تماشاگه

نپرس حال مرا تا غزل به لب دارم

خودت بفهم که حالم بد است و تب دارم

فقط بگو لقب "شاعری" به من ندهند

بگو که من دل خونی از این لقب دارم

... و بی تو اینهمه شعری که هیچ می ارزند

... و بی تو دفتر شعری که بی سبب دارم

ببین به چشم خودت بی تو سرد ومتروک است

همیشه خانه ی عشقی که آن عقب دارم

تو چند ساله شدی؟ آه! چند ساله شدم؟

کجا دگر خبر از سال و ماه و شب دارم؟

بیا و این دم آخر کنار چشمم باش

مباد بی تو بمیرم... چقدر تب دارم!