۸ شهریور ۰۱، ۱۳:۰۳ - هدیهچه قدر زیبا و ظریف و هنرمندانه👌🏻🔮💫
نویسندگان
- روح الله حیدری (380)
|
دارا جهان ندارد سارا زبان ندارد بابا ستاره ای در هفت آسمان ندارد
حتی دل دماوند آتشفشان ندارد
رستم دراین هیاهو گرز گران ندارد
زیرا دل سپاهان نقش جهان ندارد
گویی که آرش ما تیرو کمان ندارد
نادر زخاک برخیز میهن جوان ندارد
بر بیستون نویسند دارا جهان ندارد
اما چه سود اینجا نوشیروان ندارد
اما صدآه و افسوس شیر ژیان ندارد
شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد
بی نام تو وطن نیز نام و نشان ندارد |
| شاعر : مهدی آرام ( سورنا ) |
|
زرد است که لبریز حقایق شده است تلخ است که با درد موافق شده است
پائیز بهاری است که عاشق شده است |
| شاعر :میلاد عرفان پور |
|
لبریزتر از غم غروب پاییز
تبعید به غربت جنوب پاییز |
| شاعر : میلاد اصغرزاده |
|
یارای گریه نیست، به آهی بسنده کن آری، به آه گاه به گاهی بسنده کن
ای در جهان غریب ! به چاهی بسنده کن
از دوردست‌ها به نگاهی بسنده کن
گاهی به آه بعد گناهی بسنده کن
تنها به یاد چشم سیاهی بسنده کن |
| شاعر :سجاد سامانی |
|
هان ای شب شوم وحشت انگیز یا چشم مرا زجای برکن یا باز گذار تا بمیرم
عمری به کدورت و الم رفت نه بختِ بدِ مراست سامان
بس وقت گذشت و تو همانطور تاریخچۀ گذشتگانی
یا دشمن جانِ من شدستی؟ بگذار مرا به حالت خویش
وقتی ست خوش و زمانه خاموش شد محو یکان یکان ستاره
یکدم کمتر به یاد آرم بگذار که چشمها ببندد |
| شاعر : نیمایوشیج |
|
کدامین جام و پیغام صبوحی مستتان کرده ست ؟ ای مرغان که چونین بر برهنه شاخه‌های این درخت برده خوابش دور غریب افتاده از اقران بستانش در این بیغولهٔ مهجور قرار از دست داده، شاد می شنگید و می‌خوانید ؟
سپهر پیر بد عهد است و بی مهر است، می‌دانید ؟ کدامین جام و پیغام ؟ اوه بهار ، آنجا نگه کن ، با همین آفاق تنگ خانهٔ تو باز هم آن کوه‌ها شنل برفینه شان دستار گردن گشته ، جنبد، جنبش بدرود زمستان گو بپوشد شهر را در سایه‌های تیره و سردش بهار آنجاست ، ها، آنک طلایه ی روشنش ، چون شعله‌ای در دود بهار اینجاست ، در دل‌های ما ، آوازهای ما و پرواز پرستوها در آن دامان ابرآلود هزاران کاروان از خوبتر پیغام و شیرین‌تر خبرپویان و گوش آشنا جویان تو چه شنفتی به جز بانگ خروس و خر در این دهکور دور افتاده از معبر چنین غمگین و هایاهای
|
| شاعر :اخوان |
|
بچه ها صبحتان بخیر ، سلام ! درس امروز ، فعل مجهول است فعل مجهول چیست می دانید ؟ نسبت فعل ما به مفعول است …
در تهیگاه زنگ ، می لغزید . صوت ناسازام آنچنان که مگر شیشه بر روی سنگ می لغزید
حق گفتار را ادا کردم تا ز اعجاز خود شوم آگاه ژاله را زان میان صدا کردم :
پاسخ من سکوت بود سکوت … ” د جواب بده ! کجا بودی ؟ رفته بودی به عالم هپروت ؟…”
ریخت بر فرق ژاله ، چون باران لیک او بود غرق حیرت خویش غافل از اوستاد و از یاران
بچه ها گوش ژاله سنگین است دختری طعنه زد که :” نه خانم ! درس در گوش ژاله یاسین است ”
تند و پیگیر می رسید به گوش زیر آتشفشان دیده من ژاله آرام بود و سرد و خموش
آن دو میخ نگاه خیره او موج زن ، در دو چشم بی گنهش رازی از روزگار تیره او
قصه غصه بود و حرمان بود ناله ای کرد و در سخن آمد با صدایی که سخت لرزان بود
که دلم را ز درد پر خون کرد خواهرم را به مشت و سیلی کوفت مادرم را ز خانه بیرون کرد
خواهر شیر خوار من نالید سوخت در تاب تب ، برادر من تا سحر در کنار من نالید
این یکی اشک بود و آن دگر خون بود مادرم را دگر نمی دانم که کجا رفت و حال او چون بود
هق هق گریه بود و ناله او شسته می شد به قطره های سرشک چهره همچو برگ لاله او
که : ” غلط بود آنچه من گفتم درس امروز ، قصه غم توست تو بگو ! من چرا سخن گفتم ؟
که تو را بی گناه می سوزد آن حریق هوس بود که در او مادری بی پناه ، می سوزد … “ |
| شاعر : سیمین بهبهانی |
|
کسانی از سرزمین‌مان سخن به میان آوردند
آزادی من به من لبخند زد
|
| شاعر : اکتاویوپاز ، ترجمه :احمد شاملو |
|
هم جا برای اینکه بمانم نبود و نیست هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست
پشت سرم شب سفر آبی نریخته اند یعنی که هیچ کس نگرانم نبود و نیست
رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه ای است که هیچ وقت قدر دهانم نبود و نیست
گفتند آفتاب تو در پشت ابرهاست ابری درآسمان جهانم نبود و نیست
انگار هیچ وقت به دنیا نبوده ام درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست
در دفتر همیشه نوِ خاطرات ِ من چیزی برای اینکه بخوانم نبود و نیست
قصدم نوشتن غزل است و نوشته هام حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست
|
| شاعر : صادق فغانی |
|
پرسیدی و شرحی به جز حال خرابم نیست بیدارم و خاموش غیر از این جوابم نیست
زهری به غایت تلخ در رگ جای خون دارم در خویش می پیچم گریز از پیچ و تابم نیست
فانوس سرگردان این شهرم ولی افسوس جانم برآمد از دهان و آفتابم نیست
تا شب هراسانم غرورم هست و شورم نه تا صبح بیدارم خیالم هست و خوابم نیست
در پای خود می ریزم و خاموش می سوزم پروای این اندوه بیرون از حسابم نیست
آنقدر نومیدم که وقت تشنگی حتی ذوق توهم بین دریا و سرابم نیست
پنداشتی دریای آرامم ولی از ترس روحم ترک برداشت و دیدی حبابم نیست
|
| شاعر : عبدالجبار کاکایی |
|
بی مرغ آشیانه چه خالیست
|
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
بگذار که بر شاخه ی این صبح دلاویز بنشینم و از عشق سرودی بسرایم آنگاه، به صد شوق، چو مرغانِ سبکبال پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم
آغوش کند باز، همه مهر، همه ناز سیمرغ طلایی پر و بالی است که چون من از لانه برون آمده، دارد سر پرواز
پرواز به آنجا که سرود است و سرور است آنجا که، سراپای تو، در روشنی صبح رویای شرابی است که در جام بلور است
از بوسه ی خورشید، چو برگ گل ناز است آنجا که من از روزن هر اختر شبگرد چشمم به تماشا و تمنای تو باز است!
راه دل خود را، نتوانم که نپویم هر صبح، در آیینه ی جادویی خورشید چون می‌نگرم، او همه من، من همه اویم !
در سینه ی من نیز، دلی گرم‌تر از اوست او یک دل آسوده به بالین ننهادست من نیز به سر می‌دوم اندر طلب دوست
از خلوت و خاموشی شب، پا به فراریم ما هر دو، در آغوش پر از مهر طبیعت با دیده ی جان، محو تماشای بهاریم
ما عاشق نوریم و سروریم و صفاییم بگذار که سرمست و غزلخوان من و خورشید بالی بگشاییم و به سوی تو بیاییم |
| شاعر : فریدون مشیری |
|
چنان طنین صدای تو برده از هوشم که از صدای خود آزرده می شود گوشم
من از هراس شبیخون روزگار خبیث لباس جنگ به هنگام خواب می پوشم
چون آفتاب به هر ذره ای نظر دارم به روی هیچ کسی بسته نیست آغوشم
تو در دل منی و دیگران نمی دانند تو آتشی و من آتشفشان خاموشم
غبار آینه ی چشم های مست توام تو چشم بسته ای و کرده ای فراموشم |
| شاعر : سجاد سامانی |
|
از مهر چه گفتم من و از کینه چه گفتی؟ آوخ که به این عاشق دیرینه چه گفتی!
خون می چکد از بوسه گرمت .. چه بگویم؟ ای نشتر جانسوز به این سینه چه گفتی؟!
چون شمع سراپا شرر گریه ام ای خار با این تن پر آبله و پینه چه گفتی؟
ای کاش که از رستم پیروز نپرسند از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟
ازخویش مکدر شدوچشم از همگان بست ای آه جگرسوز!... به آیینه چه گفتی! |
| شاعر : فاضل نظری |
|
زندگی نامه ی شقایق چیست ؟ رایت خون به دوش وقت سحر نغمه ای عاشقانه بر لب باد زندگی را سپرده در ره عشق به کف باد و هرچه باداباد |
| شاعر : شفیعی کدکنی |
| خنجر از بیگانه خوردن سخت و درمان سختتر
نیشخند دوستان اما دوچندان سختتر
خنده هایم خنده ی غم، اشک هایم اشک شوق خنده های آشکار از اشک پنهان سختتر
چید بالم را و درهای قفس را باز کرد روز آزادیست از شبهای زندان سختتر
صبح گل آرام در گوش چنار پیر گفت: هرکه تن را بیشتر پرورد، شد جان سختتر
مرگ آزادیست وقتی بال و پر داری، کنون زندگی سخت است اما مرگ از آن سختتر |
| شاعر : علیرضا بدیع |
|
چه غریب ماندی ایدل نه غمی نه غمگساری نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان که به هفت آسمانش نه ستاره ایست باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجرکه چرا شبت نکشتست تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران زبرت چه برخورم من؟ که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها بنگر وفای یاران که رها کنند یاری |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج (سایه) |
|
دیگر اکنون دیری و دوری ست کاین پریشان مرد این پریشان پریشانگرد در پس زانوی حیرت مانده، خاموش است سخت بیزار از دل و دست و زبان بودن جمله تن، چون در دریا، چشم پای تا سر، چون صدف، گوش است لیک در ژرفای خاموشی ناگهان بی اختیار از خویش می‌پرسد کآن چه حالی بود؟ آنچه می‌دیدیم و می‌دیدند بود خوابی، یا خیالی بود؟ خامش، ای آواز خوان! خامش در کدامین پرده می‌گویی؟ وز کدامین شور یا بیداد؟ با کدامین دلنشین گلبانگ، می‌خواهی این شکسته خاطر پژمرده را از غم کنی آزاد؟ چرکمرده صخره‌ای در سینه دارد او که نشوید همت هیچ ابر و بارانش پهنه ور دریای او خشکید کی کند سیراب جود جویبارانش؟ با بهشتی مرده در دل،کو سر سیر بهارانش؟ خنده؟ اما خنده‌اش خمیازه را ماند عقده‌اش پیر است و پارینه لیک دردش درد زخم تازه را ماند گرچه دیگر دوری و دیری ست که زبانش را ز دندانه‌اش عاجگون ستوار زنجیری ست لیکن از اقصای تاریک سکوتش، تلخ بی که خواهد، یا که بتواند نخواهد، گاه ناگهان از خویشتن پرسد راستی را آن چه حالی بود؟ دوش یا دی، پار یا پیرار چه شبی، روزی، چه سالی بود؟ راست بود آن رستم دستان یا که سایهٔ دوک زالی بود؟ |
| شاعر : اخوان |
|
زخم آنچنان بزن که به رستم شغاد زد زخمی که حیله بر جگر اعتماد زد
باور نمی کنم به من این زخم بسته را با چشم باز آن نگه خانه زاد زد
با اینکه در زمانه ی بیداد می توان سر را به چاه صبر فرو برد و داد زد
یا می توان که سیلی فریاد خویش را با کینه ای گداخته بر گوش باد زد
گاهی نمی توان به خدا حرف درد را با خود نگاه داشت و روز معاد زد |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
هی میرویم و جاده به جایی نمی رسد قولی که عشق داده، به جایی نمی رسد
چون کوه، پای حرف خودم ایستاده ام کوهی که ایستاده، به جایی نمی رسد!
دریا هنوز هست ولی مانده ام چرا این رود بی اراده به جایی نمی رسد؟!
دنیا همیشه عرصه ی پیچیده بودن است دنیا که صاف و ساده به جایی نمی رسد!
تاریخ را ورق زدم و مطمئن شدم هرگز کسی پیاده به جایی نمی رسد
ما را برای در به دری آفریده اند هی می رویم و جاده به جایی نمی رسد |
| شاعر : حسین طاهری |
|
از آن دمی که گرفتم تو را در آغوشم هنوز پیرهنم را ، نشُسته می پوشم
هنوز بوی تو از تار و پود زندگی ام نرفته است که خود رابه عطر بفروشم
عجب مدار از این جوششی که در من هست که من به هرم نفسهای توست...می جوشم
کجا به پیری وسستی وضعف روی آرم منی ک آب حیات از لب تومی نوشم
به بوسه ای که گرفتم در آخرین لحظه برای بوسه ی دیگر دوباره می کوشم
برای آنکه بدانی که بر سر عهدم برای آنکه بدانی نشد فراموشم
قسم به بوسه ی آخر...قسم به اشک تو...من هنوز پیرهنم را ؛ نشُسته می پوشم |
| شاعر : حسین دلجو |
|
نیستی کم! نه از آیینه نه حتی از ماه که ز دیدار تو دیوانه ترم تا از ماه
من محال است به دیدار تو قانع باشم کی پلنگی شده راضی به تماشا از ماه
به تمنای تو دریا شده ام! گرچه یکی ست سھم یک کاسه ی آب و دل دریا از ماه
گفتم این غم به خداوند بگویم، دیدم که خداوند جدا کرده زمین را از ماه
صحبتی نیست اگر ھم گله ای ھست از اوست می توانیم برنجیم مگر ما از ماه! |
| شاعر : فاضل نظری |
|
بر زمین افتاده پخشیده ست دست و پا گسترده تا هر جا از کجا؟ کی؟ کس نمی‌داند و نمی‌داند چرا حتی سال‌ها زین پیش این غم آور وحشت منفور را خیام پرسیده ست وز محیط فضل و شمع خلوت اصحاب هم هرگز هیچ جز بیهوده نشنیده ست کس نداند کی فتاده بر زمین این خلط گندیده وز کدامین سینهٔ بیمار عنکبوتی پیر را ماند، شکم پر زهر و پر احشا مانده، مسکین، زیر پای عابری گمنام و نابینا پخش مرده بر زمین، هموار دیگر آیا هیچ کرمکی در هیچ حالی از دگردیسی به چنین پیسی تواند بود؟ من پرسم ، کیست تا پاسخ بگوید از محیط فضل خلوت یا شلوغی کیست؟ چیست؟ من می‌پرسم این بیهوده این تاریک ترس آور ، چیست؟ |
| شاعر : اخوان |
|
من زنده بودم اما انگار مرده بودم از بس که روزها را با شب شمرده بودم
ده سال دور و تنها، تنها به جرم این که او سرسپرده می خواست، من دل سپرده بودم
ده سال می شد آری، در ذره ای بگنجم از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد گویی به جای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد، وقتی غروب می شد کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم. |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
بـه کـویـت بـا دل شـاد آمدم با چشم تر رفتم بـه دل امـیـد درمـان داشـتم درمانده تر رفتم
تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین بـه راه عـشـق اگـر از پا در افتادم به سر رفتم
نـیـامـد دامـن وصلت به دستم هر چه کوشیدم ز کـویـت عـاقـبـت بـا دامنی خون جگر رفتم
حـریـفان هر یک آوردند از سودای خود سودی زیـان آورده مـن بـودم کـه دنـبـال هـنر رفتم
نـدانـستم که تو کی آمدی ای دوست کی رفتی بـه مـن تـا مـژده آوردند من از خود به در رفتم
مـرا آزردی و گـفـتـم که خواهم رفت از کویت بـلـی رفـتـم ولـی هـر جا که رفتم دربدر رفتم
بـه پـایـت ریـختم اشکی و رفتم در گذر از من ازین ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم
تـو رشـک آفـتـابی کی به دست سایه می آیی دریـغـا آخـر از کـوی تـو بـا غم همسفر رفتم |
| شاعر : هوشنگ ابتهاج |
|
از خـاطـرات گـمـشـده مـی آیـم تـابـوتـی از نـگـاه تـو بـر دوشم بـعـد از تـو مـن به رسم عزاداران غیر از لباس تیره نمی پوشم
در سـردسـیری از من بیهوده وقتی که پوچ و خسته و دلسردم شـبـهـا شبیه خواب و خیال انگار تب می کند تن تو در آغوشم
تـکـثـیـر مـی شـونـد و نـمـی مـیـرنـد سـلـولـهای خاطرات در من انگار مانده چشم تو در چشمم لحن صدای گرم تو در گوشم
هـرچـند زیر این همه خاکستر، آتش بگیر و شعله بکش در من حتی پس از گذشت هزاران سال روشن شو ای ستاره خاموشم
بـعـد از تو شاید عاقبت من نیز مانند خواجه حافظ شیراز است مـن زنـده ام به شعر و پس از مرگم مردُم نمی کنند فراموشم |
| شاعر : نجمه زارع |
|
در شب تردید من ، برگ نگاه ! می روی با موج خاموشی کجا؟ ریشه ام از هوشیاری خورده آب من کجا، خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها زورق بستر فراز موج خواب. پرتویی آیینه را لبریز کرد طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور چشم من در آب می بیند مرا. سایه ترسی به ره لغزید و رفت جویباری خواب می بیند مرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه، راه، نقش پای من از یاد برد. سرگذشت من به لبها ره نیافت ریگ باد آورده ای را باد برد. |
| شاعر : سهراب سپهری |
|
زنی که عقل دارد عشق را باور نخواهد کرد که زن با شاعر دیوانه عمرا سر نخواهد کرد
مبادا بشنود یک تار مویش زلّه ام کرده که دیگر پیش چشمم روسری بر سر نخواهد کرد
خرابم کرد چشمِ گربه ای وحشی و می دانم عرق های سگی حال مرا بهتر نخواهد کرد
نکن... مستم نکن من قاصد دردآور عشق ام که شاعرچون لبی تر کرد چشمی تر نخواهد کرد
جنون شعر من را نسل های بعد می فهمند که فرزند تو جز من جزوه ای از بر نخواهد کرد
برای دخترت تعریف خواهی کرد: "من بودم دلیل شور «مهدی» در غزل..." باور نخواهد کرد
بگویی، می روم زخم ام زدی اما نترس از من که شاعر شعر خواهد گفت اما شَر نخواهد کرد... |
| شاعر : مهدی فرجی |
|
شبیه قطره بارانی که آهن را نمی فهمد دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد
نگاهی شیشه ای دارم، به سنگ مردمک هایت الفبای دلت معنای «نشکن»! را نمی فهمد
هزاران بار دیگر هم بگویی «دوستت دارم» کسی معنای این حرف مبرهن را نمی فهمد
من ابراهیم عشقم، مردم اسماعیل دلهاشان محبت مانده شمشیری که گردن را نمی فهمد
چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی فهمد
دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می گویم فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد
برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم کسی من را نمی فهمد کسی من رانمی فهمد |
| شاعر : نجمه زارع |
|
نپرس حال مرا تا غزل به لب دارم خودت بفهم که حالم بد است و تب دارم
فقط بگو لقب "شاعری" به من ندهند بگو که من دل خونی از این لقب دارم
... و بی تو اینهمه شعری که هیچ می ارزند ... و بی تو دفتر شعری که بی سبب دارم
ببین به چشم خودت بی تو سرد ومتروک است همیشه خانه ی عشقی که آن عقب دارم
تو چند ساله شدی؟ آه! چند ساله شدم؟ کجا دگر خبر از سال و ماه و شب دارم؟
بیا و این دم آخر کنار چشمم باش مباد بی تو بمیرم... چقدر تب دارم! |
| شاعر : نجمه زارع |
|
خوشا به حال آنان که برای برقراری صلح در میان مردم کوشش می‌کنند، زیرا اینان فرزندان خدا نامیده خواهند شد. خوشا به حال آنان که به سبب نیک کردار بودن آزار می‌بینند، زیرا ایشان از برکات ملکوت آسمان بهره‌مند خواهند شد. خوشا به حال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند، زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است. خوشا به حال ماتم‌زدگان، زیرا ایشان تسلی خواهند یافت. خوشا به حال فروتنان، زیرا ایشان مالک تمام جهان خواهند گشت. خوشا به حال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا سیر خواهند شد. خوشا به حال آنان که مهربان و باگذشت‌اند، زیرا از دیگران گذشت خواهند دید. خوشا به حال پاک‌دلان، زیرا خدا را خواهند دید. |
|
| انجیل متی |
|
نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست گریه ی ممتد یک مرد نمی دانی چیست
روی پوشاندی و پوشاندن این ماه تمام آنچه با اهل زمین کرد نمی دانی چیست
در کجا علم سخن یاد گرفتی که هنوز ظاهرا معنی «برگرد» نمی دانی چیست
شادمان باش ولی حال مرا هیچ مپرس آنچه غم بر سرم آورد نمی دانی چیست
گفتم از عشق تو دلخون شده ام، خندیدی نازپرورده ای و درد نمی دانی چیست |
| شاعر: سجاد سامانی |
|
درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند معنی کور شدن را گره ها می فهمند
سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند
یک نگاهت به من آموخت که درحرف زدن چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند
آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند
نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند
|
| شاعر : کاظم بهمنی |
|
اگرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم کسی که حرف دلش را نگفت من بودم
دلم برای خودم تنگ می شود آری همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم
نشد جواب بگیرم سلام هایم را هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را؟ اشاره ای کنم انگار کوهکن بودم
من آن زلال پرستم، درآب گند زمان که فکر صافی آبی چنین لجن بودم
غریب بودم و گشتم غریب تر، اما: دلم خوش است که در غربت وطن بودم |
| شاعر : محمد علی بهمنی |
|
|
|
به وبلاگ تماشاگه خوش آمدید محتوای این وبلاگ برگزیده ای از زیباترین متون ادبی و شعر با تکیه بر شعربا لحن وفضای امروزی است.امیدوارم مورد توجه شما قرار گیرد از شنیدن دیدگاههای شما خوشحال میشویم .
|
|
یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم
خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم
منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم
پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم
عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم
هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود که به بازار تو کاری نگشود از هنرم
سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم
تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم گاهی از کوچه معشوقه خود می گذرم
تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم
از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم
خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم |
|
شاعر : شهریار |