تماشاگه

دلم بدون تو غمگین و با تو افسرده است

چه کرده ای که ز بود و نبودت آزرده است

به عکس های خودم خیره ام ، کدام منم ؟

زمانه خاطره های مرا کجا برده است

چه غم که بگذرد از دشت لاله ها توفان

که مرگ ، دلخوشی غنچه های پژمرده است

 
اگر سقوط بهای بلند پروازیست

پرنده ی دل من بی سبب زمین خورده است

 
از این به بعد به رویم در قفس مگشای

چرا که طوطی این قصه پیش از این مرده است