تماشاگه

در فراسوی مرزهای تنت
تو را دوست می‌دارم

آینه‌ها و شب‌پره های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمان بلند و کمان گشاده‌ی پل
پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده
و راه آخرین را
در پرده‌ای که می‌زنی مکرر کن.

در فراسوی مرزهای تن‌ام 
تو را دوست می‌دارم

در آن دور دست بعید
که رسالت اندام‌ها پایان می‌پذیرد.
و شعله و شور تپش‌ها وداع خواهش‌ها
به تمامی 
فرو می‌نشیند
و هر معنا قالب لفظ را وامی‌گذارد
چنان چون روحی 
که جسد را در پایان سفر٬
تا به هجوم کرکس‌های پایان‌اش وانهد...

در فراسوهای عشق٬ 
تو را دوست می‌دارم

در فراسوهای پرده و رنگ.
در فراسوهای پیکرهایمان
با من وعده‌ی دیداری بده...