مــن کــیــســتــم ز مــردم دنــیــا رمــیـدهای چـون کـوهـسـار پـای بـه دامـن کـشـیـدهای
از ســوز دل چــو خــرمــن آتــش گـرفـتـهای وز اشـک غـم چـو کـشـتی طوفان رسیدهای
چـون شـام بـی رخ تـو بـه مـاتـم نشستهای چــون صــبــح از غــم تــو گـریـبـان دریـدهای
سر کن نوای عشق که از های و هوی عقل آزرده ام چــو گــوش نــصـیـحـت شـنـیـدهای
رفـــت از قــفــای او دل از خــود رمــیــده ام بــی تــاب تــر ز اشــک بــه دامــن دویــدهای
مـا را چـو گـردبـاد ز راحـت نـصـیـب نـیـسـت راحـــت کـــجـــا و خـــاطـــر نـــاآرمـــیــدهای
بـیـچـارهای کـه چـاره طـلـب مـی کند ز خلق دارد امــــیـــد مـــیـــوه ز شـــاخ بـــریـــدهای
از بـس کـه خـون فـرو چـکـد از تـیـغ آسـمان مـانـد شـفـق بـه دامـن در خـون کـشـیدهای
بــا جــان تــابــنــاک ز مــحـنـت سـرای خـاک رفــتــیـم هـمـچـو قـطـرهٔ اشـکـی ز دیـدهای
دردی کـــه بــهــر جــان رهــی آفــریــدهانــد یــا رب مــبــاد قــســمــت هــیـچ آفـریـدهای |
شاعر : رهی معیری |