تماشاگه

پرسی مرا که «عمر گران‌مایه چون گذشت؟

گاهی به غم گذشت وگهی درجنون گذشت

افسانه بود گویی و در گوش ما نماند

عمری که جمله‌جملة آن با فسون گذشت

بیرون ما چو غنچه اگر سبز می‌نمود

از خون دل لباب و گلگون درون گذشت

آویختیم خویشتن از تار لحظه‌ها

عمری چو عنکبوت همه سرنگون گذشت

بیش از ستاره‌ای نتوان بود در شبی

آن هم ببین ز دور فلک واژگون گذشت

آید صدای تیشه فرهادمان به گوش

شبدیز دشمنان مگر از بیستون گذشت؟

دیروز اگر «عبور» سخن تا گلو نبود

اینک سروده‌های متن از «خط‌ّ خون» گذشت