تماشاگه

تو را با غیر می بینم ، صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری زدستم بر نمی آید

نشستم،باده خوردم،خون گرستم،کنجی افتادم

تحمل می رود ، اما ، شب غم سر نمی آید

توانم وصف مرگ جور و صد دشوارتر زآن ، لیک

چه گویم جور هجرت ، چون به گفتن در نمی آید

چه سود از شرح این دیوانگی ها ،بی قراری ها

تو مه بی مهری و ، حرف منت باور نمی آید

ز دست و پای دل برگیر این زنجیر جور ، ای زلف

که این دیوانه گر عاقل شود ، دیگر نمی آید

دلم در دوریت خون شد،بیا در اشک چشمم بین

خدا را ، از چه رحمت بر من ای کافر ، نمی آید؟